Και πάλι περί της Ορθοδοξίας

Δεν κουράζομαι να υποστηρίζω ότι η Ορθοδοξία για τους ΄Ελληνες είναι θρησκεία εθνική, όπως είναι και ο Ιουδαϊσμός για τους Εβραίους· είναι  αξεδιάλυτα συνυφασμένη με τα ήθη, την οικογενειακή ζωή  και τον ομαδικό χαρακτήρα του ελληνικού λαού, με το κλίμα και το άρωμα του ελληνικού τοπίου, με τα γυρίσματα των εποχών του έτους· τα σύμβολά της είναι οικεία και αναντικατάστατα στη λαϊκή συνείδηση. Οι μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας, όπως ο Ευαγγελισμός, ο Δεκαπενταύγουστος, τα Χριστούγεννα  και κυρίως το Πάσχα, τα Δωδεκάμερα, η γιορτή του αγίου Δημητρίου και άλλες, είναι συνάμα και γιορτές του έθνους. Το να είσαι ΄Ελληνας δεν είναι απλώς εθνικό κατηγόρημα αλλά πνευματικό· είναι νοοτροπία και τρόπος θεώρησης του κόσμου. Το ίδιο ισχύει, όπως προαναφέρθηκε, μόνο για τους Εβραίους.

Η Εκκλησία στην Ελλάδα, κυρίως στα χρόνια των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, συνωμότησε, πολέμησε, θυσιάστηκε ηρωικά, μαζί με τον λαό, σε όλα  τα μέτωπα για το μεγάλο εθνικό ιδανικό, για τη λύτρωση του Γένους, μοιράστηκε μαζί του όλα τα δεινά, διαφύλαξε και κράτησε ζωντανή τη γλώσσα, έφερε τον Διαφωτισμό στη χώρα.

Με την ευκαιρία αυτή αντιγράφω ένα απόσπασμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο οποίος κρίνοντας την αθεΐα της Δύσης, λέει σε ένα ξέσπασμά του τα εξής: «΄Αγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή ο,τιδήποτε. ΄Εκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επί άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και να φανή και αυτός γίγας. Το ελληνικόν έθνος, το δούλον, αλλ’ ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχη δια παντός την ανάγκην της θρησκείας του. Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά έθη».

Επομένως, οι ξένοι συγγραφείς, διάσημοι και μη, που δημοσιεύουν βιβλία με θέμα τη σημερινή Ελλάδα, όπως τη βλέπουν και την κατανοούν, καθώς και οι νεοελληνιστές που μελετούν τη σύγχρονη Ελλάδα, συχνά λησμονούν ή ίσως παραβλέπουν, κατά γενικόν κανόνα, ένα θεμελιακό χαρακτήρα της, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι χώρα χριστιανική και μάλιστα ορθόδοξη, αδιάρρηκτα συνδεδεμένη  με την ιστορία και την πορεία του Χριστιανισμού από την πρώτη του ώρα. Χωρίς αυτή τη διάσταση η εικόνα του νεότερου Ελληνισμού δεν είναι αληθινή αλλά απατηλή. Γι’ αυτή την κατάσταση φταίει πρωτίστως η Δύση με την καθιέρωση της  αυθαίρετης –δεν διστάζω να πω χλευαστικής- ονομασίας Βυζάντιο, που εφευρέθηκε, όπως διατείνεται ο Χρήστος Γιανναράς, «για να διαχωριστεί η ελληνική οικουμένη της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης από τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού, για να κατασυκοφαντηθεί σαν σκοταδιστική ανατολίτικη θεοκρατία δογματισμού και καθυστέρησης».

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com