Περί της ψυχής

Πάντοτε μου προξενούσε μεγάλη απορία πώς μπορούν οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι,  οι ψυχοθεραπευτές και οι ψυχαναλυτές να έχουν ως επίκεντρο της επιστήμης τους την ψυχή, ενώ δεν δέχονται την ύπαρξή της. Πώς είναι δυνατόν να ασχολούνται με τη μελέτη των ψυχικών φαινομένων   και τους νόμους που τα διέπουν, πώς είναι δυνατόν να μελετούν τη φύση και τις μεθόδους αντιμετώπισης και θεραπείας των νευροψυχικών διαταραχών, χωρίς να αναγνωρίζουν τη σχέση της ψυχής με το Θείον; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι μπορούν να θεραπεύσουν την ψυχή του πελάτη τους έξω από το πλαίσιο της θεραπευτικής δύναμης της αγάπης, έναντι μάλιστα αδρότατης αμοιβής της κάθε συνεδρίας τους; Σκέφτομαι σε ποια δυσχερέστατη ψυχολογική κατάσταση πρέπει να βρίσκεται κάποιος δυστυχής ώστε να προσφεύγει επί πληρωμή  σ’ έναν άγνωστό του επαγγελματία, κι όχι σέ ένα αγαπημένο του πρόσωπο, προκειμένου να  τού απαλυνθεί ο ψυχικός πόνος του, το άλγος του;

       Πρόσφατα διάβασα το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, όπως άλλωστε εξαιρετικά ενδιαφέροντα είναι και όλα τα υπόλοιπα έργα, του επισκόπου Διοκλείας Κάλλιστου Γουέαρ (Ware) «Εχθροί ή φίλοι; Το σώμα, η ψυχή και τα πάθη του ανθρώπου», εκδ.  Εν πλω, Αθήνα 2014, σελ. 161. Από αυτό αντιγράφω μία σχετική με το θέμα μας παράγραφο, που απηχεί εντελώς τις δικές μου απόψεις  περί του ζητήματος και το προσυπογράφω και με τα δύο χέρια μου:

«Η ανθρώπινη ψυχή ή πρόσωπο, επειδή ακριβώς είναι κατ’ εικόνα Θεού, δεν μπορεί να κατανοηθεί στις σωστές της διαστάσεις, αν θεωρηθεί μόνη της, ως μία αυτοτελής και αυτόνομη πραγματικότητα. Μπορεί να κατανοηθεί μόνο με όρους επικοινωνίας με τον Θεό. Λέγοντας δηλαδή “η ψυχή μου έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα Θεού” είναι σαν να λέμε “το θείο είναι το καθοριστικό στοιχείο του ανθρώπινου προσώπου μου. Χωρισμένος από τον Θεό, είμαι ακατάληπτος”. Γι’ αυτό, κατά τους ΄Ελληνες Πατέρες, κάθε απόπειρα να αναλυθεί η ανθρώπινη ψυχή μεμονωμένα, χωρίς αναφορά στον Θεό, αναγκαστικά φαίνεται μοιραία απατηλή. Αν δεν λάβουμε υπόψη μας τη σχέση μας με το Θείον, θα έχουμε παραθεωρήσει το στοιχείο εκείνο που, περισσότερο από κάθε τι άλλο, διακρίνει και καθιστά μοναδική την ανθρώπινη ψυχή» (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου).

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com