Ο Παύλος Παυλίδης διασκευάζει Γιάννη Μαρκόπουλο | Νέος δίσκος

Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Το Μαύρο Κουτί», η εταιρεία “United We Fly” και ο Παύλος Παυλίδης συναντιούνται ξανά, για την κυκλοφορία ενός νέου, απροσδόκητου άλμπουμ, που θα δώσει στο κοινό την ευκαιρία να περιηγηθεί στο σύμπαν του καταξιωμένου Έλληνα συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου.

Στο νέο του άλμπουμ με τίτλο «Πέρα από τη Θάλασσα», ο Παύλος Παυλίδης δίνει τη δική του πινελιά σε 12 κλασικές συνθέσεις του Γιάννη Μαρκόπουλου, εμποτίζοντας τις με μοντέρνους ήχους.

Η ιδέα για αυτή τη σημαντική καλλιτεχνική συνάντηση ήρθε από τον ίδιο τον Γιάννη Μαρκόπουλο, όταν το 2019 μέσω της κόρης του Λένγκας, εξέφρασε την επιθυμία του ο Παύλος Παυλίδης να διασκευάσει τα τραγούδια του.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Παύλος Παυλίδης επιχειρεί να αναβιώσει και να επαναπροσδιορίσει δημιουργικά 12 εμβληματικά τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, μαζί με μια σπουδαία ομάδα μουσικών. Σε όλο το άλμπουμ πειραματίζονται με τις συνθέσεις του Μαρκόπουλου, προσθέτοντας ηλεκτρικούς ήχους και συνθεσάιζερ, λούπες και πολυφωνικό τραγούδι. Και το κάνουν με πλήρη σεβασμό στην ουσία της πρωτότυπης μουσικής.

Για τον δίσκο αυτόν, ο Παύλος Παυλίδης συνεργάζεται ξανά με τον σύγχρονο καλλιτέχνη Στέφανο Ρόκο, ο οποίος δημιούργησε δύο αξιόλογα έργα τέχνης για να συνοδεύσουν συγκεκριμένα τον δίσκο.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ:

« 2019 γεννήθηκε η ιδέα από την κόρη μου, Λένγκα, της συνάντησης δύο μουσικών κόσμων, η περιδιάβαση του Παύλου Παυλίδη στο δικό μου έργο, μια προσέγγιση στη μουσική μου μέσα από τη δική του ευαίσθητη και ανήσυχη ματιά. Έδωσα στον Παύλο τη συναίνεσή μου να σχεδιάσει το ταξίδι του χωρίς να συμμετέχω ενεργά, παραμένοντας σταθερά σε απόσταση για όλο το διάστημα της εργασίας αυτής, για να μπορέσει να οραματιστεί και να χαράξει μια προσωπική πορεία μέσα σε αυτό, ώστε να προκύψει μια πραγματική συνάντηση. Το ταξίδι του Παύλου στα ίχνη της διαδρομής μου μετουσιώνεται στη δισκογραφική δουλειά «Πέρα από τη θάλασσα», που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες.
Ευχαριστώ τον Παύλο για την αγάπη που έδειξε στο έργο μου και με την οποία αντιμετώπισε αυτή τη δουλειά, καθώς και όλους όσοι εργάστηκαν για την πραγματοποίησή της.»

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ:

«Πριν από μερικά χρόνια είχα τη χαρά να συναντήσω τη Λένγκα Μαρκοπούλου, κόρη του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου, η οποία μου εξέφρασε την επιθυμία του να διασκευάσω τραγούδια και ορχηστρικά από όλο το έργο του. Αιφνιδιάστηκα ευχάριστα και συγκινήθηκα γιατί είχα έντονες αναμνήσεις, ειδικά από τον δίσκο “Μετανάστες” που άκουγαν οι γονείς μου όταν βρέθηκα μαζί τους στο Αννόβερο της τότε Δυτικής Γερμανίας. Φυσικά, ζώντας στη δεκαετία του ογδόντα, όπου το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είχαν έναν άλλο χαρακτήρα, προβάλλοντας σπουδαίους καλλιτέχνες κάθε είδους, ο Μαρκόπουλος ακουγόταν παντού όταν κυκλοφορούσε κάποιον καινούριο δίσκο. Ήταν σαφές ότι ήταν ένας από τους μεγάλους συνθέτες που εκπροσωπούσαν τη χώρα και σε διεθνές επίπεδο.
Το πρώτο τραγούδι του, πάντως, που θυμάμαι να με τράνταξε ήταν “Τα λόγια και τα χρόνια”, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Η ερμηνεία του Γαργανουράκη ήταν, σχεδόν, πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Καταλάβαινες πως εδώ, τώρα, συμβαίνει κάτι κοσμογονικό για το ελληνικό τραγούδι. Ως τραγουδοποιός, κουβαλάω πάντα αυτό το βίωμα σαν βαρύ και πολύτιμο εσωτερικό φορτίο. Θυμάμαι, επίσης, το αλλόκοτο συναίσθημα από την ακρόαση του αινιγματικού “Ζαβαρακατρανέμια”. Σαν να άκουγα κάποιον μυστικό γλωσσικό κώδικα. Ένας αγαπημένος μου συγγενής είχε πικάπ. Ήταν δάσκαλος, ζούσαμε τα τελευταία χρόνια της χούντας και με βοήθησε να καταλάβω ότι το έργο του Μαρκόπουλου είχε να κάνει και με την πολιτική κατάσταση της χώρας. Όταν στην εφηβεία μου άκουσα το “Παραπονεμένα λόγια”, δεν χρειαζόμουν άλλες εξηγήσεις.
Όντας έφηβος, άρχισα να ακούω πολλή ξένη μουσική. Η υψηλή ένταση και η ενέργεια που είχαν τα αγαπημένα μου συγκροτήματα άλλαξε την οπτική μου για το τι μπορεί να χωρέσει μέσα σε ένα τραγούδι, αλλά ακόμη και τώρα, ακούγοντας τραγούδια όπως το “Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι” με τη συγκλονιστική ποίηση του Ελύτη, συνειδητοποιώ ότι το έργο του Μαρκόπουλου περιείχε όλη αυτή την ένταση, και μάλιστα μέσα από ενορχηστρώσεις σαφώς πρωτοποριακές για την εποχή – αλλά και για πάντα. Δεν μου έκανε και πολλή εντύπωση όταν είδα τον Παύλο Σιδηρόπουλο ανάμεσα στους ερμηνευτές του.
Εξερευνώντας, λοιπόν, εξαρχής το έργο του, μετά από την ευκαιρία που μου δόθηκε, πέρασα και από τοπία που γνώριζα και δεν ήξερα καν ότι του ανήκουν, όπως το μαγικό “Πέρα από τη θάλασσα”, ενώ πάγωσα όταν άκουσα τη φωνή της Μοσχολιού και του τεράστιου Νίκου Ξυλούρη σε άλλα, πασίγνωστα τραγούδια. Τρομάζεις και λες: “Τι δουλειά έχω εγώ εδώ…;” Πήρα τηλέφωνο τη Λένγκα και της είπα: “Είστε σίγουροι; Δεν είμαι καν τραγουδιστής…” Γέλασε και μου είπε ότι “γι’ αυτό σε διάλεξε ο πατέρας μου, του αρέσει ο τρόπος σου και σε βλέπει σαν ερμηνευτή”. Έτσι, λοιπόν, αφέθηκα και άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα στο έργο του μεγάλου αυτού συνθέτη.
Δεν θέλω να αναλύσω εδώ τη μουσικολογική προσέγγιση που θα μπορούσε κάποιος να κάνει στον Μαρκόπουλο, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο σοκ που παθαίνει κανείς όταν επιχειρεί να εμπλακεί στη ρυθμολογία του. Μιλώντας και με φίλους, καταξιωμένους μουσικούς, πάντα συμφωνούσαμε ότι οι παρτιτούρες του, κυρίως όσον αφορά το ρυθμικό κομμάτι, θα έπρεπε να φυλάσσονται σε κάποιο μουσείο παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς, όπως και ο τρόπος με τον οποίο μελοποιεί τον ελεύθερο στίχο. Επιγραμματικά, μπορεί να πει κανείς ότι ο Μαρκόπουλος καταφέρνει και κάνει να ακούγεται το ασύλληπτο σαν φυσιολογικό, ενώνει την Ανατολή με τη Δύση και επαναπροσδιορίζει την ελληνικότητα ανοίγοντας ορίζοντες.
Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει, μαζί με τους συνεργάτες μου, αλλά σίγουρα αποπειράθηκα να φέρω τα τραγούδια του σ’ ένα σύγχρονο ηχητικό τοπίο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη χάνω την ουσία των συνθέσεων. Προσπάθησα να αφαιρέσω κάποια “αγκάθια” όσον αφορά το ύφος, αλλά και ταυτόχρονα να μην τον “προδώσω”. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όπως μου είπε μια φίλη, ότι ο Μαρκόπουλος προέρχεται από την εποχή των Μύθων. Ο Μαρκόπουλος έχει ένα τεράστιο σε αξία αλλά και σε όγκο έργο.
Ασχολήθηκα με τα τραγούδια. Η επιλογή των κομματιών έγινε, κυρίως, με κριτήριο το κατά πόσο έβρισκα μέσα σε αυτά τον εαυτό μου σαν ερμηνευτή. Μιλάμε για έναν συνθέτη ο οποίος έχει μελοποιήσει σπουδαίους ποιητές και στιχουργούς. Χάριν του ύφους αφαίρεσα ελάχιστους στίχους σε κάποια τραγούδια. Γιατί οι αδικημένοι, που υπερασπίζονταν οι στίχοι αυτοί πριν από πενήντα χρόνια, δεν έπαψαν να υπάρχουν δυστυχώς, αλλά είναι πια άλλοι στην εποχή μας οι μετανάστες και οι ξεριζωμένοι. Πρόσθεσα επίσης, σαν στιχουργός κι εγώ, κάποια λόγια, όπου αισθανόμουν ότι συνεισέφερα κάτι ουσιαστικό.
Ανυπομονώ να μας δοθεί η ευκαιρία να συναντηθούμε και να μοιραστούμε αυτό το υλικό που είχαμε την τιμή, εγώ και οι συνεργάτες μου, να αγγίξουμε με τον τρόπο μας. Ανυπομονώ, έχοντας ακέραια την αγωνία του μαθητή, να εμφανιστούμε μπροστά σας και μπροστά στον μεγάλο, τον μυθικό μας δάσκαλο, Γιάννη Μαρκόπουλο, ελπίζοντας ότι φυσήξαμε λίγο απ’ τον αέρα της ψυχής μας στα πανιά των ωραίων του τραγουδιών, έτσι όπως ταξιδεύουν προς το μέλλον. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Χρήστο Λαϊνά για το πάθος και την προσήλωσή του σε αυτή μας τη συνεργασία, όπως επίσης και τον Φάνη Συναδινό που βοήθησε καθοριστικά στην εκκίνηση αυτής της προσπάθειας.»