Το πνευματικό ξύπνημα – Η Δεύτερη Γέννηση

Κατά τον λεγόμενο φυσικό θάνατο, μέσα από την απελευθέρωση τεράστιων ποσών ενέργειας, που μπορούν να συγκριθούν με την ατομική ενέργεια, στιγμιαία ξυπνάει κανείς συνειδησιακά στην κατανόηση του ανώτερου εαυτού, γι’ αυτό άλλωστε και ο θάνατος θεωρείται, μια μεγάλη μύηση.

Όμως εμείς θέλουμε να σταθούμε στο ξύπνημα αυτό, ενώ είμαστε ακόμα στο υλικό πεδίο.

Το να ξυπνήσει κανείς συνειδησιακά στην κατανόηση αυτού του ανώτερου εαυτού και να κατέχει και να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του, είναι αυτό που ονομάζουμε ανάσταση ή φώτιση. Είναι μια νοητική και πνευματική ανύψωση (Ανάσταση, πέρασμα) στο θείο βασίλειο, όπου το άτομο απελευθερώνεται από τη γέννηση και το θάνατο, μπαίνοντας σε μια ανώτερη δονητική συχνότητα, σε μια άλλη διάσταση.

Κάποτε το πέρασμα αυτό θα μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος κατά βούληση, αφήνοντας πίσω το φυσικό ένδυμα του σώματος σαν ένα ζευγάρι παπούτσια, ή αλλιώς, θα απο-υλοποιεί το φυσικό του σώμα, κάνοντάς το να εξαφανιστεί μέσα στη αόρατη σφαίρα, αλλάζοντας διάσταση, και μετά ίσως να το ξαναπαίρνει.

Η ανύψωση της δόνησης μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους, κάποιοι από τους οποίους είναι η πανίσχυρης, ανιδιοτελής, διευρυμένη αγάπη, η τέχνη της βαθειάς ρυθμικής αναπνοής, γνωστή στους γιόγκι της ανατολής και η χαμένη ή τουλάχιστον γνωστή σε λίγους, τέχνη της σιωπής και του διαλογισμού.

Ο καθένας μπορεί και δικαιούται να μάθει τους νόμους που διέπουν «τα φυσικά» και βρίσκονται πίσω από αυτά, και να εκπληρώσει τον προσωπικό του σκοπό στη γη, ζώντας μια δημιουργική ζωή, συμμέτοχος και συνεργάτης του Θείου Σχεδίου.

Να διευρύνει την αντίληψή του για τον εαυτό του και τους άλλους και να αποκαταστήσει τη συνειδητή επικοινωνία με τα ανώτερα πεδία ζωής, όπου από τη φύση του ανήκει.

Αυτό για να γίνει, πρέπει η κατάρα της άγνοιας να αποσυρθεί από τη ζωή του ανθρώπου, μέσα από προσωπική απόφαση, ένθερμη προσπάθεια και επίμονο αγώνα.

Έτσι, αν καταφέρναμε να βλέπουμε την ανώτερη, αυτή που λέμε Χριστική φύση μας, ο ένας στον άλλο, θα χάναμε την θέα του ανθρώπινου και γήινου και θα μας απορροφούσε το Θείο. Αυτή θα ήταν η ιδανική νίκη του Θανάτου.

Δεν εννοούμε ότι ο άνθρωπος θα δεσμευτεί στη γη μέσα σε ένα φυσικό σώμα, άλλωστε κανείς δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο, αλλά ότι θα είναι σε θέση να αφήνει όμορφα το σώμα του, σαν ένα ρούχο, και να πηγαίνει κατά βούληση μέσα στα Ουράνια Βασίλεια του Σύμπαντος.

Κατά βούληση θα μπορεί να το ξαναπαίρνει, σαν ένα ένδυμα, όταν επιλέγει να το κάνει. Με άλλα λόγια, θα μπορεί να παίρνει ή να αφήνει ένα γήινο σώμα, όπως το επιθυμεί.

Αυτή είναι η ιδανική τελική εικόνα της απελευθέρωσης από το θάνατο, του θεϊκής καταβολής, ανθρώπινου όντος.