Η τριτοκοσμική πλευρά της Αθήνας

Η λατρεμένη μου Αθήνα είναι μια πόλη με πολλές και τις περισσότερες φορές αντιφατικές όψεις· μια μάλλον άσχημη πόλη μεγάλης ωστόσο γοητείας, που γίνεται γοητευτικότερη και μεθυστική τις καλοκαιρινές νύχτες, μια πόλη μεγάλης ενέργειας και υψηλών πνευματικών δονήσεων με αναμφισβήτητα υπέροχες, αξεπέραστες και μοναδικές παγκοσμίως περιοχές, η οποία ασχημαίνει εντυπωσιακά με τον γκρίζο, μουντό καιρό και μεταμορφώνεται κυριολεκτικά υπό το αττικό φως· μια πόλη που συνδυάζει το βουνό και μια θάλασσα κυκλαδίτικης ποιότητας, που δεν την έχουμε όπως πρέπει προβάλει στους ξένους τουρίστες, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα  αγνοούν πως η Αθήνα είναι κατ’ ουσίαν παραθαλάσσια και γι’ αυτό παραθεριστική πόλη, όπου μπορούν κάλλιστα τα πρωινά να επισκέπτονται τα υπέροχα μουσεία της και τα απογεύματα να κάνουν μέχρι αργά το βράδυ τα μπάνια τους, συνδυάζοντας έτσι τον τουρισμό με τις διακοπές αναψυχής.
΄Ομως η Αθήνα διαθέτει δυστυχώς και πάμπολλες γωνιές τριτοκοσμικής κακομοιριάς και αισθητικής που θα μπορούσαν ωστόσο με λίγη καλή διάθεση να καλλωπιστούν, να ευπρεπιστούν. ΄Ενα θλιβερότατο κομμάτι της πόλης είναι ακριβώς η είσοδός της στην οδό Αχιλλέως, λίγα μόλις μέτρα πριν από την Πλατεία Μεταξουργείου και την Πλατεία Καραϊσκάκη και πέντε λεπτά από την Ομόνοια, που κι αυτή αποπνέει μεσανατολίτικη ατμόσφαιρα, χωρίς όμως τη γραφικότητα της Μέσης Ανατολής. Δεκαετίες ολόκληρες η είσοδος στην Αθήνα εξακολουθεί να παρουσιάζει την εικόνας βομβαρδισμένης ιρακινής πόλης ή την αθλιότητα των περιχώρων της Καμπούλ. Ακατοίκητα, ρυπαρά, απολεπισμένα κτίρια υποδέχονται τους ξένους που καταφτάνουν στο «κλεινόν άστυ» από την Πάτρα, προσφέροντάς τους μια πρώτη αποκαρδιωτική εντύπωση της πόλης μας, που με κάνει να ντρέπομαι όταν τυχαίνει να τους συνοδεύω εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η πολεοδομία επιτρέπει να υπάρχουν επί χρόνια διάφορα ερείπια ακόμα και στους κεντρικότερους αθηναϊκούς δρόμους και δεν τα κατεδαφίζει, εφόσον αυτά δεν επιδέχονται αναστυλωτικές παρεμβάσεις και δεν επιλύεται το προφανώς αδιασάφητο ιδιοκτησιακό τους καθεστώς. Τέτοια ερείπια είναι αδιανόητα σε οποιαδήποτε δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα και αντιμετωπίζονται δικαίως ως παράγοντες οπτικής ρύπανσης, που πρέπει να εξαλειφθεί. Σημειωτέον ότι η οπτική ρύπανση διώκεται εξίσου αυστηρά με την ηχητική ρύπανση παντού στη Δύση, και μόνο στη χώρα μας τα δύο αυτά είδη ρύπανσης απολαύουν, θά έλεγε κανείς, μιας ανεξήγητης ασυλίας.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com