ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ | Λένα Πλάτωνος: «Εκθέτω τον εαυτό μου. Χωρίς φόβο! Χωρίς πάθος!»

«Τι είναι η Λιλιπούπολη; Μήπως έγραψαν λάθος τον τίτλο;» σκεφτόμουν καθώς κρατούσα στα χέρια μου την  κασέτα που μόλις μου είχε κάνει δώρο η Κατερίνα-Χριστίνα, αγαπημένη φίλη των γονιών μου. Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό μου αδιαφορώντας για τον κόσμο στο σαλόνι, τελείως απορροφημένη από την ανυπομονησία της ακρόασης της κασέτας. Βάζω την κασέτα συνωμοτικά να ξεκινήσει προχωρώντας την μέχρι να βρω αυτό το «κάτι»… Αυτό ήταν! Έρωτας με την πρώτη ματιά! Ξαφνικά μεταφέρθηκα «στην βιομηχανική μεριά του Πόρτο-Λίλι» με την αγαπημένη «Μάσα σιδερομάσα»! Αργότερα ανακάλυψα όλο τον κόσμο της Λιλιπούπολης με την αγαπημένη Κατερίνα-Χριστίνα που είχε φροντίσει να με προμηθεύσει με όλη την συλλογή που είχε ηχογραφήσει από το ραδιόφωνο και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτό!

Στις εισαγωγικές εξετάσεις μου στο Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης επέλεξα να τραγουδήσω την «Ρόζα – Ροζαλία», ενώ αργότερα ανακάλυψα το «Σαμποτάζ» στο γραφείο του μπαμπά μου, το οποίο  και αναγκάστηκα να κλέψω, στη συνέχεια το «Γκάλοπ» και πάει λέγοντας.

Πάντα αναρωτιόμουν πώς να είναι από κοντά η Λένα Πλάτωνος -και ό,τι και να φανταζόμουν είχε μία παραμυθένια χροιά! Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν ότι θα την γνωρίσω από κοντά, και νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ αυτό! Τώρα είμαι ακόμα πιο ενθουσιασμένη!

Η Λένα Πλάτωνος χαμογελαστή, σε προσκαλεί σε ένα πολύχρωμο σύμπαν με πολύμορφους κόσμους, αφοπλιστικά ειλικρινής ως προς τον εαυτό της και τους γύρω της! Η μουσική, ο λόγος και τα χρώματα ρέουν από την ίδια της την ύπαρξη, ενώ το ίδιο αποτυπώνεται και σε κάθε μεριά του σπιτιού της αβίαστα, θυμίζοντας την παιδική αθωότητα που λίγοι έχουμε διατηρήσει…

Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που επιβεβαίωσε όλους αυτούς τους κόσμους που έζησα μέσα από τις μουσικές της, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία μου και αποδεικνύοντας ότι καλλιτέχνης δεν γίνεσαι, γεννιέσαι!

Βασιλεία

Συνέντευξη/Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Βασιλεία Περόγλου
Συνέντευξη/Φωτογραφίες: Ισίδωρος Πάτερος
Φωτογραφίες: Χαρούλα Νικολαΐδου
Επιμέλεια Κειμένου: Μαρία Παπαϊωάννου

Μπαίνοντας στο σπίτι της Λένας Πλάτωνος αισθανθήκαμε σαν να μεταφερθήκαμε σε παράλληλο σύμπαν κάποιου παραμυθιού. Πολύχρωμη διακόσμηση πάνω στις ροζ αποχρώσεις των τοίχων, ενώ στο κέντρο του σαλονιού, σε περίοπτη θέση, ήταν το μεγαλοπρεπές πιάνο της.

Τρώγοντας τα γλυκά μας της είπαμε ότι έχουμε μεγαλώσει ακούγοντας την μουσική της και ότι είναι θρύλος για εμάς! «Θρίλερ να μην είμαι!» αποκρίθηκε. Γελάσαμε πολύ!

«Σκέφτεστε με χρώματα;» την ρώτησα χαζεύοντας όλα τα όμορφα χρώματα στον χώρο. «Γενικά σκέφτομαι και με σχήματα την μουσική μου όταν την φτιάχνω! Με σχήματα, με τοπία, με κυματισμούς… βλέπω πράγματα δηλαδή!» «Τα ζωγραφίζετε;», την ρώτησα, «Έχω ζωγραφίσει πολύ!».

Αισθανθήκαμε όλοι σαν μία νεράιδα να μας υποδέχθηκε στο μαγικό της εργαστήριο!

Στην συνέχεια, γεμάτη ενθουσιασμό μας έβαλε να ακούσουμε την νέα της δουλειά που έκανε σε συνεργασία με τον Στέργιο Τσιρλιάγκο, την οποία θα παρουσιάσει στο Σταύρος Νιάρχος αυτή την Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου! Ονομάζεται “Lenaura”– η Αύρα της Λένας – και θα κυκλοφορήσει πρώτα στο εξωτερικό. Στην παρουσίαση τα κομμάτια θα παιχτούν χωρίς διακοπή.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ: https://www.facebook.com/events/474758953314616/

Πραγματικά μας καθήλωσε! Δεν περιμέναμε κάτι τόσο χορευτικό και δυναμικό! Πάντα καινοτόμος ο ηλεκτρονικός ήχος και έντονη η καλλιτεχνική της ταυτότητα μέσα από διαφορετικά ηχοχρώματα.

Ακούσαμε δύο κομμάτια και στην συνέχεια μας έβαλε το αγαπημένο της, το οποίο είναι όντως ιδιαίτερο, μιας και είναι διασκευή του Lullaby, του Τσαϋκόφσκι! Εξαιρετικό! Το πώς κατάφερε να κρατήσει τα μοτίβα του αρχικού κλασσικού κομματιού τα οποία στροβιλίζονται πάνω στο χορευτικό μπιτ υπό την μορφή ηλεκτρονικού ήχου!

Μόλις άκουσα την απρόβλεπτη εισαγωγή, μονολόγησα «Άντε γεια! Ούτε που κατάλαβα πώς μπήκε η επόμενη γέφυρα, ούτε που θα φανταζόμουν την συνέχεια!».

Ισ.Π.: Ποιό ήταν το σημείο εκκίνησης; Η αρχική σύλληψη για όλα αυτά;

Το σημείο εκκίνησης ήταν ότι θέλαμε να χορευτούν αυτά τα κομμάτια! Είχα απωθημένο μία τέτοια δουλειά.

Μια μέρα λοιπόν, βρισκόμουν στα Ιωάννινα με παίρνει τηλέφωνο ο Βαγγέλης ο Κοσμίδης -σκηνοθέτης και  ηθοποιός- και μου λέει: «Θα ανεβάσω ένα έργο και θα ήθελα να γράψετε την μουσική, αλλά θέλω να είναι χορευτική η μουσική» Και του λέω: «Τι λες βρε παιδί μου! Εγώ έψαχνα να βρω αφορμή για να αρχίσω να γράφω τέτοια κομμάτια!» Καταλαβαίνεις;

Β.: Τα φέρνει το σύμπαν!

Αυτό το έφερε! Δεν θα το ξεχάσω, μέσα στο ξενοδοχείο δίπλα στην λίμνη! Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές…

Β.: Οι στίχοι της νέας δουλειάς;

Ήθελα να είναι κάτι πολύ απλό! Να υπάρχουν και δυο κουβέντες εκτός από τα ρώσικα που είναι του Lullaby ακριβώς όπως στο αρχικό λιμπρέτο!

Πώς εξηγείται ότι όσο περνούν τα χρόνια έχετε όλο και περισσότερους θαυμαστές;

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και τριάντα χρόνια, όταν ήμουν μέσα στο trip -«Μάσκες Ηλίου» και τα λοιπά- μου άρεσε να κάθομαι μόνη μου κάτι Κυριακές που δεν είχα φίλους μαζί μου και να οραματίζομαι ότι μετά από αρκετά χρόνια μ’ αυτή την μουσική που έφτιαχνα εκείνη την στιγμή, θα μπορούσαν να χορεύουν  παιδιά και να τους λέει κάτι.. Το κατάλαβες; Δηλαδή αυτό γινόταν!

Να μείνει διαχρονικά δηλαδή…

Δεν ξέρω αν θα μείνει διαχρονικά αλλά σίγουρα το έφτιαχνα για μία άλλη εποχή.

Από τότε το ξέρατε συνειδητά;

Ναι από τότε το ήξερα!

Η σχέση σας με τον χρόνο πώς είναι; Μιας και πάντα σκέφτεστε πιο μπροστά από την εποχή μας…

Πάει το ρολόι μου μπροστά (αποκρίνεται γελώντας). Καλή είναι η σχέση μου με τον χρόνο!

Η σχέση μου με τον χρόνο είναι κανονική… Εδώ που τα λέμε δεν ξέρω και ποια είναι η κανονική…  Ο χρόνος είναι άπιαστο πράγμα και πολύ προσωπικό. Υπάρχει ο αντικειμενικός χρόνος, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, και υπάρχει και ο χρόνος ο προσωπικός, ο υπαρξιακός.

Μέσα στον υπαρξιακό χρόνο αισθάνομαι να έχω την κόρη μου -ενώ δεν έκανα παιδιά- να είμαι εγώ η κόρη μου, να μου λέει «θέλω να ακούσω αυτό… θέλω να ακούσω εκείνο!» και να τα φτιάχνω. Κάπως έτσι πάει…

Μαγεία! Είστε μάγισσα!

Μάγισσα; (γελάει) Ξέρω ΄γω… ίσως και να είμαι… Λίγο μαγισσούλα είμαι, αλλά καλή!

Γράφετε μουσική απ΄τα παιδικά σας χρόνια. Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη μελωδία που σας κίνησε το ενδιαφέρον για να γράψετε; Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;

Να γράφω δεν θυμάμαι… ήμουν τριών χρονών και έφτιαχνα διάφορα κομματάκια… Ίσως και να κατέγραψε ο πατέρας μου κάπου μερικά από αυτά αλλά χαθήκανε, δεν βρέθηκαν ποτέ.

Το γεγονός είναι ένα, ότι κάποια Χριστούγεννα σηκώθηκα και έπαιξα πιάνο με τα δύο χέρια, την ημέρα που λέγανε τα κάλαντα… «Καλήν εσπέραν Άρχοντες»…

Ο μπαμπάς μου έπαιζε τα κάλαντα, είχε φέρει τα παιδιά μέσα στο σπίτι και είχαν γίνει σαν μια χορωδιούλα. Εγώ ήμουν με πυρετό σε ένα ντιβάνι, κοντά  σε αυτή την «τελετή», γιατί σαν τελετή ήταν για εμένα.

Στην συνέχεια φεύγει ο μπαμπάς μου μαζί με τα παιδιά και νιώθω ένα άδειασμα. Λυπήθηκα που τελείωσε αυτό, κι έτσι όπως ήμουν από τον πυρετό, το θυμάμαι αυτό πολύ καλά, πήδησα από το κρεβατάκι κι ανέβηκα στο πιάνο κι έπαιξα τα κάλαντα με τα δύο χέρια, ενώ μέχρι τότε έπαιζα έτσι (και δείχνει τον δείχτη του δεξιού χεριού τεντωμένο μπροστά, κάνοντας την κίνηση ότι πατάει ένα κουμπί).

Και από τότε έπαιζα με τα δύο χέρια πιάνο! Ήταν εκεί μια φίλη της μαμάς μου η οποία λιποθύμησε! (γέλια)

Ήρθαν δημοσιογράφοι και το γράψανε τότε θυμάμαι στις εφημερίδες. «Το παιδάκι του Πλάτωνος είναι παιδί θαύμα», και κάτι τέτοια. Αλλά ευτυχώς ο πατέρας μου δεν με πίεσε! Του το χρωστάω αυτό του πατέρα μου… Και τι δεν του χρωστάω…

Άσε που μου έλεγε παραμύθια μουσικά! Έπαιζε στο πιάνο παραμύθια μουσικά, τα οποία έφτιαχνε εκείνη την ώρα -γιατί έγραφε κιόλας πολύ ωραία. Μου τα ‘λεγε κι εγώ καθόμουνα δίπλα και καταλαβαίνεις έμπαινα σ΄αυτόν τον κόσμο, έδινα μια βουτιά και χανόμουνα.

Παρακολουθούσα τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα ήταν διάφορα, ας πούμε, απογοήτευσης, ότι χάνουμε τον μπαμπά σε μια στιγμή, φόβου «τι θα γίνει τώρα χωρίς τον μπαμπά;» «Άαα, τον βρήκαμε τον μπαμπά!» και ξεκινούσε χαρούμενη μουσική. Έτσι την έμαθα την μουσική! Άκουγα μουσική και από το ραδιόφωνο και από το πικάπ, αλλά κυρίως έτσι! Με βιωματική μαθητεία.

Δεν με πίεζε ο πατέρας μου να μάθω νότες. Έπαιζα με το αυτί για πολλά χρόνια μέχρι που έδωσα στον διαγωνισμό της Καίτης Παπαϊωάννου και κέρδισα το πρώτο βραβείο. Στο ωδείο έμαθα αναγκαστικά νότες και έγινα επαγγελματίας στα δώδεκά μου χρόνια, αλλά έγινα γερή επαγγελματίας γιατί ήμουν σε καλά χέρια.

Με έδωσε ο πατέρας μου σε ξένα χέρια, άλλο μεγαλείο ψυχικό και νοητικό αυτό! Με έδωσε βέβαια στους κορυφαίους της εποχής, στο Ωδείο Αθηνών, ενώ εκείνος τότε δίδασκε στο Ελληνικό Ωδείο.

Τότε έγινα επαγγελματίας πιανίστα και σιγά σιγά σταμάτησα να αυτοσχεδιάζω και να φτιάχνω δική μου μουσική.

Είχα ασχοληθεί τόσο, είχα ψειρίσει, που λέει ο λόγος, την μουσική που μάθαινα, τις νότες, κάθε μία, να τις παίζω χίλιες φορές, έμπαινα στο κομμάτι τόσο πολύ… Θαύμασα τόσο πολύ πια αυτούς τους συνθέτες που είπα στον εαυτό μου: «Μπορείς να γίνεις εσύ τέτοια συνθέτρια; Σαν τον Μπετόβεν ή τον Σούμαν, ας πούμε;» Κι απάντησα στον εαυτό μου: «Όχι δεν μπορείς! Εεεε, κάτσε ήσυχη!».

Ενώ πολλά χρόνια μετά, το ’71 στην Βιέννη, στο Σάλτσμπουργκ, με ρώτησε ένα παιδί που γνωριστήκαμε στον δρόμο εάν συνθέτω και του απάντησα: «Ναι»!

Για να δεις πώς το σύμπαν τα φέρνει έτσι τα πράγματα, ήμουν με μια ξεδέρφη μου και περνούσαμε από την Βιέννη για να πάρουμε το τρένο για Αθήνα. Κατεβήκαμε στο Σάλτσμπουργκ να κοιμηθούμε εκεί το βράδυ και στον δρόμο γνωρίσαμε αυτό το παιδί. Τον ρωτήσαμε: «Έχει κανένα κλαμπ να πάμε να χορέψουμε;» Και λέει αυτός: «Έχει! Πάμε για καφέ;» -«Και δεν πάμε;» Ξέρεις ήταν τα πράγματα τότε πολύ αυθόρμητα.

Με ρωτάει λοιπόν: «Τι κάνεις;», του είπα ότι παίζω πιάνο και μου απαντάει «Συνθέτεις;» και του λέω: «Ναι!»

Την αλήθεια είπατε! (γέλια)

Μα είχα να συνθέσω χρόνια, και τότε τα χρόνια μου φαινόντουσαν πιο πολλά γιατί ήμουν και μικρή, δεν περνούσαν όπως τώρα…

Αρχίζω λοιπόν με αυτό το παιδί, ο οποίος έφτιαχνε πολύ ωραίους στίχους αγγλικούς, να φτιάχνω τραγούδια και να ανακαλύπτω και αυτή μου την πλευρά.

Βέβαια, πολύ πριν αρχίσω να φτιάχνω τραγούδια με επηρέασε πάρα πολύ ένα live των Jethro Tull που άκουσα με το “Aqualung”, το οποίο και παρουσίαζαν για πρώτη φορά στην Βιέννη. Αυθόρμητα σκέφτηκα «Εδώ θα ήθελα να ήμουν! Στην θέση του Jan Anderson και να παίζω την μουσική μου!» Έτσι μου πέρασε από το μυαλό να αλλάξω επάγγελμα και το είπα σε έναν φίλο μου ζωγράφο όταν γύρισα σπίτι. Του λέω: «Σαν να μου φαίνεται ότι βρήκα τι επάγγελμα θέλω να κάνω τελικά!» Και μετά από δύο μήνες συμβαίνει αυτό με τον νεαρό Αυστριακό! Άρχισα να γράφω τραγούδια, τα οποία τραγούδια έμειναν στο συρτάρι…

Τα έχετε ακόμα;

Θυμάμαι ένα-δύο, τα άλλα τα έχω ξεχάσει. Έχω χάσει τις κασέτες…

Μετά ήρθατε στην Ελλάδα και συνεργαστήκατε με τον Μάνο Χατζιδάκι.

Από το Βερολίνο! Ναι! Και ήμουν παντρεμένη.

Λοιπόν, μου λέει ο άντρας μου, ο τότε άντρας μου, (Δημήτρης Μαραγκόπουλος) ο οποίος είχε ακούσει τα τραγούδια που είχα κάνει με τον νεαρό και τα είχε θαυμάσει πολύ: «Γιατί δεν έρχεσαι κι εσύ στην Λιλιπούπολη;»

Του λέω: «Έλα μωρέ τώρα, είσαι εσύ, να πάω κι εγώ η γυναίκα σου…» μου λέει: «Όχι, νά ‘ρθεις.» Αυτή ήταν στιγμή της μοίρας τρομερή! Και υπέρ του επίσης!

Πάω λοιπόν στην Λιλιπούπολη και πλέον εκεί αρχίζω να γράφω για όργανα. Μου είχε φτιάξει την ενορχήστρωση, δεν ήξερα τότε!

Δεν είχα σπουδάσει ενορχήστρωση, ούτε σύνθεση, πιάνο μελετούσα εγώ! Είχα τελειώσει τα θεωρητικά αλλά τα βασικά, Αρμονία και τέτοια πράγματα, Ιστορία Μουσικής….

Μου είχε φτιάξει ο πατέρας μου έναν πρόχειρο οδηγό για ενορχήστρωση. Μας βάζανε για συγκεκριμένα όργανα να γράφουμε τα τραγουδάκια της Λιλιπούπολης και εγώ κοιτούσα τον οδηγό και έγραφα για το βιολί, έγραφα για το όμποε, για το κλαρινέτο που ήταν σε άλλο κλειδί και τα λοιπά..

Καταλαβαίνεις, Ισίδωρε;

Ισ.Π.: Τα κλειδιά του Ντο, που μας ταλαιπωρούν!

Τα κλειδιά του Ντο, αυτά τα τρομερά κλειδιά…

Κι έτσι, παιδί μου, έγινα, καθιερώθηκα. Ειδικά όταν πήρα μέρος στην εκπομπή της Τούλια Τόλια, καλά να ‘ναι η γυναίκα, «Ποιητικά Πεντάλεπτα», που ήταν υποχρεωτικό από τον Μάνο Χατζιδάκι! Η μεγάλη μαμά και ο μεγάλος μπαμπάς όλων μας!

Ήτανε υποχρεωτικό από τον Χατζιδάκι να φτιάχνουμε τραγούδια τις Παρασκευές, θυμάμαι. Κάθε συνθέτης αναλάμβανε έναν μήνα. Τις τέσσερις Παρασκευές έπρεπε να φτιάχνει ο συνθέτης τραγούδια από τον ποιητή που βγάζανε στον αέρα.

Εμένα μου έδωσαν τον Καρυωτάκη. Ήταν και Μάιος μάλιστα και θυμάμαι ότι δεν ήθελα στην αρχή να φτιάξω τραγούδια δικά του γιατί μου φαίνονταν τόσο μεγάλος ποιητής! Καλά τα τραγούδια τα παιδικά με την Μαριαννίνα, ήμασταν παιδιά, γελούσαμε, αλλά ο Καρυωτάκης;

Λέω, δεν μπορώ! Δεν θα φτιάχνω τραγούδια, θα φτιάχνω μόνο μουσικές γέφυρες. Και μου λέει η Τούλα Τόλια: «Θα το πω στον Χατζιδάκι».

Το λέει στον Χατζιδάκι και ο Χατζιδάκις της λέει: «Άσ΄την! Ας αρχίσει με μουσικές γέφυρες».

Είχα το πιάνο ανοιχτό και επάνω το βιβλίο με την ζωή και τα ποιήματα του Καρυωτάκη. Ένα βράδυ ανοιξιάτικο και ωραίο, με τα τριαντάφυλλά μου επάνω στο πιάνο, τα δικά μου τριαντάφυλλα, με ωραία ατμόσφαιρα και λίγο λυπημένη από κάποιο γεγονός, λέω: «Μωρέ, δεν φτιάχνω αυτό το τραγούδι που έχω μπροστά μου;» Και φτιάχνω την «Άνοιξη»! «Έτσι βλέπω εδώ τους κήπους…» αυτό! Δεν ξέρω αν το έχεις υπ’ όψιν σου!

Εννοείται και το έχουμε υπ’ όψιν μας! Έχουμε παρουσιάσει όλους τους δίσκους σας στον σταθμό!

Και φτιάχνω το τραγούδι λοιπόν και μ’ άρεσε… Μ’ άρεσε! Το πήγα στο Τρίτο Πρόγραμμα και μου λένε: «Πολύ ωραίο! Μπράβο Λένα!»

Το δεύτερο τραγούδι που έφτιαξα ήταν «Το βράδυ».

Στο «Βράδυ» -το οποίο γράφτηκε κάτω από συνθήκες σαν του ποιήματος, με παιδιά, με ιαχές, από κάτω να παίζουν μπάλα, μόνο το τρένο δεν υπήρχε- έκλαψα πάρα πολύ! Παίρνω τον φίλο μου, τον Άρη Χριστοφέλλη, θα τον ξέρετε, είναι κόντρα τενόρος πολύ σπουδαίος, τότε δεν ήταν βέβαια ακόμα τενόρος, κάναμε πάρα πολύ παρέα. Τον παίρνω λοιπόν τηλέφωνο, του βάζω το τραγούδι, το είχα μαγνητοφωνήσει και του λέω: «Άκου κάτι που έφτιαξα»… Και βάζουμε και οι δύο τα κλάμματα!

Λέω στην Σαβίνα, που έμενε εκεί κοντά στους Αμπελόκηπους, εγώ έμενα στο Λυκαβηττό από κάτω, να έρθει! Και έρχεται το Σαβινάκι και το μαθαίνει το τραγούδι και πάμε και το γράφουμε στο ραδιόφωνο.

Είχαν μαζευτεί τα παιδιά του Τρίτου έξω, επειδή ακουγόταν η μουσική από ένα μεγαφωνάκι, και θυμάμαι ότι είχαν συγκηνιθεί πάρα πολύ!

Εεεε, αυτό ήταν! Τότε μπορώ να σου πω ότι είπα στον εαυτό μου: «Τώρα είσαι συνθέτις»!

Με το τραγούδι αυτό, «Το βράδυ»!

Είδατε την δύναμη που έχετε να περνάτε συναισθήματα στον κόσμο…

Ναι ακριβώς! Την δύναμη αυτή!

Όντως, αυτό κάνετε σε όλους μας! Έχετε πολλά συναισθήματα που κάθε φορά που ακούμε τα κομμάτια σας μας γεμίζουν με εικόνες, φτιάχνετε μαγικά παραμύθια μέσα στα οποία μπαίνουμε και με τα οποία  ταυτιζόμαστε!

Αυτό είναι! Μιλάω προσωπικά, στις «Μάσκες Ηλίου» ας πούμε, που έχω γράψει εγώ τους στίχους, εκθέτω τον εαυτό μου!

Χωρίς φόβο! Χωρίς πάθος! Παίρνω απόσταση από τον εαυτό μου με έναν θεατρικό τρόπο, τελείως, και απευθύνομαι στον ακροατή προσωπικά! Και αυτό πέτυχε! Η συνταγή μέσα μου πέτυχε!

Δηλαδή, αυτό που έγραψα στο «Lego» στο δεύτερο μέρος που παίζει το πιάνο από κάτω και ακούγεται η φωνή, αυτό το έγραψα σχεδόν να ρέει η ομιλία! Μετά το έβαλα σε έναν ξάδερφό μου και μου λέει: «Παράξενο είναι! Έχει ενδιαφέρον!» Εγώ το ένιωθα πολύ όμως αυτό που είχα γράψει. Το καταλάβαινα! Σε εμένα έλεγε κάτι σημαντικό! Κι αυτό το κάτι πέρασε στον κόσμο!

Άρα είχατε θάρρος!

Είχα θάρρος, ναι! Στις «Μάσκες Ηλίου» όμως έπαιξα λίγο μπαλάντζα. Μπαλάντζα ως προς το θάρρος, γιατί είχα φτιάξει το «Σαμποτάζ», το οποίο είχε γίνει μεγάλη επιτυχία και τώρα έφτιαχνα τους δικούς μου στίχους! Και θα τα έλεγα μόνη μου!

Πώς το αποφασίσατε αυτό; Σας βγήκε αυθόρμητα;

Όταν φτιάχναμε το «Σαμποτάζ» με την Μαριανίνα, εγώ είχα αρχίσει να γράφω στίχους για τις «Μάσκες Ηλίου» και  λέω της Μαριαννίνας σε ένα διάλειμμα που καθόμασταν εκεί στο σπίτι: «Διάβασε Μαριαννίνα μερικούς στίχους μου να μου πεις την γνώμη σου». Τους διαβάζει η Μαριαννίνα και έπειτα από πολύ αντικειμενική και αυστηρή κριτική, μου λέει: «Λενάκι! Είναι έτοιμα τραγούδια αυτά για να τα φτιάξεις όπως κάνει ο Κηλαηδόνης, ο τροβαδούρος! Να βγεις και να τα πεις εσύ αυτά». Αυτό μου έδωσε μεγάλο κουράγιο!

Μετά πήγα στο “The Wall”, το οποίο με επηρέασε πάρα πολύ, κυρίως τα κινούμενα σκίτσα, και μετά γνώρισα τον Χούλιο Κορτάσαρ, έναν συγγραφέα,  ο οποίος έγραφε χωρίς κόμματα, τελείες… τίποτα, ένας ρέων λόγος, σαν χείμμαρος ένα πράγμα…

Τον ένιωσα πολύ κοντά μου, είπα: «Νά κι ένας άνθρωπος που είναι λοξός, με την καλή την έννοια!» (γέλια)

Με ενδιέφερε πολύ η μεταμόρφωση, την οποία και έβλεπα στο “The Wall” που άλλαζαν όλα συνέχεια, που έβγαιναν το ένα μέσα από τ’ άλλο και συνεχώς υπήρχε μια κίνηση. Αυτό υπάρχει στην μουσική μου πάρα πολύ και στον λόγο μου! Με στήριξαν αυτοί οι άνθρωποι και τα έργα τους, τους αισθάνθηκα σαν αδέρφια μου τότε.

Με στήριξαν πολύ γιατί έβγαλα την μουσική μου σε μια εποχή που είχε πεθάνει ο Αλέκος Πατσιφάς, ο οποίος με στήριζε πάρα πολύ και μ’ αγαπούσε πάρα πολύ, ο διευθυντής της Λύρα,  ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Είχε αφήσει μία επιτροπή από ανθρώπους που θα αναλάμβαναν τα περουσιακά του στοιχεία, πριν ακόμα αναλάβει ο Πάνος Μαραβέλιας, που ήταν φίλος και συνεργάτης του στην Λύρα.

Σε αυτή την επιτροπή, λοιπόν, ήταν κάτι άνθρωποι άσχετοι, άσχετοι τελείως σου λέω, ακούγανε λαϊκά και τέτοια. Πάω και τους λέω: «Θέλω να βγάλω τον τελευταίο δίσκο από το συμβόλαιό μου. Τον τρίτο δίσκο!». Με ρώτησαν πόσες ώρες χρειάζομαι και τους ζήτησα εκατό. Μου απάντησαν: «Τόσες ώρες χρεάζεσαι; Εμείς που πάμε στα λαϊκά, τα τραγουδάνε οι τραγουδίστριες και δεν κάνουν λάθη!» (γέλιαααα)

Φαντάσου! Φαντάσου! Μόνο αυτό σου λέω! (συνεχίσαμε να γελάμε…)

Λέω: «Σε εμάς δεν είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά πάντως τον βιάζομαι τον δίσκο!» Και μου απαντά: «Στείλε ένα δείγμα να το ακούσει ο τάδε κύριος». Στέλνω ένα δείγμα, μου το στέλνει πίσω γρήγορα και μου λέει: «Εεε, κάτι σαν το Σαμποτάζ είναι, εεε;» Ναι του λέω, κάτι σαν το Σαμποτάζ –για να τελειώνουμε! (γέλια)

Και αρχίζω να γράφω τις «Μάσκες Ηλίου»! Αυτό ήτανε!

Μπήκα στο στούντιο,  εγώ  είχα γράψει την μουσική στο τετρακάναλο, που ήταν οχτακάναλο ουσιαστικά, είχα γράψει όλα τα ντέμο και είχα βάλει και σε σειρά τα κομμάτια. Είχα φτιάξει τον δίσκο μόνη μου, για να μην τα πολυλογώ. Πολλά κομμάτια από την μουσική την ηλεκτρονική είναι παρμένα από την μουσική που είχα φτιάξει στο σπίτι μου με τα συνθεσάιζερ και άλλα τα ξανάφτιαξα εκεί -και κάπως έτσι έγιναν οι Μάσκες!

Μετά από μερικούς μήνες που κυκλοφόρησαν οι «Μάσκες Ηλίου» θυμάμαι ένα παιδί από τον Ήχο που έγραψε μία πολύ καλή, βαθιά κριτική η οποία στέκει μέχρι και σήμερα.

Εγώ ήμουν πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου. Είχα να κάνω με τον εαυτό μου κυρίως, ήξερα ότι θα χάσω πελατεία, και έχασα πελατεία!

Βρήκατε όμως άλλη!

Μετά από χρόνια! Όχι, ψέμματα, στο «Γκάλοπ» ήδη , το οποίο ήταν ο επόμενος δίσκος μου, τα τραγούδια ήταν πιο πιασάρικα και με ακολούθησαν πολλοί!

Και μετά πήρατε φόρα!

Και μετά πήρα φόρα αλλά όχι κατηφόρα! Ανηφόρα μόνο! (γέλια)

Από τότε βλέπατε ότι στο εξωτερικό τα λάτρευαν αυτά τα τραγούδια; Είχατε κάνει συναυλίες και τότε στο εξωτερικό;

Ευχόμουν! Ευχόμουν και ήξερα ότι αυτή η μουσική θα έχει αντίκρισμα έξω, στην Ευρώπη, στην Αμερική και στην Ρωσσία. Το ήξερα αυτό μέσα μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω καμία κίνηση μέχρι που ήρθε από μόνο του, το 2013!

Το ’13 ήρθε ο Josh, ο διευθυντής της Dark Entries, μου έγραψε στο Facebook, πήρε τηλέφωνο και έναν φίλο μου, τον Αντώνη Μποσκοΐτη, και έτσι ξεκίνησε η πορεία μου διεθνώς!

Έβγαλα το «Γκάλοπ», το οποίο ήρθε μέσα στα 15 πρώτα albums- επανεκδόσεις του κόσμου, ενώ μου έγραψαν και μία εκπληκτική κριτική στην Αγγλία. Και από εκεί σιγά σιγά καταλαβαίνεις…

Εσείς όμως δεν σκεφτήκατε να πάτε να ζήσετε στο εξωτερικό μιας και κάνατε συχνά ταξίδια από μικρή. Μείνατε εδώ!

Ναι γιατί μου αρέσει η Ελλάδα πολύ!

Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες εμπειρίες σας από συναυλίες σας στο εξωτερικό;

Η μεγάλη πλάκα ήταν στο Βερολίνο, όταν πήγαμε να παίξουμε σε ένα κλαμπ πολύ τρελούτσικο σε ένα υπόγειο. Μόλις πάμε να παίξουμε εμείς, μαζεύεται γύρω μας πολύς κόσμος! Ασφυχτικά! Δεν μπορούσαμε να περάσουμε ξαφνικά στην σκηνή! Κάναμε μία πάρα πολύ ωραία συναυλία εκεί! Πάρα πολύ ωραία! Και να τραγουδάει ο κόσμος από κάτω…

Ήμουν πολύ κοντά στον κόσμο, ήταν πολύ μικρή η σκηνή και τους είχα σχεδόν δίπλα μου! Έβλεπα  που είχαν κλειστά τα μάτια τους και τραγουδούσαν τα λόγια! Ξένοι τώρα!

Ο Γιάννης (Παλαμίδας) τραγούδησε απίθανα! Τραγούδησε το «Αλίμονο» και ένας μπροστά από το κοινό το έπαιξε σε παντομίμα με τα χέρια του, ο οποίος ήταν ξένος!

Θυμάστε κάποια εμπειρία από συναυλία σας στην Ελλάδα που να σας έχει μείνει αξέχαστη, ή και πρόσφατη;

Στον δήμο Αθηναίων πήγαμε πέρυσι και παίξαμε με 3 βαθμούς, στις 21 Δεκεμβρίου, την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, και είχε πανσέληνο! Ανάμεσα στους στύλους του Ολυμπίου Διός! Παίζαμε με γάντια και… (γέλια) Δεν λέγεται με λόγια! Να φανταστείτε ότι μέσα στην σκηνή είχαμε αναμμένη φωτιά και πίναμε ρούμι!

Αυτό ήταν συναυλία! Και παίξαμε καταπληκτικά!

Και εμείς κάναμε υπέρβαση και ο κόσμος!

Και ήταν και πολλοί ξένοι στην συναυλία!

“Ανακάλυψα κασέτες από το πατάρι πρόπερσι με δικά μου έργα, με μουσική ηλεκτρονική και ντυμένη με δικά μου ποιήματα που δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ! Ανέκδοτα! Τα έστειλα στον Josh και θα κυκλοφορήσουν από την Dark Entries το 2020.”

Τώρα ετοιμάζετε να  κυκλοφορήσετε κάτι άλλο στο εξωτερικό;

Ανακάλυψα κασέτες από το πατάρι πρόπερσι με δικά μου έργα, με μουσική ηλεκτρονική και ντυμένη με δικά μου ποιήματα που δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ! Ανέκδοτα! Τα έστειλα στον Josh και θα κυκλοφορήσουν από την Dark Entries το 2020.

Μάλλον θα γίνει διπλό album.

Επίσης, μαζί με την έκδοση του ανέκδοτου υλικού θα μεταφραστεί σε βιβλίο όλο μου το ποιητικό έργο. Το έχει αναλάβει ο Στάθης Γουργουρής, ο οποίος είναι στο Columbia University, τακτικός καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας και έχουμε γίνει φίλοι.

Έχει ήδη αρχίσει να κάνει τις μεταφράσεις από τα ελληνικά στα αγγλικά.

Με την δουλειά την χορευτική που κάνετε;

Αυτή θα παρουσιαστεί στο Σταύρος Νιάρχος αρχικά και μετά θα την διοχετεύσω στο εξωτερικό.

Είναι μία δική μου ιδέα την οποία την πραγματοποιώ μαζί με τον Στέργιο Τσιρλιάγκο.

Έχετε σκεφτεί τίτλο;

Φυσικά! Lenaura! Η Αύρα της Λένας!

Όντως έχετε μία πολύ δυναμική αύρα με πολλά χρώματα!

Μου αρέσουν τα χρώματα. Ζωγραφίζω κι εγώ. Σου λέω, βλέπω σχήματα! Καμιά φορά λέω του Στέργιου Τσιρλιάγκου: «Φαντάσου ότι είναι ένα βουνό και είναι το τρένο τώρα και πάει δεξιά και τώρα στρίβει και κάνει έτσι και δείχνει…» Με κοιτάει λίγο χαμένος αλλά μετά καταλαβαίνει, γιατί καταλαβαίνει πολύ!

Έχει πολύ μεγάλο ταλέντο ο Στέργιος, εξού και η συνεργασία μας τόσα χρόνια από το 2007! Δώδεκα χρόνια μες το νερό! Πάει στα δεκατρία! Στέργιωσες, Στέργιε! Ο Στέργιος στέργιωσε! (γέλια)

Επιλέγετε πάντα να συνεργάζεστε με ταλέντα που αποδεικνύονται διαχρονικά όπως η Μαριαννίνα Κριεζή, ο Γιάννης Παλαμίδας, η Σαβίνα Γιαννάτου και πολλοί άλλοι. Με τι κριτήριο επιλέγετε τους συνεργάτες σας;

Μου αρέσει να με προκαλεί ο άλλος! Το γουστάρω!

Δεν έχετε παράπονο από την στήριξη του κράτους και των Ελλήνων από το έργο σας…

Τα αντιμετωπίζω όλα με χιούμορ! Δεν έχω κανένα παράπονο!

Έχω επιλέξει τον δύσκολο δρόμο, το μονοπάτι!

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κλαίνε και κλαίγονται, μυξοκλαίνε! Την περνάω την στεναχώρια πολύ διαφορετικά και ηρωικά!

(Εκείνη την στιγμή την κάλεσε στο τηλέφωνο ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος, τον πληροφόρησε ότι δίνει συνέντευξη και εκείνος είπε για την συμμετοχή της στην Λιλιπούπολη:

«Είχα την πίστη και την πεποίθηση ότι μπαίνει στην ΕΡΤ ένας άνθρωπος με αξία, αντικειμενικά και απόλυτα! Όχι επειδή ήταν γυναίκα μου!»

Αφού έκλεισαν το τηλέφωνο και της έκανε και κάποιες προτάσεις για εκδηλώσεις που αφορούν στην Λιλιπούπολη συνεχίσαμε την κουβέντα μας)

Είστε γούρικοι!

λπ (lambda pi) | trailer GR from heretic on Vimeo.

Κάποια πράγματα δεν γίνονται τυχαία! Ειδικά στην ζωή σας, η οποία είναι σαν παραμύθι! Τι έχετε να πείτε για την ταινία ΛΠ που έγινε για εσάς;

Μου αρέσει πολύ αυτή η ταινία! Με έχει «πιάσει». Άπαξ και έβαλαν σαν μουσικό σήμα στην ταινία την εισαγωγή της «Λάθος Αγάπης», μου ταίριαξε πολύ! Θα παιχτεί στην ΕΡΤ το 2020.

Η Βασιλίνα, μία καλλιτέχνιδα που είχε έρθει πρόσφατα στον σταθμό και σπουδάζει στην Αγγλία, μας πληροφόρησε ότι υπάρχει μάθημα με το όνομά σας. Ότι στο εξωτερικό σας διδάσκουν και αναλύουν τα κομμάτια σας. Πώς αισθάνεστε γι΄αυτό; (για να δείτε την συνέντευξη πατήστε εδώ)

Παράξενα!

Έχετε σκεφτεί να διδάξετε εσείς ποτέ;

Δεν μου βγαίνει να διδάξω.

Εκείνη την στιγμή της έδειξα το «Μη μου τους κύκλους τάρατε», το βινύλιο που φέραμε για να μας το υπογράψει…

Με το ATARI έφτιαξα το «Μη μου τους κύκλους τάρατε». Μου αρέσει πάρα πολύ το εξώφυλλο!

Κοιτάξτε τώρα εδώ τι γίνεται. Αυτά τα χέρια που χαιρετιούνται,  τα βρήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και τακ τακ τακ τακ, έφτιαξα το εξώφυλλο! Νά και η καρδιά με το barcode…

Είστε πολύ δημιουργική! Όλη μέρα, από το λίγο που σας γνωρίσαμε, δημιουργείτε, γράφετε, ηχογραφείτε, εμπνέεστε…

Ναι, γράφω, σκέφτομαι. Είμαι σκεπτόμενο ον, πολύ! Μου λέει καμιά φορά η Βαλεντίνα (η οικιακή βοηθός): «Μα δεν κάνεις τίποτα!» -«Τι δεν κάνω τίποτα! Ξέρεις τι σκέφτομαι; Τι περνάει από το μυαλό μου; Ξέρεις τι κούραση είναι να σκέφτεσαι;» Τρομερή κούραση είναι να σκέφτεσαι σοβαρά πράγματα και να κάνεις συλλογισμούς και να αναλογίζεσαι… Ακόμα και το να κάνεις όνειρα είναι πολύ δύσκολο.

Ισ.Π.: Να μας πείτε κάποιους αγαπημένους σας καλλιτέχνες;

White Noise! Αυτό το συγκρότημα με επηρέασε πάρα πολύ! Ήταν καθοριστικό. Το άκουσα στην Βιέννη το ’71. Έγινε με την τέλεια Delia Derbyshire, η οποία δημιούργησε την πρώτη ηλεκτρονική μουσική στον κόσμο!

Θα γελάσω τώρα εδώ, γιατί στην Αγγλία που σας είπα προηγουμένως ότι έγραψαν την τέλεια κριτική για μένα, με χαρακτήρισαν «σαν άλλη Delia Derbyshire!» Και αυτό όχι απλά με ικανοποίησε, ήταν σαν να μου έδωσαν το Άγιο Δισκοπότηρο!

Μου αρέσουν οι Beatles, και χωριστά και μαζί, οι Led Zeppelin, από τους σύγχρονους η μουσική των Massive Attack, μου αρέσει επίσης πάρα πολύ η Laurie Anderson..

Ισ.Π.: Από τους κλασσικούς;

Η λατρεία και το πάθος μου είναι ο Bach! Ποιος άλλος ρε παιδί μου… Φυσικά αγαπάω τον Brahms, τον Schumann, τον Scriabin, τον Tchaikovsky και τον Chopin, μεγαλοφυία τρομερή -κι αυτός είχε έναν δικό του κοσμο!

Από τους πιανίστες μου αρέσει η Martha Argerich φυσικά, η Yuja Wang και μου αρέσει πολύ και η Κatia Βuniatišvili.

O Arcadi Volodos είναι μαγικός πιανίστας επίσης, παίζει Brahms και Scriabin…

Μεγάλη λατρεία έχω και στον Vladimir Horowitz και στον Alfred Cortot… Ο Cortot που είχε πάντα τρακ… (χαμογελάει)

Ισ.Π.: Και από το ελληνικό τραγούδι;

Μου αρέσει ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης πάρα πολύ!

Ο Τσιτσάνης, μερικά τραγούδια του Κραουνάκη, του Μάλαμα, κάποια που έχει πει η Χάρις Αλεξίου…

Τώρα από τους πιο σύγχρονους, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Στάθης Δρογώσης, η Sissy Rada, o Coti K, οι Stereo Nova, οι Πυξ Λαξ, τα Κίτρινα Ποδήλατα…

Υπάρχουν πολλοί νέοι συνθέτες που δεν τους έχω υπ’ όψιν μου, δυστυχώς, γιατί είναι πάρα πολλοί! Δεν έχω ακούσει όμως ένα ολοκληρωμένο έργο να σου πω «γι’ αυτό δίνω την ψυχή μου!» Αυτό το λέω μόνο για τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Καλδάρα!

Ο Καλδάρας μου αρέσει πάρα πολύ και έχω τραγουδήσει και ένα τραγούδι του πριν από χρόνια, το «Όνειρο Απατηλό» στην τηλεοραση.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος επίσης είναι πολύ σπουδαίος! Το τραγούδι του «Χάθηκε το φεγγάρι» το θεωρώ ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια, ενώ ο τρόπος που το λέει η Βίκυ Μοσχολιού είναι εξαιρετικός!

Μου αρέσουν πολύ και οι ρεμπέτες! Μου άρεσε και ο Στέλιος Βαμβακάρης που πέθανε πρόσφατα. Ήταν πολύ σπουδαίος μουσικός! Είχε ένα σύμπαν δικό του, έναν τελείως δικό του δρόμο. Είχε κάνει ένα πολύ ωραίο πάντρεμα των blues με τα ρεμπέτικα.

Με τις αγαπημένες της μουσικές τελειώσαμε την εγγραφή της συνέντευξης. Μας υπέγραψε τα βινύλια που έχουμε συλλέξει σαν σταθμός και σιγά σιγά την αποχωριστήκαμε, μιας και είχε πολλές προετοιμασίες για το καλοκαίρι και για την εμφάνισή της αυτό το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου στο Σταύρος Νιάρχος.

Την αγαπάμε πολύ και την ευχαριστούμε για αυτή την μαγική συνάντηση!