Οι μεταφράσεις της ελληνικής λογοτεχνίας

Συχνά ακούγεται να λέγεται πως ο απίστευτος πλούτος της ελληνικής  γλώσσας την καθιστά δύσκολη στη μετάφρασή της. Επιπλέον εμφανίζει το σημαντικότατο μειονέκτημα πως  είναι μειονοτική, ακόμα και μέσα στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, υπό την έννοια ότι ομιλείται από έναν ολιγοπληθή λαό. Τούτο είναι γεγονός, όμως μειονοτική είναι και η νορβηγική γλώσσα, η δανική, η φλαμανδική, η ουγγρική, η τσεχική και τόσες άλλες. Και πώς να χαρακτηρίσουμε τότε τα ισλανδικά; Κι όμως πώς εξηγείται το ότι μεταφράζονται τόσο πολλά βιβλία από τις σκανδιναβικές γλώσσες;  Παρακολουθώντας από χρόνια τις μεταφράσεις βιβλίων της παγκόσμιας λογοτεχνίας στα γαλλικά, διαπιστώνω με ζήλεια ότι μεταφράζεται πληθώρα βιβλίων από τα νορβηγικά, τα φιλλανδικά ή ακόμα κι από τα ισλανδικά, όμως απουσιάζει παντελώς η ελληνική λογοτεχνία, μια πλουσιότατη λογοτεχνία μέγιστων  συγγραφέων που θα τους ζήλευαν οι λογοτεχνίες των μεγάλων χωρών. Συγκρίνονται οι βραβευμένοι με Νομπέλ Γάλλοι Φρεντερίκ  Μιστράλ (1830-1914), Ροζέ Μαρτέν ντυ Γκάρ (1881-1958) ή πιο πρόσφατα Λε Κλεζιό με τους δικούς μας  Εμμανουήλ Ροϊδη (1836-1904), Γεώργιο Βιζυηνό (1849-1896), Μιχαήλ Μητσάκη (1863-1916) και Ανδρέα Καρκαβίτσα (1866-1912); Υπάρχει μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στην επίσης βραβευμένη με Νομπέλ Καναδή ΄Αλις Μονρό και τους δικούς μας   Δημήτρη Χατζή (1913-1981) ή Γιώργο Ιωάννου (1927-1985); Κι όμως οι δικοί μας λογοτέχνες δεν κατορθώνουν να σπάσουν το μεταφραστικό φράγμα και να ξεπεράσουν τον γλωσσικό περιορισμό. ΄Ισως θα έπρεπε αφενός  να κινητοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση οι ανά την υφήλιο ελληνιστές και αφετέρου το ελληνικό κράτος να παράσχει την οικονομική  αρωγή του.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com