Γλωσσικά τινα (Γ’)

Μέσα στο γενικότερο πνεύμα της γλωσσικής ισοπέδωσης, ο επί κεφαλής κατάντησε τελικά επικεφαλής, οπότε η φυσική συνέπεια ήταν να κλίνεται στην αιτιατική του ενικού καί στην ονομαστική και την αιτιατική του πληθυντικού και να μετατραπεί στον επικεφαλή ή τους επικεφαλείς, όπως ακούω συχνότατα να λέγεται στο ραδιόφωνο και μάλιστα από γνωστούς εκφωνητές αντι να διατηρήσει τον αμετάβλητο, ορθό γλωσσικό τύπο: «τον επί κεφαλής» ή «οι επικεφαλής». Ο επί κεφαλής δεν αποτελεί επιθετικό προσδιορισμό κάποιου ατόμου, όπως λόγου χάριν συμβαίνει με τα επίθετα ο ασφαλής, ο επιμελής, ο αρτιμελής κ.ά. Προσδιορίζει κάποιον που βρίσκεται στην κορυφή, δηλαδή επί της κεφαλής μιας ομάδας, οργάνωσης, παράταξης κ.λπ., οπότε παραμένει αμετάβλητος ως λεκτικός τύπος. Πώς όμως να το εξηγήσεις σε κάποιον πού έχει εκπαιδευτεί με τον ισοπεδωτικό λόγο τής δήθεν δημοτικής λαλιάς, αλλά ουσιαστικά της πασοκικής ξύλινης γλώσσας, για να μην πούμε αφασίας, καθώς και της ημιμάθειας του μονοτονικού συστήματος γραφής;
Και κάτι ακόμα. Τα χρησιμοποιηθέντα ως παράδειγμα παραπάνω επίθετα λήγοντα εις –ης είναι τριγενή, τριτόκλιτα και δικατάλικτα. Η ενική γενική και των τριών γενών καταλήγει εις –ους. Επομένως: του/της ασφαλούς, του/της επιμελούς, του/της αρτιμελούς κ.λπ., και όχι του ασφαλή ή της ασφαλής κ.λπ. που ακούγεται στο ραδιόφωνο. ΄Ομως αυτά αποτελούν για μερικούς συμπολίτες μας ψιλά γράμματα στα χρόνια της παντοδυναμίας του ΔΝΤ, του μεσοπρόθεσμου οικονομικού προγράμματος και του διεθνούς διασυρμού της χώρας μας.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος