Η οικοδόμηση ουρανοξυστών στην Αθήνα

Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα προσπαθούν να μας εθίσουν στην ιδέα της ανέγερσης ουρανοξυστών στην Αθήνα και στην ευρύτερη περιοχή της.΄Ολ’ αυτό το ζήτημα τίθεται και υπό την πονηρότατη κάλυψη του επιχειρήματος  ότι όλες οι μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, ακόμα και οι τριτοκοσμικές, όπως π.χ. η Κουάλα Λουμπούρ, το Ντουμπάι, το Αμπού Ντάμπι ή το Μπακού έχουν να επιδείξουν εντυπωσιακότατους, είναι αλήθεια, ουρανοξύστες. ΄Ετσι, γίνεται συζήτηση για την ανέγερση ουρανοξυστών στο παραλιακό μέτωπο του τέως αεροδρομίου του Ελληνικού. Πρόσφατα μάλιστα διαβάσαμε στον κυριακάτικο Τύπο και για την πρόταση δύο πολλά υποσχόμενων αρχιτεκτόνων να οικοδομήσουν πολυώροφα, τολμηρότατης σύλληψης, οικοδομήματα για την ανάπλαση της άλλης  πολύπαθης περιοχής του Βοτανικού. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μοιάσουμε σε κάποια άλλη πόλη του εξωτερικού, γιατί θέλουμε να γίνει η Αθήνα μια Σιγκαπούρη και το παραλιακό μέτωπό της στον Σαρωνικό από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο να αναπτυχθεί σε νέα Ριβιέρα ή σε μεσογειακό Ακαπούλκο. Το ανάγλυφο του αττικού τοπίου με τα βουνά του, τους αμέτρητους λόφους και λοφίσκους του και την δαντελωτή ακτογραμμή  του δεν επιδέχεται τέτοιου είδους κακοποιήσεις. Πολυώροφα κτίρια  μπορούν κάλλιστα να ανεγερθούν στη Λάρισα και στην απλωσιά του Θεσσαλικού κάμπου, χωρίς να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα το τοπίο του. Κι εξάλλου δεν προσιδιάζει διόλου στον μεσογειακό τρόπο ζωής η κατοίκηση σε ουρανοξύστες ούτε άλλωστε είναι φυσικό για  κανέναν άνθρωπο να ζεί στοιβαγμένος με τους ομοίους του σε δεκάδες επάλληλα οικοδομικά στρώματα που υψώνονται σε ιλιγγιώδη κατακόρυφα, επιθετικά και αποξενωτικά μεγαθήρια που τον αποκόπτουν από την επαφή του με τη γη και τις γονιμοποιές, ζωοδότριες  δυνάμεις της

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com