Περί του Μάνεκεν Πις

Με τα τελευταία τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στις Βρυξέλλες, σκέφτομαι πως αν είχε συμβεί το πέμπτο από αυτά στην Ελλάδα θα γκρινιάζαμε για τη χώρα μας και θα την ελεεινολογούσαμε με απαξιωτικές κουβέντες του τύπου: «Δεν είναι χώρα της προκοπής η Ελλάδα» ή «έχει βαρέσει διάλυση η χώρα μας και τίποτα δεν λειτουργεί σ’ αυτήν» ή «έχουμε καταντήσει ένα παλιοκράτος».

Εν πάση περιπτώσει εκείνο που θέλω να θίξω  επ’ ευκαιρία των παραπάνω γεγονότων  είναι ότι το σύμβολο των Βρυξελλών που θεωρείται πρωτεύουσα της Ενωμένης Ευρώπης –και όχι βέβαια το κέντρο της όπως θέλουν να μάς πείσουν κάποιοι-, είναι έκείνο το ανεκδιήγητο και διάσημο Maneken Pis, που σημαίνει σε τοπική διάλεκτο «Ο μικρός που ουρεί». Είναι ένα μικρό μπρούντζινο άγαλμα (61 εκατ.), που κατασκευάστηκε το 1618 ή 1619, τοποθετήθηκε σε κάποιο συντριβάνι και παριστάνει όντως ένα αγοράκι που ουρεί, συνήθως νερό και σπανιότατα μπύρα (!)· σημειωτέον ότι αποτελεί  το  πιο φωτογραφημένο από τους χαζοτουρίστες αξιοθέατο της βελγικής πρωτεύουσας μετά την Grand-Place, και δικαίως αυτή. Απεναντίας το σύμβολο της Αθήνας είναι η γλαύκα και η θεά της Σοφίας Αθηνά. Θεωρώ πως κάθε σχόλιο περί της πνευματικότητας και ανωτερότητας του βρυξελλιώτικου συμβόλου περιττεύει. Προφανέστατη είναι η διαφορά επιπέδου των δύο συμβόλων.

Παρεμπιπτόντως δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό  να σάς θυμίσω ότι όλες οι μασκότ των πόλεων που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς αγώνες ήταν ζωόμορφες, όπως π.χ. το σκυλάκι Βάλντι στο Μόναχο το 1972, ένας κάστορας στο Μόντρεαλ το 1976, ο αρκούδος Μίσκα (πάει να πεί ο Μιχαλάκης) στη Μόσχα το 1980, ο αετός Σαμ στο Λος ΄Αντζελες το 1984, το τιγράκι Χοντόρι στη Σεούλ το 1988, το τσοπανόσκυλο Κόμπι στη Βαρκελώνη το 1992 κ.ά. Μοναδική πόλη που είχε ανθρωπόμορφες μασκότ υπήρξε η Αθήνα το 2004 με την Αθηνά και τον Φοίβο.

Φοίβος Ι.   Πιομπίνος    piombinos.com