ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ Ο ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Ὁ μετανθρωπισμὸς εἶναι ἡ νεώτερη (ἴσως καὶ ἡ τελευταία) ἔκφραση τοῦ ἀρχέγονου πειρασμοῦ καὶ ψέματος τοῦ σατανᾶ πρὸς τὸν ἄνθρωπο: νὰ γίνει ὡς θεὸς χωρὶς Θεό.

 «ᾟ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί» (Γεν.3,5). Kαθὼς ἀποῤῥίπτει τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ γιὰ χάρη τῆς δημιουργίας τοῦ ἀντιστρόφου, τοῦ ἀνθρώπου-θεοῦ.

Ο μετανθρωπισμὸς εἶναι ξεκάθαρα ἐντελῶς σατανικῆς ἐμπνεύσεως!

Ἡ ὀφιώδης ἀντιστροφὴ τοῦ Θείου θελήματος καὶ σχεδίου γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸ νὰ γίνει «θεὸς κατὰ χάριν», διὰ τοῦ ψέματος ὅτι θὰ γίνει Θεὸς ἀλλάζοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι ὁλοφάνερη. Ἐπιπλέον δέ, ὁμολογεῖται ἀπὸ τοὺς ἴδιος τοὺς προφῆτες τοῦ μετανθρωπισμοῦ.

Ἂς μὴν εἴμαστε ἀφελεῖς· ἡ εἰδωλολατρική, μετανθρωπιστική, οὐτοπικὴ φαντασία γοητεύει τοὺς σύγχρονους μικρόψυχους ἀνθρώπους καὶ θὰ ῥίξει πολλοὺς ἐκκοσμικευμένους «Χριστιανοὺς» στὴν παγίδα νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν Θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Σώματός Του.

Τὸ πνεῦμα ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν μετανθρωπισμὸ δὲν εἶναι παρὰ τὸ ἴδιο πνεῦμα πού, ἐπιζητώτας ἐπίγειο παράδεισο, ἑτοιμάζει τὴν ὁδό γιὰ τὸν Ἀντίχριστο.

Γι᾽ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, «ὁ Χριστιανισμὸς [εἶναι] ‘σταυροφορία’, ὁ Χριστός… μιὰ ‘ἰδέα’· καὶ τὰ δύο τίθενται στὴν ὑπηρεσία ἑνὸς κόσμου ‘μεταμορφωμένου’ ἀπὸ ἐπιστημονικὲς καὶ κοινωνικὲς τεχνικὲς καὶ [στὴν ὑπηρεσία] ἑνὸς ἀνθρώπου σχεδὸν ‘θεοποιημένου’ ἀπὸ τὴν ἀφύπνιση μιᾶς ‘νέας συνειδήσεως’: αὐτὸ εἶναι ποὺ βρίσκεται μπροστά μας.»

Δὲν πρέπει να ἐκπλαγοῦμε οὔτε νὰ ταραχθοῦμε μπρὸς στὸ σατανικὸ ὄνειρο τοῦ μετανθρωπισμοῦ. Ὁ Κύριος μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (Μτ. 28,20). Καὶ μπρὸς στὸν Ἀντίχριστο ἀκόμη ὁ Κύριος ἐντέλλεται νὰ μὴν φοβόμαστε (Ἰω. 6,20, Λουκ. 12,32), διότι ὄχι μόνο γνωρίζουμε τὸ Α καὶ τὸ Ω τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ εἴμαστε καὶ μέλη τοῦ Σώματός Του, ἕνα μ᾽ Αὐτόν, καὶ συνεπῶς «χρῖσμα ἔχ[ομεν] ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδα[μεν] πάντα» (α´ Ἰω. 2,20).

«Πονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β΄ Τιμ. 3,13) καὶ «ὁ ἀδικῶν», μᾶς λέγει ὁ Λόγος, «ἀδικησάτω ἔτι…καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (Ἀποκ. 22,10-11).

«Ἰδού» γὰρ, λέγει Κύριος, «ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ» (Ἀποκ. 22,12). Μισθός μας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ δὲν θὰ μᾶς χάσει ἀπὸ τὸ χέρι Του, «ἀλλὰ ἀναστήσει [ἡμᾶς] ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα» (Ἰω. 6,39).