Περί της συγχώρησης στον Μουσουλμανισμό

        Είναι κοινός τόπος σε όλες τις θρησκείες αλλά πρωτίστως στον Χριστιανισμό ότι στον άνθρωπο η συγχώρηση αποτελεί την αναγκαία και απαραίτηση προϋπόθεση για τη σωτηρία της ψυχής του, για την τελική λύτρωσή του. Η λέξη «συγχώρησις» δεν εμφανίζεται πουθενά στα Ευαγγέλια, ωστόσο γίνεται σε πλείστα εδάφια χρήση της λέξης «άφεσις» και των παραγώγων της. ΄Αλλωστε χωρίς τη συγχώρηση και τη μετάνοια δεν νοείται η λύτρωση του ανθρώπου. «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος. Εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» αναφέρει το κατά Ματθαίον (6, 14-15). Και στο κατά Μάρκον (11, 25) αναφέρεται: «… αφίετε εί τι έχετε κατά τινος, ίνα και ο πατήρ υμών εν τοις ουρανοίς αφή υμίν τα παραπtώματα υμών». Στην Κυριακή Προσευχή προς τον πατέρα Του, ο Χριστός ζητάει: «… και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς  αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. 6, 12).  Και πάνω στο Σταυρό συγχωρεί τους ανθρώπους με τη φράση: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23, 34).

Οφείλουμε ωστόσο να  παραδεχθούμε πως ο  Μουσουλμανισμός  παρέχει στους πιστούς του με μοναδικό τρόπο την ευκαιρία, σε κάποιες περιπτώσεις, της έμπρακτης συγχώρησης. Συγκεκριμένα, όταν ο νόμος καταδικάσει κάποιον δολοφόνο ή κακούργο σε θάνατο, το δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να απαλλάξει τον καταδικασθέντα από την έσχατη των ποινών και να του χαρίσει τη ζωή εφόσον τον συγχωρήσουν οι άμεσοι  συγγενείς του θύματος. Σκέφτεστε το μέγεθος της  μεγαλοψυχίας εκείνων που  συγχωρούν τον φονιά του παιδιού τους,  του συζύγου τους  ή των  γονιών τους; Και στον Χριστιανισμό υπάρχουν κάποιοι που συγχωρούν τους φονιάδες των δικών τους, όμως δεν μπορούν με αυτή την πράξη τους να αναιρέσουν το νόμο  ή να τον καταστήσουν ανεκτέλεστο. Ο νόμος θα εφαρμοστεί ανεξαρτήτως της θέλησης των συγγενών. Στον Μουσουλμανισμό εντούτοις παρέχεται αυτή η δυνατότητα στους συγγενείς των θυμάτων, καθιστώντας  τους έτσι κατά κάποιον τρόπο συμμέτοχους στη δικαστική ετυμηγορία και θέτοντάς τους ενώπιον ενός  οδυνηρού και τρομακτικού συνειδησιακού διλήμματος  και ακραίας ευθύνης για την τύχη του δολοφόνου, ενώπιον εντέλει του ίδιου  του εαυτού τους.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος     piombinos.com