Σχετικά με το Φεστιβάλ Αθηνών

Κατ’ αρχάς δεν βλέπω τό λόγο γιατί πρέπει να αναφέρεται το Φεστιβάλ Αθηνών μαζί με το Φεστιβάλ Επιδαύρου και να συγχέονται δύο διαφορετικοί καλλιτεχνικοί θεσμοί.

Στις φεστιβαλικές εγκαταστάσεις της οδού Πειραιώς όλοι ανεξαιρέτως οι απασχολούμενοι, πάντοτε μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη και φωτεινοί, είναι απίστευτα ευγενικοί, προσηνείς, εξυπηρετικοί, αποτελεσματικοί, μια ευχάριστη, αναπάντεχη έκπληξη στους βλοσυρούς καιρούς μας. Οι εσωτερικοί χώροι των διαφόρων αιθουσών είναι ευπρεπέστατοι, λειτουργικοί. Όμως η εξωτερική εμφάνιση τών κτιριακών εγκαταστάσεων είναι -το επαναλαμβάνω για νιοστή φορά- το λιγότερο πανάθλια. Δεν καταλαβαίνω την κουλτουριάρικη άποψη νά αφήνονται τα κτίρια σ’ αυτό το χάλι, με λερούς, ξεφλουδισμένους τοίχους και μισοσπασμένα τζάμια. Πρόκειται βέβαια για παλαιά εργοστάσια, τα οποία όμως, όταν λειτουργούσαν, δεν εμφάνιζαν εξωτερικά αυτή την εγκατάλειψη, δεν είχαν σπασμένα τζάμια ούτε βρόμικους τοίχους. Είναι εργοστάσια μεν, αλλά δεν πρέπει γι’ αυτό να δίνουν την εντύπωση μεσανατολικής μιζέριας. Κι όμως ένα απλό ασβέστωμα και η αποκατάσταση των υαλοπινάκων θα αρκούσαν για να ευπρεπιστεί αρκετά ο όλος χώρος. Επίσης ο κεντρικός, αύλειος χώρος μεταξύ των διαφόρων αιθουσών είναι χονδροειδώς καλυμμένος μ’ ένα καταθλιπτικό τσιμεντένιο δάπεδο που ψήνεται από τον καλοκαιρινό ήλιο. Λίγο χρώμα και λίγη πρασινάδα δεν θα έβλαπτε διόλου, αλλ’ απεναντίας θα αναβάθμιζε εμφανισιακά το κτιριακό συγκρότημα. Στη Δύση από δεκαετίες χρησιμοποιούνται βιομηχανικοί χώροι για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, όμως είναι ανακαινισμένοι και περιποιημένοι.

Εξάλλου κουραστήκαμε πια με τη μανία ενός κακώς εννοούμενου εκσυγχρονισμού των έργων του αρχαίου δράματος και του παγκόσμιου κλασικού ρεπερτορίου να δίνονται παραστάσεις με σύγχρονες ενδυμασίες. Βέβαια αυτό απαλλάσσει τους θιασάρχες από τα μεγάλα έξοδα ενός πλούσιου βεστιαρίου. ΄Ομως απηυδήσαμε από χρόνια να βλέπουμε  τους Πέρσες ντυμένους με ναζιστικές στολές, την Ηλέκτρα με βραδινή τουαλέτα, τον Αγαμέμνονα με σμόκιν και την Αντιγόνη με τσιγάρο στο χέρι. Τα αρχέτυπα δεν χρειάζονται εκσυγχρονισμό. Αισθάνομαι να με υποτιμούν θεωρώντας ότι θα έχω αδυναμία  να καταλάβω τη διαχρονικότητα των σπουδαίων έργων του θεατρικού ρεπερτορίου. Δεν καταλαβαίνουν οι σκηνοθέτες μας πως ο λόγος των κλασικών κειμένων πάει με το αντίστοιχο ένδυμα των ηρώων; Μια σύγχρονη λόγου χάριν κοπέλα που φοράει ξεσκισμένο μπλουτζήν είναι αδιανόητο να απευθύνεται στον πατέρα της προσφωνώντας τον «κύρη μου», όπως τον προσφωνεί η Ερωφίλη.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com