Αυτές που (παρα) ασχήμυναν για την τέχνη

Ίσως η πιο γνωστή (και οσκαρική) περίπτωση είναι εκείνη της Charlize Theron, η οποία για χάρη του πρωταγωνιστικού ρόλου της στην ταινία «Tα τέρατα» (2003) χρειάστηκε να πάρει πολλά κιλά και να μεταμορφωθεί κυριολεκτικά σε τέρας. Αν και είχε κάνει αρκετές επιτυχίες μέχρι τότε, το …τέρας αυτό ήταν που απογείωσε στην κυριολεξία την καλλιτεχνική της σταδιοδρομία.

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο το έκανε δίπλα στον Τζιμ Κάρεϋ το 1994 στη «Μάσκα». Τότε πιτσιρίκα ακόμη, είχε καταγοητεύσει με τη σαγηνευτική ομορφιά της. Με τον καιρό, η Κάμερον Ντίαζ κατάφερε να πείσει το Χόλλυγουντ ότι, εκτός από εμφάνιση και θανατηφόρο κορμί, διαθέτει και ταλέντο. Σε αυτό συνέβαλε και το μεγάλο «ναι» που είπε το 1999 στην παραγωγή της ταινίας  “Στο μυαλό του John Malkovitch”, όπου ως Λόττε, μόνο γοητευτική δεν τη λες.

Η Gwyneth Paltrow πάλι έπαιξε εκ του ασφαλούς (γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση μην είμαστε και πλεονέκτες, η γυναίκα δεν θα έβαζε ποτέ και για κανέναν λόγο κιλά, Γκουίνεθ είναι αυτή).

Έτσι το 2001 στην ταινία “Βαριά ερωτευμένος” (2001) ξέχασε την αψεγάδιαστη ομορφιά της – για λίγο- και το καλλίγραμμο σώμα της και εμφανίστηκε αγνώριστη, φορώντας το κοστούμι της εύσωμης.

Αντίθετα, η Renee Zellweger τόλμησε και τα κατάφερε περίφημα … να πάρει κιλά και μία υποψηφιότητα για ΄Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου, ως Μπρίτζετ Τζόουνς. Συνολικά πήρε δέκα  κιλά, φορούσε ό,τι λιγότερο κολακευτικό για χάρη του ρόλου της, αλλά η ανταμοιβή της υποψηφιότητας τής έδωσε άλλον αέρα.

Τέτοιον αέρα μάλιστα που τον επόμενο ακριβώς χρόνο ήρθε μία ακόμα υποψηφιότητα για το «Σικάγο», για το οποίο, όχι μόνο δεν ασχήμυνε, αλλά λικνίστηκε στους ρυθμούς του μπουρλέσκ.

Το τίμημα γα να γίνεις Φρίντα Κάλο, είναι πρώτα να βάλεις ένα τεράστιο φρύδι. Η ερμηνεία της Σάλμα Χάγιεκ, στο ρόλο της διάσημης μεξικανής καλλιτέχνιδας στην ομότιτλη ταινία “Φρίντα” (2002) ήταν υπέροχη και της χάρισε επίσης μία υποψηφιότητα (δίπλα στη Renee Zellweger του “Σικάγο”) για ΄Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Και οι δύο έχασαν, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Τη Mariah Carey ηθοποιό δεν τη λες, αλλά κοκέτα σίγουρα τη λες. Άρα όταν δέχτηκε το ρόλο για την ταινία «Precious» το 2009 , της το αναγνώρισα. Ήταν τολμηρό. Ειδικά γι’ αυτήν. Οι παραγωγοί τής απαγόρευσαν να φορά οποιοδήποτε ίχνος μέικ απ, και σίγουρα τα ρούχα της δεν θύμιζαν σε τίποτα το γκλαμουράτο της Mariah που όλοι γνωρίζουμε.

Η τρίτη αψεγάδιαστη (μετά την Paltrow και την Carey) σίγουρα είναι η Nικόλ Κίντμαν. H αυστραλή ηθοποιός (που πλέον τό ‘χει παρακάνει με τα μπότοξ) έπεισε τους λάτρεις του κινηματογράφου και την Ακαδημία των χρυσών θείων ΄Οσκαρ πως αξίζει να την πάρουν στα σοβαρά.

Και κάπως έτσι «άρπαξε» το 2003 το πολύτιμο βραβείο από τη Σάλμα Χάγιεκ  (“Φρίντα”) και τη Renee Zellweger ( “Σικάγο”). Τα εύσημα βέβαια πάνε και στο τμήμα του μακιγιάζ της ταινίας «Οι ώρες» (2002) που δημιούργησαν μία υπέροχη Βιρτζίνια Γουλφ και άνοιξαν την πόρτα της οσκαρικής  λέσχης των ολίγων στη Nικόλ.

H πιο σοκαριστική εμφάνιση όμως ήταν αυτή της Χίλαρυ Σουάνκ, η οποία κλήθηκε να υποδυθεί την τραγική περίπτωση ενός ανθρώπου που γεννήθηκε σε λάθος σώμα, στην ταινία  “Τα αγόρια δεν κλαίνε” (1999). Ως Brandon Teena, ήταν εξαιρετική πέρα από κάθε αμφιβολία, και σίγουρα το ΄Οσκαρ ήταν το ελάχιστο βραβείο για την ερμηνεία της.

Πηγή: gr.msn.com