Περί του αδελφού ξανθού γένους

Επειδή οργιάζει η παραφιλολογία περί του αδελφού ξανθού ομόδοξου γένους, όπου υπό αυτή την ονομασία εξυπακούονται οι Ρώσοι, ας δούμε μέσ’ από την ιστορία μας πώς μας συμπαραστάθηκαν αυτοί, αποδεικνύοντας την ορθότατη ρήση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Χρήστου Σαρτζετάκη ότι οι ΄Ελληνες είναι ανάδελφοι. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, τι συνέβη με τα Ορλωφικά.
Με την ονομασία Ορλωφικά είναι γνωστή στην ιστορία η εξέγερση των Ελλήνων της Πελοποννήσου και της Κρήτης κατά την εποχή του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1768-74) και οι ναυτικές επιχειρήσεις των Ρώσων στη νότια Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου και στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας. Την ιδέα για την επέμβαση των ρωσικών δυνάμεων στην υπόδουλη Ελλάδα την υπέβαλαν στη φιλόδοξη τσαρίνα Αικατερίνη Β’ οι ευνοούμενοί της αδελφοί Γκριγκόρι, Αλεξέι και Φιοντόρ Ορλώφ. Η έκλυτη και φόνισσα Γερμανίδα Αικατερίνη Β’, η οποία βρισκόταν ήδη σε πόλεμο με την Υψηλή Πύλη, προβάλλοντας ως επιχείρημα την προστασία και τη λύτρωση των ομοθρήσκων της χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σκέφτηκε, κατά προτροπήν των αδελφών Ορλώφ, τους ΄Ελληνες όταν της χρειάστηκε ένας αντιπερισπασμός για να σώσει τον στρατό της που απειλούνταν από τους Τατάρους στις όχθες του Δνείπερου ποταμού. Για άλλη μία φορά οι ΄Ελληνες χρησιμοποιήθηκαν ως εξιλαστήρια θύματα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας μεγάλης δύναμης. Το κόλπο βρήκε γόνιμο έδαφος στην Ελλάδα γιατί υπήρχε η έντονα διάχυτη προσδοκία των υπόδουλων Ελλήνων σχετικά με την έλευση των Ρώσων –αν σας θυμίζει κάτι αυτό-, την οποία καλλιεργούσαν διάφορες προφητείες και χρησμοί μιας μεσσιανικής θεολογίας.
Για να μη μακρηγορούμε, ο Φιοντόρ Ορλώφ έφτασε στο Οίτυλο της Μάνης στις 17 Φεβρουαρίου 1770 και κήρυξε την επανάσταση, η οποίαμέσα σε τρεις μήνες είχε αποτύχει οικτρά. Τελικά ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος έληξε το 1774 με την περίφημη συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, που αποκαθιστούσε την ειρήνη στο Αιγαίο. Όμως οι ΄Ελληνες την πλήρωσαν σκληρά αυτή την αποτυχία κατ’ ουσίαν της κραταιάς Ρωσίας και την τραγική διάψευση των ελπίδων τους. Αφέθηκαν κυριολεκτικά στο έλεος των Οθωμανών και κυρίως των Αλβανών, οι οποίοι επί εννέα χρόνια λεηλατούσαν την Πελοπόννησο, έκαιγαν, έσφαζαν, εξανδραπόδιζαν και πουλούσαν τους κατοίκους της. ΄Ολοι οι κάτοικοι της Βοστίτσας (Αιγίου) σφάχτηκαν, οι Σπέτσες ερημώθηκαν κι όσοι ΄Ελληνες μπόρεσαν κρύφτηκαν στα βουνά ή κατέφυγαν στα Επτάνησα. Ακόμα και οι Μανιάτες ανέβηκαν στα κρυσφήγετα του Ταϋγετου. Όλα αυτά συνέβησαν πενήντα ένα χρόνια πριν από την Επανάσταση του Εικοσιένα και δεκαεννέα χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Κοντολογίς θα είχαμε απελευθερωθεί από τον οθωμανικό ζυγό σε μια εποχή που δρούσαν οι γάλλοι Εγκυκλοπαιδιστές Ζαν-Ζακ Ρουσώ (+ 1778), Βολταίρος (+1778), Ντιντερό, που δέσποζε στη φιλοσοφία ο Ιμμάνουελ Καντ (+1804), που συνέθεταν μουσικά αριστουργήματα οι Βόλφγκανγκ-Αμαντέους Μότσαρτ (+1791) και Φραντς-Γιόζεφ Χάυντν (+1809) στην Αυστρία, που φιλοτεχνούσαν τα ζωγραφικά τους έργα ο Καναλέτο (+1778) στη Βενετία, ο Φρανθίσκο  Γκόγια (+1828) στην Ισπανία, οι Σαρντέν (+1779), Ζαν-Ονορέ Φραγκονάρ (+1806) και Ζακ-Λουί Νταβίντ (+1825) στη Γαλλία, οι Τόμας Γκέινσμπορο (+1788) και Τζόσουα Ρέινολτς (+1792) στην Αγγλία, που συνέγραφαν οι Φρίντριχ Σίλλερ (+1805) και Γιόχαν-Βόλφγκανγκ Γκαίτε (+1832) στη Γερμανία, που αρχιτεκτονούσαν ο Ιταλός Πιρανέζι (1778), ο Γάλλος Ζακ-Ζερμαίν Σουφλό (+1780) και ο ΄Αγγλος Ρόμπερτ ΄Ανταμ (+1776), που έκαναν τις εφευρέσεις τους ο Αντουάν-Λωράν Λαβουαζιέ (+1794) στη Γαλλία, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος (+1790), ο Τζέιμς Βατ (+1819), ο Αλεσάντρο Βόλτα (+1827). Πενήντα ολόκληρα χρόνια νωρίτερα θα είχαμε συναντήσει την Ευρώπη και θα είχαμε επωφεληθεί από τα πολιτιστικά της επιτεύγματα. Πενήντα ολόκληρα χρόνια νωρίτερα θα είχαμε αποτινάξει τον οθωμανικό ζυγό και θα είχαμε απαλλαγεί από τα συμπλέγματα της υποτέλειας, του ραγιαδισμού και της κουτοπονηριάς.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com