ΙΑΣΟΝΑΣ – ΕΣΥ- ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΥΘΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ… ΓΙΑΤΙ Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ!.

Ο Ιάσονας ήταν απόγονος του Αιόλου, γιος της Αλκιμέδης ή της Αμφινόμης ή της Θεογνήτης και του Αίσονα του αδελφού του βασιλιά της Αιωλκού Πελία. Σύμφωνα με την επικρατέστερη παράδοση, ο Αίσονας στον οποίο ανήκε δικαιωματικά η Ιωλκός καταδιώχθηκε από τον ετεροθαλή αδερφό του Πελία, γιο της Τυρώς από τον Ποσειδώνα. Ο πατέρας του, επειδή φοβόταν τον αδερφό του που του είχε πάρει το θρόνο, παρέδωσε τον Ιάσονα στον Κένταυρο Χείρωνα για να τον μεγαλώσει, αλλά τον επισκεπτόταν συχνά.

Ο Ιάσονας, ενήλικος πλέον, έλαβε μέρος σε μια γιορτή που διοργάνωσε ο Πελίας, στην Ιωλκό, αφήνοντας τον αγρό του, που βρισκόταν από την άλλη όχθη του Άναυρου ποταμού. Αλλά καθώς περνούσε μέσα από το ποτάμι, έχασε το ένα σανδάλι του κι έφτασε στο δείπνο του Πελία φορώντας μόνο το ένα. Η φορεσιά του ήταν παράξενη: καλυμμένος με δέρμα πάνθηρα, κρατούσε ένα δόρυ σε κάθε χέρι και το πιο σπουδαίο το αριστερό του πόδι ήταν ξυπόλυτο.

Ο Ιάσονας έμεινε πέντε μέρες και πέντε νύχτες στο σπίτι του πατέρα του. Την έκτη μέρα, παρουσιάστηκε στον Πελία και του απαίτησε την εξουσία που νόμιμα του ανήκε. Όταν τον είδε ο Πελίας, θυμήθηκε το χρησμό πως θα σκοτωνόταν από κάποιον μονοκρήπιδα ή μονοσάμβαλον, και τον ρώτησε τί θα έκανε αν γνώριζε ότι κινδύνευε από έναν πολίτη. Και ο Ιάσονας, υπακούοντας, ίσως, στην Ήρα που του έβαλε την σκέψη, του απάντησε πως θα τον έστελνε να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας που βρισκόταν στην Κολχίδα. Έτσι κι έγινε, κι ο Πελίας, ελπίζοντας πως ο Ιάσονας δεν θα επέστρεφε ποτέ από αυτή την περιπέτεια, τον τοποθέτησε επικεφαλής της ομάδας των πολεμιστών – των Αργοναυτών – που με το πλοίο Αργώ, ξεκίνησαν για την Κολχίδα.

Ο Ιάσονας, επιφορτισμένος να αναζητήσει το Χρυσόμαλλο δέρας ζήτησε την βοήθεια του Άργου, γιου του Φρίξου. Ο Άργος, ναυπήγησε την Αργώ, το καράβι που έφερε τον Ιάσονα και τους συντρόφους του στην Κολχίδα. ‘Οταν επέστρεψε από την Κολχίδα με το Χρυσόμαλλο δέρας παντρεμένος με τη Μήδεια, παρέδωσε το δέρμα στον Πελία.

Από το σημείο αυτό οι παραδόσεις διαφέρουν. Άλλες λένε πως έζησε στην Ιωλκό και απέκτησε ένα γιο τον Μήδειο, κι άλλες λένε πως η Μήδεια με τις μαγείες της σκότωσε τον Πελία πείθοντας τις κόρες του τις Πελιάδες να τον βάλουν να βράσει σ΄ ένα καζάνι για να ξανανιώσει. Όλες οι κόρες, εκτός από την Άλκηστη πήραν μέρος στο φόνο. Ύστερα από το φόνο ο Ιάσονας και η Μήδεια διώχθηκαν από την Ιωλκό και κατέφυγαν στην Κόρινθο. Εκεί ο Ιάσονας εγκατέλειψε την Μήδεια και αρραβωνιάστηκε την Γλαύκη, στην οποία η Μήδεια έστειλε ένα νυφικό φόρεμα που την έκαψε. Η φωτιά μεταδόθηκε στον Κρέοντα και όλο το βασιλικό ανάκτορο κάηκε, ενώ η Μήδεια σκότωσε τα δυο παιδιά τους το Μέρμερο και τον Φέρη, ενώ η Μήδεια δραπέτευσε επάνω σ΄ ένα άρμα μεγαλόπρεπο, δώρο σταλμένο από τον Ήλιο που την οδήγησε στον ουρανό.

Ο Ιάσονας, ήθελε να επιστρέψει στην Ιωλκό, όπου βασίλευε ο Άκαστος, γιος του Πελία. Γι΄ αυτό συμμάχησε με τον Πηλέα που είχε λόγους να είναι θυμωμένος με τον Άκαστο, και με την βοήθεια των Διόσκουρων κατέστρεψαν την πόλη. Έπειτα βασίλευσαν στην Ιωλκό ο Ιάσονας ή ακόμη ο γιος του ο Θεσσαλός.

Αποσυμβολισμός της Μυθικής ζωής του Ιάσονα

Οι ήρωες που παίρνουν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία δεν είναι παρά όψεις του ενός προσώπου που αρχίζει την αναζήτησή του. Οι εξελιγμένες όψεις αυτού του προσώπου αναλαμβάνουν το χρέος να επανακτήσουν το χαμένο θησαυρό σε μια διαφορετική μορφή, δηλαδή να αποκαταστήσουν το νήμα που είχε οδηγήσει τόσο μακριά τα παιδιά αυτής της γης, τον Φρίξο και την Έλλη, να επαναφέρουν το ιδανικό που χάθηκε και πρέπει να επανεδραιωθεί.

Το Χρυσόμαλλο Δέρας είναι ο συνδετικός κρίκος για αυτή την επαναφορά. Οι συντονισμένες προσπάθειες των ηρώων είναι ο μοναδικός τρόπος για την επίτευξη του σκοπού. Είναι ήδη εκπαιδευμένοι και σε κάποια ισορροπία με το περιβάλλον και τον εαυτό τους. Συνεισφέρουν στον κοινό στόχο, ο καθένας με τις δυνάμεις και τις τέχνες που κατέχει.

Ο Ιάσονας, όντας άπειρος, δε θα κατόρθωνε ποτέ να φτάσει στον τελικό σκοπό, χωρίς την συμμετοχή αυτών των προχωρημένων και δοκιμασμένων όψεων της ύπαρξής του και της συλλογικής εμπειρίας που είχαν αποκτήσει. Η γνώση των ήδη φτασμένων ηρώων, αποτυπωμένη στο συλλογικό ασυνείδητο, βοηθάει έμπρακτα τον Ιάσονα στο ξεπέρασμα των εμποδίων.

Από φυσική άποψη αυτή η συλλογική, αφυπνισμένη, εν εγρηγόρσει συνείδηση των προγενέστερων μύθων βοηθάει τον Ιάσονα να περάσει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τα εμπόδια, να φτάσει στον τελικό του σκοπό με όλες τις δυνάμεις του και να πετύχει στην ανεύρεση του χαμένου θησαυρού.

Το Χρυσόμαλλο Δέρας είναι ένα σύμβολο του Αέρα, της πτήσης στους αιθέρες, της απελευθέρωσης από τα δεσμά της ύλης και από τις συνέπειές της. Αυτό ακριβώς επιδιώκει να φέρει στην επιφάνεια ο Ιάσονας. Οι ήρωες στο πλευρό του είναι τα δεκανίκια που θα τον βοηθήσουν για τον τελικό του προορισμό. Είναι εκπαιδευμένοι φορείς της φύσης του, που έχουν αναδυθεί από το συλλογικό ασυνείδητο και διευκολύνουν την δύσκολη πορεία του, ώστε να πολωθεί ανεπηρέαστη η ουσιαστική του ύπαρξη στον πραγματικό της σκοπό.

Ιάσονας σημαίνει αυτός που θεραπεύει! Και είναι μονοσάνδαλος. Ο μονοσάνδαλος είναι εκείνος που πατάει με το ένα πόδι του γυμνό πάνω στην γη και με το άλλο προστατευμένο. Αυτό σημαίνει ότι διαθέτει δύο φύσεις. Η μία απαιτεί πλήρη επαφή με το στοιχείο της γης, τη μάνα και τις δυνάμεις της, ενώ η άλλη είναι πιο εκλεπτυσμένη και χρειάζεται μια σχετική μόνωση προκειμένου να λειτουργήσει σε υψηλότερα επίπεδα. Ο μονοσάνδαλος ήρωας διατηρεί μια ισορροπημένη στάση ανάμεσα στους δύο κόσμους. Συχνά απεικονίζεται σαν ένας άνθρωπος που πατάει το ένα του πόδι στην ξηρά και το άλλο στο νερό, υπενθυμίζοντας την ισορροπημένη αρχή των δύο στοιχείων.

Προορισμός του ήρωα είναι ο Άδης, ο τόπος όπου κανείς δεν μπορεί να δει, ένας άλλος τρόπος απεικόνισης των σκοτεινών σωμάτων του Αιήτη. Εκεί είναι φυλαγμένο καλά το Χρυσόμαλλο Δέρας. Ο Ιάσονας αναλαμβάνει μια καρμική αποστολή. Θα ξεπληρώσει το χρέος του Αθάμα, που θυσίασε το Φρίξο και την Έλλη. Μόνον έτσι θα εξευμενιστεί η οργή του Δία. Μια τέτοια πλατιά αποστολή απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση ηρώων και ένα γοργοτάξιδο καράβι. Ένα σκάφος -σύμβολο της σοφίας, μιας και κατασκευάστηκε με την βοήθεια της Αθηνάς. Έχει 50 κωπηλάτες. Ο αριθμός 50 αναλύεται σε 5 επί 10. Το πέντε είναι ο αριθμός του ανθρώπου, ενώ το 10 είναι ο αριθμός της τελειότητας. Οι ήρωες που παίρνουν μέρος συνθέτουν τον τέλειο άνθρωπο, τον ομαδικό άνθρωπο ή το Homo Gestalt της σύγχρονης ψυχολογικής άποψης.

Αν πετύχει στην αποστολή του, ο Ιάσονας θα πάρει τον θρόνο που του ανήκει δικαιωματικά από τον σφετεριστή Πελία, που συμβολίζει την προσωπικότητα. Πριν ξεκινήσουν ο Αργοναύτες, θυσιάζουν στον Ηλιακό θεό Απόλλωνα, δίνοντας στην αναζήτηση ένα θρησκευτικό χαρακτήρα. Αυτός ο χαρακτήρας διακρίνεται από την πρώτη κιόλας στιγμή της αναζήτησης στην Λήμνο. Απομακρύνοντας τον Ηρακλή από τις Λημνιάδες, δηλαδή την αρχέγονη δύναμη από μια άλλη όψη των Αμαζόνων, ο Ιάσονας φροντίζει να αποκαταστήσει τη λευκή όψη της Αφροδίτης στο νησί. Οι αρσενικοί Κάβειροι επιστρέφουν στο νησί και τα Mυστήρια αποκαθίστανται. Ο Ιάσονας μαζί με τον Ηρακλή, τους Διόσκουρους και τον Ορφέα μυείται στα μυστήρια της Σαμοθράκης. Όλοι οι μεγάλοι θεοί του αποκαλύπτονται. Οι δυνάμεις της ψυχής του είναι διαθέσιμες για την επανάκτηση του χαμένου θησαυρού.

Στην Κύζικο οι Αργοναύτες νικούν του Δολίονες, τις Τιτανικές όψεις της ανθρώπινης φύσης, ξεσηκώνοντας τις στοιχειακές δυνάμεις ενάντιά τους. Για να εξιλεωθούν και να αποκαταστήσουν ισορροπία, επικαλούνται την Μεγάλη Μητέρα στο πρόσωπο της Ρέας, έπειτα από ειδοποίηση της Αλκυόνης. Θα πρέπει να αναφέρουμε πως η Αλκυόνη είναι μια από τις επτά αδελφές του αστερισμού των Πλειάδων. Σύμφωνα με την εσωτερική διδασκαλία, οι Πλειάδες είναι η ενσωμάτωση της όψης αγάπη και μεταφέρουν τις δυνάμεις τους στην Γη μέσω της εσωτερικής ιεραρχίας του πλανήτη. Συμβολίζουν την μύηση ή τον ιερό Τόπο όπου κατοικεί το φως.

Η Αργώ διαπλέει το Βόσπορο και οι ήρωες συναντούν το Φινέα. Εκείνος τους διδάσκει πώς θα περάσουν από τον ένα κόσμο στον άλλο. Οι Αργοναύτες σε αντάλλαγμα τον απελευθερώνουν από τις Άρπυιες. Δεν μπορούν να τις σκοτώσουν, γιατί ανήκουν στην τάξη των πραγμάτων της Φύσης. Το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να τις περιορίσουν στο χώρο που τους πρέπει.

Με το τέχνασμα των Πλειάδων, η Αργώ περνάει ακέραιη το Κατώφλι του άλλου κόσμου, όπου οι Αργοναύτες ξανασυναντούν τον Απόλλωνα στην Υπερβόρεια μορφή του. Ο Θεός ευνοεί τους ήρωες, μέχρι που φτάνουν στην Αία, την χώρα των θαυμάτων.

Εκεί ο Ιάσονας θα συναντήσει τον Φύλακα στο Κατώφλι, το φιδόμορφο Δράκοντα που φυλάει την σπηλιά με το Χρυσόμαλλο Δέρας. Μπαίνει στην κοιλιά του θηρίου, όπως ο Ηρακλής με την Ησιόνη. Κατεβαίνει δηλαδή στον Κάτω Κόσμο, από όπου επιστρέφει νικητής με την βοήθεια της Μήδειας. Η Μήδεια αντιπροσωπεύει μια σκοτεινή όψη της ψυχής του ήρωα, που ανασύρεται από τα βάθη του ασυνείδητου και παίζει ενεργητικό ρόλο στην αναζήτηση, ωστόσο, είναι και σημείο δοκιμασίας για τον ίδιο τον Ιάσονα, μια και θα τον συνδέει συνεχώς με τις σκοτεινές όψεις της ύπαρξής του.

Με την βοήθεια της Μήδειας οι Αργοναύτες αναχωρούν. Η αναχώρησή τους συνοδεύεται από την θυσία του Άψυρτου, του αδελφού της Μήδειας, μια όψη που η μάγισσα οφείλει να αφήσει πίσω της, προκειμένου να ανέβει στα βασίλεια της συνείδησης. Η εξιλέωση γίνεται στο βασίλειο της Κίρκης και η Αργώ τραβά χωρίς δυσκολίες τον ίδιο δρόμο που πέρασε ο Οδυσσέας. Στο νησί των Φαιάκων, αντί να υποστεί ο Ιάσονας τον τελικό καθαρμό, συνδέεται με την σκοτεινή όψη της ψυχής του, την Μήδεια. Μια σύνδεση που αργότερα θα γίνει η ύστατη δοκιμασία του και η κάθαρση για το χρέος που έχει στον Πέρα Κόσμο. Τίποτε δεν μένει ανεξόφλητο. Ο Άψυρτος, το τίμημα για την ανάκτηση του Χρυσόμαλλου Δέρατος, θα πληρωθεί στο ακέραιο με τον θάνατο των παιδιών του Ιάσονα.

Ο ήρωας επιστρέφει θριαμβευτής. Έχει κυριαρχήσει στο θάνατο και έχει ανασύρει από τα βάθη της εσωτερικής του ύπαρξης την Χριστική συνείδηση, που συμβολίζεται από το Χρυσόμαλλο Δέρας. Ένα μέρος της δύναμής του πηγάζει από την Μήδεια, πράγμα που δείχνει ότι βρίσκεται σε πλήρη επαφή με τις ψυχικές δυνάμεις του. Η κατάρα απομακρύνεται από την χώρα. Ο χαμένος θησαυρός επανακτήθηκε.

Συναρπαστικός ο μύθος του Ιάσονα, εκφραστή του δυτικού κόσμου, που αγωνίζεται για την κατάκτηση της Ανατολής σκληρά, μέσα από την Αργώ της δικής του ζωής, για να βγει στο φως, κατανικώντας τις σκοτεινές δυνάμεις που τον εμποδίζουν να το δει.

ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΜΥΘΟΣ, διαφωτιστικές οι λεπτομέρειες για την πολυπρόσωπη ύπαρξή μας, που αναδεικνύεται μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο. Πελίας, Αίσωνας, αδέλφια που αντιμάχονται για την ύλη, την εξουσία, που ο Ιάσονας, η συνέχειά τους, την κερδίζει παλεύοντας με δαίμονες εσωτερικούς κι άλλους που φαίνονται να βοηθούν (Μήδεια), αλλά την υποσκάπτουν, για να δοκιμαστεί έτσι η δύναμη του ανθρώπου να περπατά με το γυμνό του πόδι. Και ο θησαυρός κατακτιέται με υψηλό τίμημα.

Και όμως, η Μήδεια του μύθου δεν σκότωσε τα παιδιά της!

“Το δίκιο δε φωλιάζει στα μάτια των θνητών · δίχως να μάθεις τι κρύβει κάποιος στην καρδιά του τον μισείς μ’ ένα σου βλέμμα μοναχά, χωρὶς ποτέ κακό να σου ’χει κάνει.”

Μήδεια, Ευριπίδη

Έχουμε πληθώρα συνθέσεων-ανακατασκευών του μύθου της Μήδειας με την ευριπίδειο μορφή να θεωρείται πρωτότυπη. Έτσι η πρωταγωνίστρια δεν είναι ποτέ η ίδια, αλλά αλλάζει ώστε σήμερα πια να μιλάμε για Μήδειες και για ένα πλουραλισμό των προσωπείων της ηρωίδας. Όλες τους όμως εισάγουν, με πρώτο διδάξαντα τον Ευριπίδη, την παιδοκτονία στη δράση τους: αυτό είναι γεγονός οξύμωρο, αν σκεφτεί κανείς ότι η παράδοση μιλά για την Μήδεια και τα παιδιά της ως παρουσίες αλληλένδετες και ότι η Μήδεια εμφανίζεται συγχρόνως ως θεότητα της γονιμότητας και της μητρότητας.

Η Μήδεια είναι η ηρωίδα που «μήδεται» δηλαδή προνοεί, νοιάζεται, γνωρίζει τις τελετές των μυστών και μεταφέρει τη γνώση της στην Ελλάδα. Το όνομα Μήδεια προέρχεται από το ρήμα μέδομαι, το οποίο σημαίνει προνοώ, μελετώ, διαλογίζομαι και φροντίζω, καθώς και επινοώ, μηχανεύομαι και εν τέλει κυβερνώ, άρχω. Στην ενεργητική του διάθεση, μέδω, το ρήμα αποκτά τη σημασία του εξουσιάζω, προστατεύω. Φορέας και εκπρόσωπος ενός αρχαϊκού πολιτισμού, ανήκει σ’ ένα είδος «ορφισμού».

Είναι ερωμένη, ερωτευμένη μάγισσα που σώζει τον εραστή και τους συντρόφους της, είναι μάνα αλλά και «Μέδουσα» και «Σκύλλα», η «πανφάρμακη ξείνα» κατά τον Πίνδαρο. Θεωρείται μάγισσα, γιατί παρασκευάζει προστατευτικές αλοιφές, χρησιμοποιεί ξόρκια, δηλητηριάζει, μαγνητίζει με το βλέμμα, προκαλεί ύπνο, έχει μαντικές ικανότητες, φονεύει (θυσιάζει, ανθρωποθυσία) ή βάζει άλλους να φονεύουν τελετουργικά και κομματιάζει. Επίσης υπόσχεται και επιδιώκει με τελετουργικές δράσεις, ξόρκια και ουσίες την αναπαραγωγή, αιώνια νιότη και την αθανασία.

Ως «Θεοειδής μάγισσα» την κοσμεί ο Page, ο οποίος της αποδίδει μαγικό θρησκευτικές αρετές. Και όμως η Μήδεια δεν σκότωσε τα παιδιά της· η Μήδεια του μύθου, γιατί η Μήδεια του Ευριπίδη, ναι, το έκανε, τα σκότωσε και τα δύο. Όχι πως έκανε λίγα εγκλήματα η Μήδεια του μύθου: έκοψε κομματάκια τον αδελφό της και τον σκόρπισε στην θάλασσα, αργότερα έβαλε τις κόρες του Πελία να σκοτώσουν τον πατέρα τους, αλλά τα παιδιά της όχι, δεν τα σκότωσε. Ούτε η Μήδεια του Πίνδαρου σκότωσε τα παιδιά της. Αγάπησε τον Ιάσονα και τον βοήθησε με τα μαγικά της να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας αλλά ως εκεί. Το ίδιο και η Μήδεια του Απολλώνιου του Ρόδιου. Μετά από εντολή της Αφροδίτης, ο Έρωτας σημάδεψε την καρδιά της κι αγάπησε παράφορα τον Ιάσονα με τον οποίο, μετά από πολλές περιπλανήσεις, κατέληξαν στην Αίγινα και τέλος καλό.

Η Μήδεια λοιπόν δεν σκότωσε τα παιδιά της. Τώρα πώς του ήρθε του Ευριπίδη, τέτοια ιδέα είναι μεγάλη ιστορία!

Όμως τι απέγινε η Μήδεια;

Μετά την εξορία της από την Κόρινθο λέγεται ότι η Μήδεια κατέφυγε στον Ηρακλή, στις Θήβες, βρήκε όμως τον ήρωα να έχει πάθει μανία και να έχει σκοτώσει τους γιους του. Από την μανία του τον γιάτρεψε με τα φάρμακα της. Πριν εξοριστεί από την Κόρινθο, η Μήδεια είχε εξασφαλίσει την βοήθεια του Αιγέα, γιατί του είχε υποσχεθεί ότι με τα βότανά της θα τον απάλλασσε από την ατεκνία του. Έτσι την βλέπουμε να φτάνει στην Αθήνα πάνω σε ένα άρμα που το έσερναν φτερωτοί δράκοντες όπου και ενώθηκε με τον Αιγέα και απέκτησαν ένα γιο, τον Μήδο, τον μετέπειτα επώνυμο ήρωα των Μήδων. Μετά την αποτυχημένη προσπάθειά της να σκοτώσει τον γιο του Αιγέα Θησέα, εξορίστηκε και από εκεί. Επέστρεψε στην Ασία με τον γιο τους και στη συνέχεια στην πατρίδα της, όπου αποκατέστησε τον πατέρα της στον θρόνο, τον οποίο είχε πάρει με την βία ο αδελφός του Πέρσης.

Στα παλιά χρόνια η Μήδεια λατρευόταν ως θεά στην Κόρινθο, παραμερίστηκε όμως όταν η λατρεία της Ήρας πέρασε από το Άργος στην Κόρινθο. Ο μύθος της Μήδειας έχει σχετιστεί με λατρευτικές παραδόσεις τόσο στην Αθήνα, όσο και στην Κόρινθο. Στο Δελφίνιο της Αθήνας το όνομά της είχε συνδεθεί με ένα μνημείο όπου εορταζόταν κάθε χρόνο η αποτυχημένη απόπειρά της να δολοφονήσει το Θησέα.

Τέλος, στην Κόρινθο η Μήδεια σχετιζόταν με μια ετήσια εκδήλωση η οποία περιλάμβανε επτά νεαρά αγόρια και επτά νεαρά κορίτσια (όσα και τα παιδιά που της σκότωσανε οι Κορίνθιοι). Για να εξιλεωθούν οι Κορίνθιοι, έστησαν στον τάφο τους το άγαλμα μιας γυναικείας μορφής με άγρια έκφραση που το ονόμαζαν Δείμα = Φόβητρο. Τα έντυναν στα μαύρα, τους έκοβαν τα μαλλιά και έκαναν θυσίες. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσαν να εξευμενίσουν και τα παιδιά της Μήδειας και την οργή της θεάς Ήρας.

Η Μήδεια, για όσα διαπράττει ή σκέφτεται να διαπράξει, διώκεται από την πατρίδα της, από την Ιωλκό, από την Κόρινθο, από την Αθήνα. Ωστόσο, μετά το πέρας του τελευταίου της “εγκλήματος” ανέρχεται στους ουρανούς με άρμα που στέλνει ο Ήλιος και μεταφέρεται στα Ηλύσια πεδία, όπου παντρεύεται στον Αχιλλέα!

Για το τέλος της γράφει ο Ρόμπερτ Γκρέιβς: «Η Μήδεια δεν πέθανε ποτέ αλλά έγινε αθάνατη και βασίλευε στα Ηλύσια Πεδία, όπου λέγεται από μερικούς ότι εκείνη ήταν που παντρεύτηκε τον Αχιλλέα και όχι η Ελένη όπως γράφτηκε…».

Για την σωματική της αθανασία το βεβαιώνει και ο Karl Kerenyi: «Η Μήδεια ήταν αθάνατη…» γράφει μεταξύ άλλων για την πριγκίπισσα από την Κολχίδα που ήρθε στην Ελλάδα. Η έρευνα έγινε σαν μια αποκατάσταση στον μύθο και στο όνομα αυτής της γυναίκας. Η Μήδεια εκδιώχθηκε και μυθολογικά αλλά και μέσα από τις σκέψεις των ανθρώπων σαν

μίασμα, σαν την ντροπή, το στίγμα που δεν αντέχεται να ζει όχι μόνο στην μνήμη, αλλά να προκαλεί απέχθεια ακόμα και στο άκουσμα του ονόματός της… Ποτέ πια μανάδες δεν ξαναδώσανε στις κόρες τους το όνομα Μήδεια.

Η Μήδεια πλέον είναι η μάγισσα που τιμάται. Είναι η γυναίκα που αγάπησε. Είναι ο άνθρωπος που χάρισε απλόχερα τις γνώσεις της όταν το δίκαιο ήταν παρών και άξιζε να φανερωθεί. Όχι λοιπόν! Όχι! Η Μήδεια δεν σκότωσε τα παιδιά της. Αλλά ακόμη και να το έκανε στην προσπάθεια της να τα κάνει αθάνατα, ή αν τα σκότωσαν αντίπαλοι της, ας κρατήσουμε για το τέλος τα λόγια του Ντοστογιέφσκι: «Γιατί σε τελευταία ανάλυση η Μήδεια μόνο να κατηγορείται ως εγκληματίας, την ίδια στιγμή που απαλλάσσονται όσοι κάνουν τους πολέμους και ευθύνονται για εκατομμύρια θανάτους παιδιών σ’ όλο τον κόσμο;»

Η Μήδεια αντιπροσωπεύει οτιδήποτε διαφορετικό και ξένο προς αυτό που ονομαζόταν Έλληνας. Την παίρνει ο Ιάσωνας την χρησιμοποιεί εκεί που την χρειάζεται και στην συνέχεια προσπαθεί να την «εκπολιτίσει» στην πατρίδα του, να την κάνει «νοικοκυρά» και ταυτόχρονα «γιάτρισσα». Η Μήδεια όμως αντιδρά, ο Ιάσωνας δεν έχει την κοινωνική αποδοχή που χρειάζεται ως ήρωας και έτσι την παραγκωνίζει. Τότε η Μήδεια αποφασίζει να επιστρέψει στον τόπο της και, φυσικά, θα πάρει μαζί της και τα παιδιά της.