Mέσα στην πραγματικότητα του Μάτριξ, κάθε στιγμή που οι εκδοχές του νου, δικές μας και των άλλων, ορθώνονται απειλητικές, υπάρχει πάντοτε έξοδος: μηδενίζουμε όλα τα μέχρι το σημείο εκείνο δεδομένα! Μένουμε κενοί, λευκοί, αθώοι. Ένα γνωρίζουμε: ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα! Και τότε γίνεται ακαριαία εμβάπτιση στην ακένωτη δεξαμενή της θεϊκής μας δυνατότητας. Το φως, το οποίο αναβλύζει,ξέρει τον τρόπο να μας θεραπεύσει, να μας εμπνεύσει, να μας καθοδηγήσει.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι; Ως αποκομμένη από την πηγή της ύπαρξη, τραγική και μόνη, ή συλλειτουργείς ως μέρος του ενιαίου Όλου; Η ζώσα σχέση σου με το όλο πράγμα λύνει τα δεσμά, είτε είναι πρόσκαιρα είτε σε διάρκεια, που η έστω στιγμιαία μη εγρήγορση μπορεί να προκαλέσει. Και τι σημαίνει εγρήγορση; Σταθερός συντονισμός με εκείνο που «παίζει» πίσω από αυτό που φαίνεται. Και αυτό είναι πάντοτε Θεός. Για τις αγγελικές συνειδήσεις, ο συντονισμός αυτός δεν διακόπτεται. Η πραγματικότητα διαρκώς εναλλάσσεται, το ίδιο […]
Τώρα που πέρασε σχεδόν μία εξαετία από το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, επιτρέψτε μου να προσθέσω μια προσωπική μαρτυρία για το άτομό του, η οποία θεωρώ ότι φωτίζει μια πτυχή –σημαντική κατά τη γνώμη μου- της προσωπικότητάς του. Από πολύ παλιά, όποτε εκκλησιάζομαι, συνηθίζω να πηγαίνω στην εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων, που βρίσκεται μισοχωμένη σε ένα σπήλαιο, στα μισά του δρόμου από τη Νεάπολη προς την κορυφή του Λυκαβηττού. Τα τελευταία τρία-τέσσερα, αν δεν με απατά η μνήμη του, χρόνια της ζωής […]
Είναι άδικο για τον άνθρωπο να εγκλωβίζεται, στιγμιαία ή σε διάρκεια, σε μία ελλειμματική πραγματικότητα του εαυτού του. Σε κάτι δηλαδή λιγότερο από την χαρά και το φως, που είναι η φύση του και τα δώρα της θεϊκής του πατρίδας. Κάτω από πολλές διαφορετικές περιστάσεις, μπορεί κανείς να παγιδευτεί σε μία τέτοια έλλειψη. Η επαναφορά, το νήμα της Αριάδνης για την έξοδο από τον Λαβύρινθο του νου, είναι πάντοτε η αναγωγή στην πρωτογενή μας ταυτότητα!
Η θεουργία του φωτός κάνει τον άνθρωπο ολόχρυσο!Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι δεν βουτάει ολόκληρος μέσα στην ζωή του. Ζει περιφερειακά. Δεν έχει την καθαρότητα που χρειάζεται. Αλλιώς θα μπορούσε να διαπεράσει το αρχέτυπο, το ιερό, όπως διαπερνά κανείς την ομίχλη. Για να μπει ωστόσο μέσα σε αυτό πρέπει να περάσει τις χαράδρες της πονηρίας, της ανοησίας και της αδιάφορης μετριότητας του να ζει την ζωή του σαν να ζει την ζωή των άλλων. Για να δεχτεί ένας πνευματικός […]
Και μια σημειακή γνωριμία με τα πράγματα είναι ο άνθρωπος, θα πρόσθετα, Οδυσσέα… Σημειακά παίρνει γεύση από όσα τον υπερβαίνουν! Γεύση από το άπειρο, το άχρονο, γεύση από την αγάπη, την χάρη, γεύση από το φως και τον απειρότροπο στροβιλισμό του… Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει τι είναι ζωή, γιατί έστω σημειακά γνωρίζει την γεύση της! Το βέβαιο είναι πως ο βαθμός της ζωής μέσα μας, της ενεργού δηλαδή σύνταξής μας με την θεϊκή ροή, είναι ο […]
Εδώ και δεκαετίες γνωρίζουμε ότι ο κατ’ ευφημισμόν ελαιώνας του Βοτανικού είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος. Και οι διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη στήν εξουσία θυμούνται κάθε τόσο νά εξαγγέλλουν μεγαλόστομα την πρόθεσή τους να τον αναβαθμίσουν. ΄Ετσι, για νιοστή φορά, παίζεται γιά τον Βοτανικό η ίδια φάρσα, και ο θόρυβος που δημιουργείται σβήνει και αυτός σαν πυροτέχνημα ανταλλαγής φραστικών διαξιφισμών μεταξύ των εκπροσώπων των διαφόρων κομμάτων. Ωστόσο όλοι οι κρατικοί και εν γένει δημόσιοι παράγοντες δείχνουν να […]
Ο νους είναι δέσμιος του παρελθόντος! Ό,τι κι αν σκεφτεί, δεν είναι φρέσκο. Είναι ήδη παρελθόν. Γιατί η ΑΕΙΖΩΙΑ, δηλαδή η ζωή ενταγμένη στην θεϊκή ροή, είναι στο άχρονο! Άρα, ό,τι και αν σκεφτεί ή συλλάβει ο νους, είναι στην καλύτερη περίπτωση περιορισμός που κάτι απλώς μπορεί να σημάνει. Όταν το σημαινόμενο του νου ανοίγεται πέρα από την συμβατική, γραμμική αντίληψη, τότε ανοίγονται κρουνοί μη λεκτικής πρόσληψης. Το μόνο που συμβαίνει πέρα από τον νου είναι χαρά! Συμμετοχή στην μεγάλη […]
Το δίκιο του ανθρώπου είναι πάντοτε η εκλογίκευση μιας απειλής. Και την απειλή μόνο η αγάπη την νικά! Ποτέ τα όπλα που η λογική του απειλούμενου εγώ αναζητά. Απειλή νιώθει το εγώ όταν χάνει τον έλεγχο… Και το εγώ χάνει τον έλεγχο όταν εμπλουτίζεται με δεδομένα που δεν μπορεί να τα διαχειριστεί μόνο του. Το εγώ, ως διαχειριστής της πραγματικότητάς του, μόνο την σημειακή του ύπαρξη στον χωροχρόνο έχει την αίσθηση ότι μπορεί να «διαχειριστεί», μέσα στα ασφυκτικά όμως όρια […]
