Όταν είμαστε παιδιά ζούμε μαζί με εκείνο, εκείνο που είναι τα πάντα, εκείνο που είναι τίποτα αλλά και όλα.

Αυτό είναι μια ζωντάνια, μια θεϊκότητα, είναι όλα.

Σιγά-σιγά μεγαλώνοντας δημιουργείται το εγώ, ο φόβος μας διασπά την ενότητα σε δύο, εμείς και ό,τι είναι γύρω μας. Εμείς και ο κόσμος δηλαδή.

Μετά εμείς γινόμαστε ο διαχειριστής για το τι θα συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας, Ο διαμεσολαβητής ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Ναι βέβαια, μετά πάμε σε κάθε θρησκεία για να θεραπευτούμε από αυτήν την διαίρεση, μπορούμε να πάμε παντού και να προσπαθήσουμε να αναπληρώσουμε αυτήν την αίσθηση απώλειας.

Μπορούμε να πάμε να βρούμε ένα δάσκαλο της φώτισης. Και να προσπαθήσουμε να αναπληρώσουμε το κενό. Αλλά συνεχώς αυτοί οι άνθρωποι θα μας λένε να είσαι ένα χωριστό άτομο. Έτσι παραμένουμε κλειδωμένοι σε αυτήν την φυλακή, στην φυλακή του ονειρευόμενου ότι είμαστε ένα χωριστό άτομο που χρειάζεται να βρει κάτι! Δεν χρειάζεται να βρεθεί τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα για να βρεθεί, αυτό είναι όλο. Υπάρχει μόνο αυτό, υπάρχει μία απέραντη ζωντάνια, μία θεϊκότητα, υπάρχει το απόλυτο κενό που δεν είναι ένα κενό- κενό αλλά το όλο το ίδιο!  Είναι όμως ακίνητο και αναδύονται τα πάντα σαν να συμβαίνουν σε αυτό.

Υπάρχει μόνο αυτό που φαίνεται ότι συμβαίνει, δηλαδή καθαρή ύπαρξη, Το μόνο που υπάρχει είναι η ζωή που συμβαίνει. Το μόνο που υπάρχει είναι ζωντανή θεϊκότητα.

Η θεϊκότητα, η ζωντάνια, είναι, υπάρχει. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Μπορεί ξαφνικά να γίνει φανερό ότι το μόνο που κάθεται εδώ είναι ζωντάνια, το μόνο που ακούει είναι η ζωντάνια, το μόνο που διαβάζει είναι ζωντάνια. Κανένας δεν μπορεί να σας διδάξει να είστε ζωντανοί! Ποιος θα είχε την αλαζονεία να σας διδάξει; Να είστε, όταν υπάρχει μόνο αυτό… Ποιος θα είχε την αλαζονεία να σας πει ότι πρέπει να αλλάξετε; Υπάρχει μόνο το τίποτα και τα πάντα, αυτό είναι πέραν της κατανόησης πέραν της καρδιάς και του νου του ανθρώπου.

Μπορούμε να συζητάμε και να χρησιμοποιούμε λέξεις αλλά οι λέξεις απλώς θα δείχνουν, θα συνεχίσουν να δείχνουν κάτι πέρα. Οι λέξεις μπορούν να καταστρέψουν την πλάνη στον νου ότι υπάρχει χωρισμός Επειδή ο νους είναι παραμυθάς. Αυτό που μπορεί να διαλυθεί εδώ, είναι η ιδέα ότι υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα όπως ένα χωριστό άτομο. Και φυσικά αυτό που επίσης διαλύεται, είναι η ιδέα ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να γίνει, ότι υπάρχει κάποιος που έκανε κάποτε κάτι. Εδώ δεν μιλάμε για φώτιση, η φώτιση είναι μία ιστορία ανάμεσα στις ιστορίες του νου. Αυτό για το οποίο μιλάμε εδώ είναι η απελευθέρωση, και η απελευθέρωση είναι μία ενεργητική μετατόπιση. Είναι μία μετατόπιση από την συστολή τού να είσαι κάποιος, ένα χωριστό άτομο με έναν κόσμο εκεί έξω, πίσω στην φυσική και πολύ συνηθισμένη αίσθηση ότι υπάρχει μόνο η Θεϊκότητα, το παν.

Έτσι η συστολή αυτή διαστέλλεται, αν και αυτό το πράγμα που νομίζετε ότι είστε, γίνεται το παν.

Αυτή η επικοινωνία δεν έχει καμία σχέση με τον Στέλιο Νικολαΐδη, δεν είναι κάτι που κατέχει ή το πέτυχε ο Στέλιος Νικολαΐδης. Δεν έχει καμία σχέση με την αναγνώριση, με την προσωπική προσπάθεια ή με την επίτευξη. Ο Στέλιος Νικολαΐδης δεν είναι διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλον που ακούει, διαβάζει, βλέπει αυτό που έχει γραφτεί. Είναι απλά ένας οργανισμός -σώμα νους που κινείται.

Η δυσκολία είναι ότι κατά την αναζήτηση προσωποποιούμε τα πάντα. Προσπαθούμε να πούμε ότι υπάρχει αυτό για μένα, τι μπορώ να πάρω από αυτό, τι πρέπει να κάνω για να γίνω αυτό. Αυτό δημιουργεί σύγχυση, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα επειδή εσείς αυτό πιστεύετε.

Αυτό είναι πάντα εδώ, αυτό είναι ο τέλειος αγαπημένος, απάντηση στην ζωή είναι ότι δεν υπάρχει απάντηση, υπάρχει μόνο θεϊκότητα! Και ζώσα ζωή. Υπάρχει απλώς αυτό.

Είναι ακριβώς έτσι όπως το ένιωθες τότε που ήσουν παιδί, πριν δημιουργηθεί ένα εγώ και ένας αφηγητής μεταξύ εσένα και του Κόσμου. Η απελευθέρωση δεν είναι κάτι που συμβαίνει,

υπάρχει, αλλά ο αναζητητής πιστεύει ότι δεν είναι. Όμως είναι. Όταν δεν υπάρχει αναζητητής, τότε φαίνεται από τον κανέναν ότι υπάρχει μόνο απελευθέρωση.

Ακόμη κι αν σας μιλούν άγιοι, είναι απλά η ενότητα, η ζωντάνια, η θεϊκότητα που αγγελίζει και αγιάζει. Η Ύπαρξη είναι απόλυτη και μέσα της αναδύεται η φαινομενική δράση, το ακίνητο κινούν.

Το μόνο που υπάρχει, είναι η ύπαρξη που σκέφτεται, λ.χ. «θέλω ένα φλυτζάνι τσάι, θα πάω μία βόλτα, θα κάτσω να διαβάσω» Οι σκέψεις αναδύονται, μία σκέψη εμφανίζεται, μία άλλη σκέψη εμφανίζεται, και ακόμα μία σκέψη εμφανίζεται, αυτή είναι η σκέψη που συμβαίνει, και υπάρχουν στιγμές που δεν συμβαίνουν, καμιά σκέψη δηλαδή. Η ζωντάνια του εγώ  είναι ίδια με την ζωντάνια όσων συμβαίνουν!

Δεν υπάρχουν δύο κόσμοι, το περιβάλλον κι εσύ, όλα είναι ένα, το περιβάλλον είσαι εσύ κι εσύ είσαι το περιβάλλον και όλα αναδύονται από το ακίνητο κινούν και μέσα σε αυτό!