Περί των απεργιών

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η εκ μέρους της αντιδραστικής εξουσίας συστηματική ενοχοποίηση των πολιτών, όποτε αυτοί «έχουν το θράσος»  να διαμαρτύρονται δυναμικά για την  προάσπιση των αισχρά τσαλαπατημένων δικαιωμάτων τους. Κάθε φορά ακούμε τα  κάθε είδους κυβερνητικά φερέφωνα και τους εμετικούς, κρατικούς  οσφυοκάμπτες να ελεεινολογούν τους απεργούς για την κακή εικόνα που βγάζουν προς το εξωτερικό και το πλήγμα που επιφέρουν στον τουρισμό. Δεν έχω ωστόσο ακούσει ποτέ και σε κανένα κράτος να επιτιμούν τους απεργούς ή τους διαδηλωτές για την αμαύρωση της εικόνας της χώρας τους και να τους μέμφονται για τη ζημία που ενδέχεται να προκαλούν στον τουρισμό. Πουθενά, σε καμιά χώρα του κόσμου, οι απεργοί και οι διαδηλωτές δεν σκέφτονται την  ταλαιπωρία που θα υποστούν οι τουρίστες όταν πρόκειται να διοργανώσουν τις κινητοποιήσεις τους. ΄Αλλωστε η κάθε απεργία είναι τόσο περισσότερο αποτελεσματική όσο περισσότερη ταλαιπωρία προξενεί στο κοινωνικό σύνολο. Η κάθε απεργία είναι μορφή πίεσης πού πρέπει να πλήττει το κοινό, ειδάλλως δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας. Γι’ αυτό, λόγου χάριν, δεν πραγματοποιούνται απεργίες των τραπεζοϋπαλλήλων τα Σαββατοκύριακα ή τις μέρες αργίας, αφού αυτό δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα. Για τον ίδιο επίσης λόγο, ούτε οι συνταξιούχοι μπορούν ν’απεργήσουν ποτέ.΄Ετσι κι αλλιώς η απεργία δεν είναι σε κανέναν ευχάριστη, ούτε σε εκείνους που τη χρησιμοποιούν ως μέσον πίεσης, ούτε σε εκείνους που υφίστανται τις οδυνηρές επιπτώσεις της. ΄Οσοι δέ κόπτονται υποκριτικά για τις καταστρεπτικές συνέπειες των απεργιών στην τουριστική «βιομηχανία» της χώρας μας, δεν τους ακούμε να κόπτονται επίσης για το πόσο ολέθρια είναι για τον τουρισμό μας η κατάχρηση από την αστυνομία δακρυγόνων ή ασφυξιογόνων  προκειμένου να διασκορπίσει τους ιθαγενείς διαδηλωτές, που αυτοί δεν μας ενδιαφέρουν βέβαια όπως οι τουρίστες μας.
Ας πάψει λοιπόν η σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση καταστροφολογία εκ μέρους πολλών αντιδραστικών δημοσιογραφικών κύκλων για το τι θα σκεφτούν οι τουρίστες μας. Απλώς θα αγανακτήσουν, όπως αγανακτώ κι εγώ όταν π.χ. απεργεί η LUFTHANSA κι εγκλωβίζομαι σ’ ένα γερμανικό αεροδρόμιο, που δεν είναι δα κι ό,τι πιο ευχάριστο μπορεί να σου τύχει. Ως προς δε τον εξωφρενικό, κατά κάποιους δημοσιογράφους, αριθμό των διαδηλώσεων που παραλύουν την Αθήνα  στη διάρκεια ενός χρόνου, έχω να προσθέσω ότι, σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde, η γαλλική αστυνομία εκτιμά πώς το Παρίσι κατέχει το ρεκόρ των διαδηλώσεων. Πιο συγκεκριμένα, το 2011 πραγματοποιήθηκαν στο  Παρίσι 3.655 διαδηλώσεις, δηλαδή καμιά δεκαριά την ημέρα. Κι όμως το Παρίσι δεν έπαψε να δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών από κάθε άλλη πόλη της υφηλίου.
Φοίβος Ι. Πιομπίνος