Σχετικά με τα παρισινά συμβάντα

Να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι η ελευθερία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ελευθεριότητα και την ασυδοσία, ούτε η διακωμώδηση ή η παρωδία κάποιων γεγονότων με τη χυδαιότητα ή τη φτήνια. Τα πάντα επιδέχονται την κριτική της παρωδίας μέσω της πένας των γελοιογράφων, κυρίως οι εξουσίες και οι όποιοι καταπιεστικοί θεσμοί. Μέσα σε αυτό το πνεύμα είναι θεμιτό να διακωμωδούνται οι παντοειδείς εκπόσωποί τους (πάπες, καρδινάλιοι, πάστορες, αρχιεπίσκοποι, δεσποτάδες, μητροπολίτες, καλόγεροι, μουλάδες, ουλεμάδες, μουφτήδες, αγιατολάχ, ραβίνοι, λάμα κ.λπ.), όμως το θεωρώ απαράδεκτο να εμπαίζονται τα ιερά και τα όσια των διαφόρων θρησκειών, πόσω μάλλον όταν αυτό ερεθίζει, εξαγριώνει  -καλώς ή κακώς- κάποιους φανατικούς θρησκόληπτους. Δεν νομίζω κανείς να χαίρεται όταν τον βρίζουν, και κανείς δεν επιτρέπει να του βρίζουν τη μάνα ή την πατρίδα. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να ανέχεται να του καθυβρίζουν –γιατί περί ύβρεως πρόκειται κάθε φορά- το πιστεύω του; Και μη μού πείτε, όπως διατείνονται οι Γάλλοι, πως οι θρησκείες είναι ιδεολογίες και γι’ αυτό μπορεί κανείς να τις εξευτελίζει γελοιογραφικά. Οι θρησκείες δεν είναι ιδεολογίες. Θρησκεία είναι η με συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο πίστη στην Υπέρτατη Δύναμη που διέπει το Πάν ή γενικότερα σε υπερφυσικές, λεγόμενες, δυνάμεις. Είναι ωστόσο αδύνατον να το καταλάβει αυτό όποιος δεν έχει τη μεταφυσική ρίζα εντός του. Άλλο τώρα αν οι θρησκείες καταντούν συνήθως επικίνδυνα ιδεολογήματα. Και πάντως οφείλουμε να τονίσουμε πως ο Χριστός και οι μεγάλοι μύστες τις ανθρωπότητας δεν ίδρυσαν καμία από τις θρησκείες που φέρουν το όνομά τους, για τη σύσταση των οποίων φρόντισαν οι οπαδοί τους, παγιδεύοντας τη διδασκαλία τους σε δόγματα και πολλές φορές σκληροπυρηνικές τοποθετήσεις.
Εμείς, στην Ελλάδα, επί πέντε αιώνες γευτήκαμε τραυματικά τη θηριωδία του μουσουλμανισμού (βίαιοι εξισλαμισμοί μεμονωμένων ατόμων αλλά και ολόκληρων κοινοτήτων, παιδομαζώματα για τον εμπλουτισμό των ταγμάτων των γενιτσάρων κ.ά.). Όμως δεν διανοήθηκαν ποτέ οι σπουδαιότατοι γελοιογράφοι-σκιτσογράφοι μας (Αρκάς, Ιωάννου, ΚΥΡ, Ηλίας Μακρής, Κώστας Μητρόπουλος, Στάθης μεταξύ άλλων)  να διακωμωδήσουν τα σύμβολα του μωαμεθανισμού ή να κάνουν πρόστυχες γελοιογραφίες. Οι δυτικοί εταίροι μας ωστόσο που δεν καταπιέστηκαν ποτέ από τον μουσουλμανισμό, αλλ’ απεναντίας καταπίεσαν με αποικιοκρατική σκληρότητα, για να μην τη χαρακτηρίσω ως αγριότητα, πάμπολλες μουσουλμανικές χώρες, τώρα που κατακλύζονται από μετανάστες, προερχόμενους κυρίως από τις πρώην αποικίες τους, δυσανασχετούν και παρωδούν συχνά τα σύμβολά τους εν ονόματι ενός κακώς εννοούμενου πνεύματος του διαφωτισμού και της ελευθερίας της έκφρασης. Και ενώ στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ολλανδία και αλλού διοργανώθηκαν και διοργανώνονται διαδηλώσεις κατά του μουσουλμανισμού, στην Ελλάδα δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο. Απεναντίας στη χώρα μας επικρατεί τελευταία “προοδευτικός” αντιρατσιστικός φανατισμός, που κατηγορεί την πλειονότητα των Ελλήνων για ροπή προς τις φυλετικές διακρίσεις.
Η υποκρισία των κρατικών ηγετών περίσσεψε στη μεγάλη διαδήλωση που διοργανώθηκε στο Παρίσι για τα γνωστά τραγικά γεγονότα με τα 17 θύματα. Δεν ντράπηκαν να δηλώσουν πως είναι Charlie άνθρωποι που λογοκρίνουν, απαγορεύουν ή καταδιώκουν οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τη δική τους πολιτική, με τις δικές τους αξίες, που καταδιώκουν τους αντιφρονούντες, που φιμώνουν την ελευθερία έκφρασης στις χώρες τους. ΄Ηταν απόλαυση να βλέπει κανείς να παρελαύνουν πιασμένα αγκαζέ διάφορα αντιδραστικά ανθρωποειδή όπως π.χ. ο Νετανιάχου, ο Ποροσένκο, ο Νταβούτογλου, ο Σούκρι, ο Ραχόι και πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Αντώνης Σαμαράς. Οι ίδιοι αυτοί βέβαια δεν διανοήθηκαν καν να διαδηλώσουν για τους 2.000 σφαγιασθέντες από τους ισλαμιστές της Μπόκο Χαράμ στη βόρεια Νιγηρία, ούτε για τους 37 πολίτες που δολοφονήθηκαν σε τρομοκρατική ενέργεια της Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο την ίδια μέρα που πραγματοποιήθηκε η δολοφονική επίθεση εναντίον του περιοδικού Charlie Hebdo. Και βέβαια ούτε που να γίνεται λόγος για τους σκοτωμένους Παλαιστινίους, ιδίως εκείνους της λωρίδας της Γάζας. Η Δύση μοιάζει συχνά να αντιμετωπίζει με αδιαφορία τα θύματα της τρομοκρατίας εφόσον αυτά δεν είναι δυτικοί πολίτες. Κι εμείς, στην Ελλάδα, αναπέμψαμε πολλές φορές αυτές τις μέρες από το ραδιόφωνο τη Μασσαλιώτιδα, εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Όποιοι ωστόσο τολμούν να κάνουν το ίδιο για τον Εθνικό μας ΄Υμνο κατηγορούνται ως Ελληναράδες,  πατριδολάγνοι και στη χειρότερη περίπτωση σωβινιστές, δεν χαρακτηρίζονται όμως πατριώτες.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com