Η ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

Μία αόρατη «δικτατορία» κοινωνικής μηχανικής αποκοιμίζει τα χαμστεράκια, με εύπεπτες ετικέτες, όπως, ψηφοφορία, διαφάνεια, δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, δημοσιότητα, υγεία, ατομική ευθύνη, οικονομία, διαφήμιση, ανάπτυξη, βιοποικιλότητα, οικολογικό αποτύπωμα, κλιματική αλλαγή, marketing… λέξεις που δεν δημιουργούν συναισθηματική αναταραχή, ένταση ή έξαρση όπως οι λέξεις, προπαγάνδα, ποδηγεσία, χειραγώγηση, έλεγχος, καταπίεση, φυλακή, φτώχεια, ανέχεια, δηλητηρίαση, δουλικότητα…

Έτσι απλά σε καθιστούν, με τις δογματικές παρλαπίπες τους, αδύναμο και φυλακισμένο να πιστεύεις τις σκιές στον τοίχο γι’ αληθινές και να μην τολμάς καν ν’ αναρωτηθείς γιατί.

Αν οι Θεωρίες όλων αυτών των «μαφιόζων», «πατεώνων», λαγουμιτζήδων (ουπς, «ειδικών επιστημονικών αυθεντιών», ήθελα να γράψω) είναι αληθινές, εσύ γιατί δεν βρίσκεσαι αυτήν την στιγμή αραχτός και ξέγνοιαστος, να πίνεις το ουίσκι σου με τους φίλους σου στον Δία ατενίζοντας τα φεγγάρια του, αλλά βολοδέρνεις σε μια δουλίτσα για τον άρτο τον επιούσιο, στα κουτάκια των κοινωνικών παγίδων, με ή χωρίς θεάματα;

Γιατί βρίσκεσαι τρομοκρατημένος, φιμωμένος, φυλακισμένος, αποδιοργανωμένος, σε σύγχυση, με καμένα ΔΑΣΗ, με όλων των ειδών τις καταστροφές που δεν αντιμετωπίζονται ούτε στο ελάχιστο! Και να παρακολουθείς μια σαπουνόπερα πανδημίας, όπου σε κυνηγάει ένας ιός και η πολιτική ορθότητα!

Αυτό σου συμβαίνει, πρώτον, γιατί πιστεύεις και αποδέχεσαι τους θεοποιούς και τις σκιές στον τοίχο γι’ αληθινές, και δεύτερον, γιατί επιλέγεις να είσαι αδύναμος και δεν σκέφτεσαι με τον δικό σου Νου!