Μαθηματικά, αριθμοί, σχήματα, γράμματα και μαγεία

Μαθηματικά, αριθμοί, σχήματα, γράμματα και μαγεία

Κάθε μελετητής του αποκρυφισμού, της μαγείας και γενικά της μεταφυσικής, θα είχε μεγάλη ωφέλεια αν μελετούσε, έστω και λίγο τα μαθηματικά. Επιπλέον, τα μαθηματικά είναι μια τέχνη χωρίς τα όρια – ένα σπουδαίο εργαλείο που μπορεί θεωρητικά να εφαρμοστεί σε οποιονδήποτε στόχο. Οι μέθοδοι των μαθηματικών μεταφέρνουν αληθινά πληροφορίες στις σφαίρες διαφόρων τύπων διανοητικών αναζητήσεων, όπως στον μυστικισμό, στη λογική, στη φιλοσοφία κ.λπ., με συνέπεια τη γενική επέκταση της δυνατότητας της γνώσης του μελετητή.

Αυτό αντανακλά τη μέθοδο του μάγου, ο οποίος παρουσιάζει τον εαυτό του με ένα ατέρμονο σύνολο νέων εμπειριών και ιδεών. Αυτές πρέπει στη συνέχεια να αφομοιωθούν σε κάποιο είδος του γενικού πλαισίου, όπως ο σουφισμός, η καμπαλά, η μυθολογία κ.ά. Όμως αυτό το πλαίσιο δεν είναι ποτέ απολύτως σταθερό και έτσι ο ερευνητής μάγος πιθανώς να βρεθεί σε ένα σύμπλεγμα όπου πρέπει το πλαίσιο να ελέγχεται ξανά. Πρέπει έπειτα το πλαίσιο να οικοδομηθεί ξανά ή να αντικατασταθεί. Αυτό πώς θα γίνει; Ο ερευνητής που στηρίζεται καλά σε “στερεά” γνωστικά συστήματα, όπως τα μαθηματικά, η λογική, η ψυχολογία, ο συμβολισμός ή η φιλοσοφία θα έχει μεγαλύτερη πιθανότητα, από τους υπόλοιπους που δεν δρουν έτσι. Με την ωριμότητα της γνώσης της μαγείας, ακόμα και το ίδιο το πλαίσιο απλά ένα μόνο εργαλείο που μπορεί να αλλάξει.

Η ιστορία του μυστικισμού είναι στενά συνυφασμένη με την αναζήτηση της μαθηματικής κατανόησης. Ο Πυθαγόρας είναι ίσως το γνωστότερο παράδειγμα ενός μαθηματικού-αποκρυφιστή και η αλήθεια είναι ότι ίχνη των μαθηματικών μπορούν να βρεθούν παντού στη μαγεία: το γεγονός του Χρυσού Λόγου στους αιγυπτιακούς ναούς, το πεντάγραμμα και τα θρησκευτικά έργα ζωγραφικής του Λεονάρντο ντα Βίντσι, οι αριθμητικοί συμβολισμοί που λίγο άλλαξαν κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, η κωδικοποίηση των αστρονομικών στοιχείων επί των τόπων όπως ο Παρθενώνας και άλλα, η ιστορική πρακτική του ισοψηφίας, ο ορισμός της αριθμητικής αξίας στα γράμματα της αλφαβήτου, η αξιοπρόσεκτη ομοιότητα μεταξύ της σύγχρονης κοσμολογίας και της αρχαίας γνώσης και άλλα. Οι περισσότεροι από τους διαπρεπείς ερευνητές είχαν καλά σπουδάσει τα μαθηματικά, και τα μαθηματικά διαδραμάτισαν ιδιαίτερο ρόλο στην εργασία τους.

Οι Αριθμοί

Οι αριθμοί είναι ο πυρήνας των μαθηματικών. Είναι μια καλή αφετηρία για οτιδήποτε.  Οι αριθμοί οι ίδιοι έχουν αποκτήσει  ιδιαίτερη λειτουργικότητα συμβολικής έννοιας κατά τη διάρκεια των αιώνων. Ένα μεγάλο μέρος τους είναι οικείο και διαισθητικό, και συνδέονται ιδιαίτερα με συστήματα μαγείας ή άλλα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η περίπτωση μηδέν (0). Το μηδέν δείχνει τη “παρουσία της απουσίας”,  και οι επιστήμονες ανθρωπολόγοι θεώρησαν τη χρήση του μηδενός ως σημείο ένδειξης μιας σημαντικής πολιτιστικής προόδου. Αρκετοί από τους σημαντικότερους αριθμούς στα μαθηματικά, που καθορίζουν λογοτεχνικά την φανερή ύπαρξη, περιέρχονται στην υποκατηγορία των υποθετικών αρρήτων αριθμών. Οι υποθετικοί άρρητοι αριθμοί δεν μπορούν να περιγραφούν με τις πεπερασμένες αλγεβρικές αναπτύξεις, όπως το μπορούν οι τετραγωνικές ρίζες, οι κυβικές ρίζες κ.λπ.

Αυτοί περιλαμβάνουν το π (3.14159), το e (2.7183) και Φ (1.6181).  Οι πρώτοι αριθμοί έχουν μια ειδική σημασία στη θεωρία των αριθμών και σε μερικές από τις πιο προηγμένες μορφές μαθηματικών. Είναι αρκετό σε κάποιον να καταλάβει ότι είναι “αδιαίρετοι” (στο σύνολο των ακέραιων αριθμών) και ότι αυτή η ειδική ιδιότητά τους έχει κερδίσει κάποια ιδιαίτερη προσοχή εκ μέρους των μυστικιστών και των μάγων. Κάθε αριθμός, παραδείγματος χάριν, μπορεί να εκφραστεί ως ένα προκύπτον σύνολο από πρώτους και ένας αριθμός για την ισοψηφία παράγει παράγοντες αριθμού, κατανοητούς στο εκάστοτε μεταφυσικό σύστημα.  Οι ανύπαρκτοι αριθμοί που βασίζονται στην “αδύνατη” έννοια του ότι ο αριθμός 1 έχει μια τετραγωνική ρίζα, είναι μια πρόσφατη εφεύρεση. Οι ερευνητές της μεταφυσικής κ.λπ., δεν έχουν συλλάβει στη φαντασία τους την έννοια.  Αυτό οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη γενικής κατανόησης για όλη την πρόοδο της επιστήμης των μαθηματικών.

Από τα μυστικά και απόκρυφα συστήματα δύο χρησιμοποιούν περισσότερο τους αριθμούς: η αριθμολογία και η ισοψηφία. Η αριθμολογία προκύπτει από την ιδέα ότι οι αριθμοί μπορούν να κρατήσουν μυστική ή φιλοσοφική σημασία, που προχωρεί σε κάθε έννοια, λέξη, όνομα ή πράγμα. Επομένως, οποιαδήποτε εμφάνιση ενός δεδομένου αριθμού δείχνει την παρουσία ιδιαίτερης δόνησης εκείνου του αριθμού. Για παράδειγμα, ορίζεται μια πρακτική στην αξία κάθε αριθμού για κάθε γράμμα της αλφαβήτου με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στον υπολογισμό κάποιων δεδομένων, όπως ένας τελικός αριθμός μονοψήφιος από το όνομα ενός προσώπου. Αυτός ο μονοψήφιος αριθμός χρησιμεύει έπειτα ως δείκτης της προσωπικότητας, του πεπρωμένου κ.λπ.

Η ισοψηφία φαίνεται να μοιάζει με την αριθμολογία, αλλά αυτό είναι επιφανειακό. Στην πράξη είναι αρκετά διαφορετικά τα πράγματα.  Η ισοψηφία ψάχνει στην πραγματικότητα τις “κρυμμένες συνδέσεις” μεταξύ των λέξεων και των φράσεων. Μια αριθμητική αξία ορίζεται σε κάθε γράμμα και έπειτα οι “απαριθμημένες” τιμές των λέξεων και των φράσεων συγκρίνονται. Παραδείγματος χάριν, οι λέξεις Αβρασάξ και Νείλος συνδέονται με τον ίδιο αριθμό, 365. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμα και με ολόκληρη πρόταση. Ένα παράδειγμα είναι το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ και η λέξη “μάκαρ” που συνδέονται με τον αριθμό 162. Η παράδοση έχει διατηρήσει τέτοιες λέξεις που κρύβουν μέσα τους ολόκληρα νοήματα, είτε στην ελληνική, είτε στην αραβική, είτε στην εβραϊκή, είτε και σε άλλες μεθόδους ισοψηφίας.

«….Είναι γνωστό ότι τα ονόματα, οι ηχητικοί κραδασμοί και οι αριθμοί τους είχαν, έχουν και θα έχουν επιπτώσεις μέσα από δραστηριότητες που δεν φαίνονται στη καθημερινή, μελλοντική, υλική και πνευματική ζωή του ανθρώπου. Ονόματα που από μόνα τους δείχνουν μορφή της Δύναμης, εναρμονίζονται προς κάποια συγκεκριμένη γραμμή της Κοσμικής Πορείας, έχουν εξωτερικά χαρακτηριστικά πολύ εμφανή.

Ένα τέτοιο όνομα είναι π.χ.  το «Ηλίας», με σύνολο αριθμού 15, στην ελληνική αριθμολογία, όπου: Η=8, Λ=30, Ι=1ο, Α=1, Σ=200, 8+3+1+1+2=15=6. Αλλά και στην αραβική αριθμολογία, το όνομα γραμμένο δίνει εξίσου ισχυρό αριθμό, δηλαδή, για=10, λαμ=30, για=10, αλίφ=1, σιν=60, 10+30+10+1+60=111, αριθμός πασίγνωστος σε όσους ασχολούνται με τη φύση των πλανητικών σχημάτων των Αγγέλων των πλανητών.

Ακόμα, το αριθμητικό σύνθετο των γραμμάτων των ονομάτων, δίνει μία πολύ σοβαρή εικόνα εσωτερικών στοιχείων του ατόμου. Αυτό παράγεται αν γράψουμε το κάθε  γράμμα του ονόματος αναλυτικά και υπολογίσουμε την αριθμητική τους αξία. Για παράδειγμα, το Η από το προηγούμενο όνομα θα γραφτεί Η=ΗΤΑ (8+300+1=309),  το Λ=Λάμδα (30+1+40+4+1=76), το Ι=ΙΩΤΑ (10+800+300+1=1111), το Α=ΑΛΦΑ (1+30+500+1=532) και το Σ=ΣΙΓΜΑ (200+10+3+40+1=254), πράγμα το οποίο μάς δίδει το αριθμητικό σύνολο 2282=14=5.

Υπάρχει ακόμα ένας αριθμός, που είναι τελείως εσωτερικός και αφορά την πνευματικότητα του ονόματος. Αυτός προκύπτει αν την τελική αξία του προηγούμενου αριθμού τη γράψουμε με γράμματα και υπολογίσουμε το γραμματικό σύνολο των λέξεων και το πολλαπλασιάσουμε στη δεύτερη δύναμη και το προσθέσουμε στην προηγούμενη αριθμητική αξία. Δηλαδή, το όνομα «ΗΛΙΑΣ» γραμμένο με την προηγούμενη μέθοδο, έδωσε τον αριθμό 2282. Αυτόν τον γράφουμε με  τις λέξεις: δύο χιλιάδες διακόσια  ογδόντα δύο, που αποτελούνται από 29 γράμματα συνολικά. Το τετράγωνο του 29 ή το 29 υψωμένο στη δεύτερη δύναμη, δίνει τον αριθμό 841. Έτσι, προσθέτοντας στον αριθμό 2282 τον αριθμό 841 μάς δίδεται ο αριθμός 2282+841=3123=9.

Βρίσκοντας λοιπόν, την καθαρά εξωτερική αξία, έχουμε τον πρώτο αριθμό που αντιπροσωπεύει κατά κανόνα τη φυσική κατάσταση και δραστηριότητα του ατόμου, αυτό που εκδηλώνεται και δημιουργεί στην καθημερινότητα. Ο δεύτερος αριθμός, δηλώνει το ψυχικό Εγώ του ατόμου. Ο τρίτος και σημαντικότερος υποδηλώνει την πνευματική ισχύ του ονόματος του ατόμου.

Αν αφαιρέσουμε τον αριθμό 51 από τον κάθε αριθμό το υπόλοιπο θα μας δώσει τα γράμματα της πνευματικής οντότητας ή Αγγέλου για κάθε επίπεδο αντίστοιχα. Δηλαδή, για το όνομα που χρησιμοποιήσαμε πριν, «ΗΛΙΑΣ» 111-51=60, άρα το 60 που αντιστοιχεί στο “Σ” μας καθορίζει το πρώτο όνομα : Σ α – α ϊ ί λ. Ο δεύτερος αριθμός, ας υποθέσουμε ότι είναι 4320, 4320-51=4269, που αντιστοιχεί σε κάποια γράμματα, όπου προσθέτοντας την ίδια κατάληξη έχουμε τον δεύτερο Άγγελο και ακριβώς το ίδιο κάνουμε και στον τρίτο αριθμό…»

Όσον αφορά τον μυστήριο αριθμό 666, ο οποίος έχει απασχολήσει για αρκετούς αιώνες τις σκέψεις των ερευνητών, θα ήθελα να προσθέσω μια προσωπική άποψη.

Κάτω από περίεργες και ασαφής παραμέτρους, αυτά τα τρία γράμματα ή ο αριθμός 666, πέρασε στην Αποκάλυψη, λες και θέλησε ο συγγραφέας της να φέρει στο φως, το Φως από τα Απόκρυφα.

Στην καμπαλά, στις επτά Μεγάλες Αγγελικές Δυνάμεις θα βρούμε σύμφωνα με τους καμπαλιστές, το όνομα του Αγγέλου, της Διάνοιάς του και του Πνεύματός του. Η Αγγελική Δύναμη του Ήλιου, είναι ο Μικαήλ, (Μιχαήλ) ή ο Ραφαήλ και υπάρχουν τα εξής στοιχεία:

Τα Μυστικά ονόματα των αριθμών του Ήλιου.

I: “Βαυ”. Ένα απλό γράμμα, το εβραϊκό γράμμα βαυ με αριθμητική αξία 6. Το γράμμα Βαυ υπάρχει μέσα στο ιερό όνομα του Θεού κι είναι το τρίτο, απ’ τα τέσσερα γράμματα.

II: Ελώχ. Τρία γράμματα με αριθμητική αξία: 1, 30 και 5. Σύνολο 36.

III: Η διάνοια του Ήλιου, ο Άγγελος Νακιήλ. Το όνομα αποτελείται από πέντε γράμματα με αριθμητική αξία: 50, 20, 10, 1 και 30. Σύνολο 111. Η επιρροή της διάνοιας είναι αγαθή.

IV: Το πνεύμα του Ήλιου, ο Άγγελος Σοράτ. Το όνομα αποτελείται από τέσσερα γράμματα με αριθμητική αξία: 60, 6, 200 και 400. Σύνολο 666. Η επιρροή του πνεύματος είναι αρνητική, φθοροποιά.

V: Το Αγγελικό Τάγμα του Ήλιου, Μαλαχίμ. Με πέντε γράμματα με αριθμητική αξία: 40, 30, 20, 10 και 40. Σύνολο, 140.

VI: Το θείο Όνομα του Ήλιου, Ιεχωβά ελώχ βε ντάοτ. Με τέσσερα (Ιεχωβά), τρία (ελώχ), ένα (βε) και τέσσερα (ντάοτ), με αριθμητική αξία: 10, 5, 6 και 5 (Ιεχωβά ή Γιαχβέ), 1, 30 και 5 (ελώχ), 6 (βε), 4, 5, 70 και 400 (ντάοτ). Σύνολο, 547.

VII: Ο Άγγελος του Ήλιου, Ραφαήλ με τέσσερα γράμματα, με αριθμητική αξία: 200, 80, 1 και 30. Σύνολο, 311. Κατ’ άλλους, ο Άγγελος είναι ο Μικαήλ (Μιχαήλ) με πέντε γράμματα, με αριθμητική αξία: 40, 10, 20, 1 και 30. Σύνολο, 101.

Ακολουθεί μια από τις πολλές επικλήσεις των Αρχαίων Ελλήνων προς τις θεότητες του Ήλιου.

“Ω, Σμίνθιε Απόλλων, τι σε χρη προειπείν. Πότερον ήλιον τον του φωτός ταμίαν και πηγήν της ουρανίου αίγλης, ή νουν, ως ο των θεολογούντων λόγος, διήκοντα μεν διά των ουρανίων, ιόντα δε δι’ αιθέρος επί τα τη δε πότερον αυτόν τον των όλων δημιουργόν, ή πότερον δευτερεύουσαν δύναμιν, δι’ον Σελήνη με κέκληται Σέλας, Γη δε τους οικείους ηγάπησεν όρους, θάλαττα Δε ουχ υπερβαίνει τους ιδίους μυχούς; Φασί γαρ του χάους κατειληφότος τα σύμπαντα και πάντων συγκεχυμένων και φερομένων την άτακτον εκείνη αειδή φοράν. Σε εκ των ουρανίων αψίδων εκλάμψαντα σκεδάσαι μεν το χάος εκείνο, απολέσαι δε τον ζόφον, τάξιν δ’ επιθείναι άπασιν. Αλλ’ ω Σμίνθιε και Πύθιε από σου γαρ αρξάμενος ο λόγος εις Σε καταντήση, ποίαις σε προσηγορίαις προσφέγξομαι; Οι μεν Σε Λύκιον λέγουσιν, οι δε Δήλιον, οι δε Ασκραίον, άλλοι δε ΄Ακτιον, Λακεδαιμόνιοι δε Αμηκλαίον, Αθηναίοι Πατρώον, Βραγχιάτην Μιλήσιοι. Πάσαν πόλιν και πάσαν χώραν και παν έθνος διέπεις. Μίθραν Σε Πέρσαι καλούσιν, Ωρον Αιγύπτιοι. Συ γαρ τας ώρας εις κύκλον άγεις. Διόνυσον Θηβαίοι, Δελφοί δε διπλή προσηγορία τιμώσιν Απόλλωνα και Διόνυσον λέγοντες. Περί Σε Θουρίδες, περί Σε Θυάδες, παρά Σου και Σελήνη την ακτίνα λαμβάνει. Χαλδαίοι δε άστρων ηγεμονήα λέγουσιν.”

Σύμφωνα με την Ελληνική ισοψηφία, στον αριθμό 666, βρίσκουμε τα εξής ονόματα ή τις λέξεις:

666= Δημήτηρ + Κόρη Δημήτηρ=4+8+40+8+300+8+100=468 και Κόρη=20+70+100+8=198.

Το 666 ισούται με 6Χ100+6Χ10+6Χ1, και 100+10+1=111 και στον αριθμό 111 αντιστοιχεί “η Θεά Νίκη”. Το 666 ισούται με 301+365, με αριθμολογικές αξίες για το 301 τις λέξεις “λαός, Σελήνη, Κρανίον” και για το 365 το όνομα Νείλος.

Επίσης, το 666 είναι (Φ*π)1/2Φ2. Ακόμα, 666/π=211,9945632 211,9945632/Φ=131,01984445 666/131=5,083969465, όπου στον αριθμό 508 αντιστοιχεί το “η Πυθία”.

Επίσης, 666=600+66 600-66=534=330*Φ. Στον αριθμό 330 αντιστοιχεί η λέξη “κοσμογονία”, στον αριθμό 600 αντιστοιχεί η λέξη “κόσμος”. Ακόμα, το 600 είναι 6Χ100 και στον αριθμό 100 αντιστοιχεί η λέξη “γαλήνη”. Το 66 είναι 6Χ11, όπου στον αριθμό 11 αντιστοιχεί η λέξη “γη”.

Η πρόσθεση 49+256+361 ισούται με 666, ήτοι τα τετράγωνα των αριθμών 7, 16, και 19. Αν όμως πολλαπλασιάσουμε τους τρεις αριθμούς μεταξύ τους, λαμβάνομε πολλαπλάσιο του 19. Δηλαδή, 7Χ16Χ19=2128 και 2128=112Χ19. Ακόμα, η διαίρεση το 666 με π+Φ/2 ισούται με 28, το σύνολο των ημερών του σεληνιακού μήνα. Η ρίζα 666 ισούται με 25,8069758 που είναι περίπου ισοδύναμο του τετραγώνου π*φ. Ακόμα, το 666 ισούται με 314+162+190, δηλαδή (π+Φ)*100+192 και επιπλέον αν πολλαπλασιάσομε μεταξύ τους τα τρία 6, το αποτέλεσμα είναι 216, όσα χρόνια χρειάζεται το πνεύμα για να ενσαρκωθεί. Ο κύβος με πλευρά 6, λέγεται ψυχογικός κύβος.

Στο ρωμαϊκό αριθμητικό σύστημα, τα σύμβολα I (1), V (5), X (10), κλπ, δίνουν μια ιδιόμορφη παρουσίαση για τον αριθμό 666. Εφόσον το 666=500+100+50+10+5+1, στο Ρωμαϊκό αριθμητικό σύστημα, αυτό παρουσιάζεται ως εξής: DCLXVI, χρησιμοποιώντας, μία φορά κάθε σύμβολο αρχίζοντας με το D (=500) .

Τα Σχήματα

Τα σχήματα είναι σχέδια εντελώς διαφορετικά από τους αριθμούς, αν και οι αριθμοί είναι αυτοί που συνήθως τα περιγράφουν. Ένα σχήμα είναι μία παραστατική μορφή, όπως τα γεωμετρικά σχήματα, τα σύμβολα, τα γράμματα κλπ..

Τα σχήματα προέρχονται από τους αριθμούς και τις εξισώσεις, αν και οι Αρχαίοι Έλληνες δίδαξαν πως δεν είναι μόνο αυτό. Ένα σχήμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη συνδιαλλαγή των σχέσεων, των αναλογιών, των αρμονικών ή δυσαρμονικών σημείων, εκφράζοντας την πολυπλοκότητα, τον αριθμό των πλευρών, τον αριθμό των φυσικών στοιχείων, τη φύση των γωνιών, την κυρτότητα ή έλλειψη, τη συμμετρία ή την αναλογία.

«… Από την άποψη του μυητικού συμβολισμού, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ιερά σύμβολα στα οποία ανάγονται οι Πυθαγόρειες Ιδέες, είναι αυτά της Μονάδας ( ο κύκλος χωρίς τελεία), της Δυάδας ( ο σταυρός), της Τριττύος ( το τρίγωνο) και της Τετρακτύος ( το τετράγωνο). Συγκρίνοντας αυτά τα ιδεόγραφα, θα δούμε ότι όλα είναι κλειστά σχήματα εκτός του σταυρού. Όλα τα ιδεόγραφα δείχνουν καθορισμένη ή αντικειμενική ουσία εκτός του σταυρού που δηλώνει τις μεταβολές της κατάστασης. Αναλυμένος ο σταυρός δίνει το τέλειο τετράγωνο, το ελληνικό γράμμα «γάμμα», το φοινικικό «γκίμελ» και το Γνώμονα των Τεκτόνων. Τα βαθιά απόρρητα μυστικά της Δημιουργίας έρχονται μέσα από τα προηγούμενα τρία…

… Τα υπάρχοντα σήμερα 24 ελληνικά γράμματα έχουν στενή σχέση με αυτά των σημιτικών αλφαβήτων. Έτσι μπορούμε με ευκολία να αντιπαραθέσουμε ένα όνομα. Εμείς, εδώ θα ασχοληθούμε με τα ελληνικά και αραβικά γράμματα. Θα εξετάσουμε σύντομα τις αριθμητικές αξίες των γραμμάτων. Πριν όμως περάσουμε σε αυτό, ας σταθούμε σε μία μικρή πληροφόρηση που θα ενδιαφέρει τους φίλους ερευνητές…

… Στα Αραβικά οι λέξεις « η Ελλάς» λέγεται «Αλ Γιουνάν» με γράμματα Αλίφ=1, Λαμ=30, Γιά=10, Ουάου=6, Νουν=50, Αλίφ=1 και Νουν=50, σύνολο 148. Αν αφαιρέσουμε το άρθρο «Αλ» το υπόλοιπο είναι 117. Πολλαπλασιασμένο το 117 με το Φ=1,618 δίνει τον αριθμό 190. Το 190 αντιστοιχεί στα γράμματα Σ=60, Λ=30, Ι=10, Μ=40 και Ν=50. Ακριβώς τα ίδια γράμματα υπάρχουν στο αραβικό αλφάβητο με τις ίδιες αριθμητικές αξίες. Όμως, αυτά τα γράμματα με τη σειρά που τα αναφέρουμε σχηματίζουν το όνομα Σουλεϊμάν, στα Ελληνικά Σολομώντας…

… Κάθε τέλειο γεωμετρικό σχήμα πηγάζει από τη διαίρεση του κύκλου με έναν αριθμό. Έτσι, το τρίγωνο είναι προϊόν της διαίρεσης με το 3. Το τετράγωνο προκύπτει από τη διαίρεση του κύκλου με το 4, το πεντάγωνο από αυτήν με το 5, το εξάγωνο …

…Τα γεωμετρικά σχήματα έχουν συγκεκριμένο τρόπο γραφής.

… Οι αριθμοί των επτά πρώτων γεωμετρικών σχημάτων έχουν κάποια συγγένεια.

Πράγματι, ας ταξινομήσουμε τους αριθμούς σε τέσσερις στήλες, Α, Β, Γ και Δ.

Η παραγωγή της στήλης Α είναι μία μαθηματική πρόοδος. Κάθε όρος της πληρούται μέσα από τον τύπο:

Ν=ν+1, ν-Ν=1 όπου Ν=3, 4, 5, 6… και ν=4, 5, 6, 7…

Η παραγωγή της στήλης Β είναι μία μαθηματική πρόοδος. Κάθε όρος της πληρούται μέσα από τον τύπο:

[ ( Ν+2 )+νν ], όπου Ν= 3, 5, 7, 9, 11, 13,…. ν=2, 3, 4, 5, 6, 7, 8… και Ν-ν=3

δηλαδή, 1ος όρος 3+2=5 +4=9

2ος όρος 5+2=7 +9=16

3ος όρος 7+2=9 +16=25 κ.λπ…

  Είναι άξιο σημείωσης πως το άθροισμα των πρώτων περιττών αριθμών είναι ένα τετράγωνο. Περιττός αριθμός ονομάζεται αυτός που διαιρούμενος με το δύο αφήνει πάντα υπόλοιπο τη μονάδα.

Αναλογίες και Αρμονία 

Οι αναλογίες είναι η ουσία της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας. Στον πυθαγόρειο, αλλά και πλατωνικό τρόπο σκέψης, οι αναλογίες αντιπροσωπεύουν απεριόριστες δυνατότητες, γιατί είναι οι μέθοδοι που επιτρέπουν στην Ουσία του Κόσμου να μορφοποιηθεί μέσα σε καθορισμένες μορφές. Οι αναλογίες περιγράφουν και τους αριθμού και τα σχήματα και άλλα διάφορα πράγματα, όπως οι μουσικές νότες.

Είναι δύσκολο να τονιστεί η σημασία της αναλογίας. Αυτή καθορίζει την αίσθησή μας ή την αισθητική, τις σημασίες που δίνουμε σε ότι είναι όμορφο και ιερό. Επίσης περιγράφει τις διαδικασίες της ζωής και της φύσης, την ανάπτυξη και την αποσύνθεση ακολουθώντας με ακρίβεια πρότυπα που συχνά περιγράφονται με έναν αριθμητικό λόγο. Οι αναλογίες μεταξύ των μουσικών νοτών καθορίζουν τη διαφορά μεταξύ της μουσικής και της παραφωνίας ή κακοφωνίας. Η αναλογία είναι η καρδιά της αλχημείας και σήμερα της χημείας. Εκεί ο λόγος μεταξύ των διαφόρων στοιχείων συνδυασμένος έχει τεράστιο αντίκτυπο στα αποτελέσματα.

Η αρχική ιδέα της εργασία είναι ότι η αρμονία, αυτές οι απλές αναλογίες δίνουν αύξηση στο έργο που αγγίζει τη φύση, όμορφα και ιερά. Έτσι, η αρμονία αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο μυστικισμό, τη μαγεία, όχι μόνο στο γράψιμο της ιερής μουσικής αλλά και στο τελετουργικό σχέδιο των χρονικών διαστημάτων. Οι αρχαίοι ναοί στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Ινδία, την Ιταλία αλλά και πρόσφατα οι καθεδρικοί ναοί της χριστιανικής εποχής στην Ευρώπη, οικοδομήθηκαν χρησιμοποιώντας το ίδιο σύνολο από κανόνες και αναλογίες που υπάρχουν σχεδόν με αρχετυπική σημασία.

Το σπουδαιότερο όλων είναι η Χρυσή Αναλογία, 1:π, περίπου 1:1,618. Αυτή η αναλογία ήταν γνωστή στους μυστικιστές της αρχαιότητας και ήταν παραγόμενη από αριθμητικά συμβάντα στη φύση. Κατά τρόπο ενδιαφέροντα , η Χρυσή Αναλογία βρίσκεται στο πεντάγραμμο, το οποίο δεν είναι μόνο ένα σημαντικό μαγικό σχήμα, αλλά και το σχήμα που είναι ιερό σε πολλές θρησκείες σε όλο τον κόσμο.

Ο Πλούταρχος, μύστης στα Ελευσίνια Μυστήρια και ταυτόχρονα γνώστης όλων σχεδόν των φιλοσοφικών ρευμάτων και των θεολογικών αντιλήψεων, παρέχει μια συνοπτική ερμηνεία στο γιατί οι Αιγύπτιοι και ο Πλάτωνας δίδουν τόσο μεγάλη σημασία στο σχήμα του τριγώνου, ιδιαίτερα αυτού του ορθογώνιου με ύψος τον αριθμό 4, βάση 3 και υποτείνουσα 5. Αυτό το τρίγωνο συμβολίζει το Σύμπαν, καθώς διαθέτει για ύψος το νοητόν (τον πατέρα), τη βάση του ως τιθήνη (μητέρα) και την υποτείνουσα ως «έγγονό» τους, αφού το τετράγωνο του 3 (= 9) μαζί με το τετράγωνο του 4 (= 16) συνενούμενα ή προστιθέμενα (9+16) κάνουν το τετράγωνο της συνένωσής τους (25). Στη συνέχεια ο Πλούταρχος εξηγεί γιατί από τον αριθμό 5 που είναι άθροισμα του πρώτου τέλειου αριθμού (3) και του πρώτου άρτιου (1), δηλαδή ένωση του Καλού με το Κακό συμβολικά, προέκυψε το Σύμπαν με μια διαρκή γένεση νέων και πολλών πραγμάτων και η διαδικασία της μέτρησης παράγεται από το πέντε και στα αρχαία ελληνικά δηλώνεται με το ρήμα «πεμπάζω». Συνδέει στη συνέχεια τα 25 γράμματα του αιγυπτιακού αλφαβήτου με τα οποία γράφονται και αποδίδονται τα πάντα πάλι με τον αριθμό 5 ως τετράγωνό του (5Χ5=25). Πολλοί επομένως είναι οι κοινοί συμβολισμοί στην αιγυπτιακή και ελληνική φιλοσοφία, ιδιαίτερα στους Πυθαγόρειους, που έχουν σχέση με τον αριθμό. Η σχέση, η αλληλεπίδραση στους δυο λαούς στη σφαίρα της υψηλής διανόησης και των συμβολισμών είναι πασίδηλη. Σημειωτέον ότι ο αριθμός τρία (η τριάς) θεωρείται ο πρώτος τέλειος αριθμός.

Κύκλοι και Ακολουθίες 

Αυτό που συχνά εμφανίζεται είναι ο επαναλαμβανόμενος κύκλος, μια ακολουθία από συμβάντα που συνεχώς επαναλαμβάνονται. Η κίνηση του Ηλίου και της Σελήνης είναι το πιο ενδιαφέρον από αυτά, καθώς επίσης και οι εποχές και η κίνηση των πλανητών. Αυτά όλα τράβηξαν την προσοχή σε όσους ασχολήθηκαν με την ανάπτυξη της γεωργία. Η φύτευση και η συγκομιδή των καρπών έχουν σχέση με τις εποχές. Αρχαίοι συγγραφείς κάμνουν αναφορά σε κανόνες και τρόπους που σχετίζονται με όλα αυτά.

Δεν είναι τυχαίο που είναι σημαντικό στο μυστικισμό και τη μαγεία, ότι ακολουθεί το ρόλο του Ηλίου, της Σελήνης, των εποχών, των πλανητών και άλλων κοσμικών φαινομένων. Οι κύκλοι του αστέρος που ανατέλλει και δύει, οι εκλείψεις Ηλίου και Σελήνης είναι όλα σημαντικά. Οι σύνθετες κινήσεις των πλανητών και των Απλανών αστέρων έχουν καταγραφτεί και μελετηθεί από μυστικιστές για πολλές χιλιάδες χρόνια και των οποίων τα μυστικά  συμπεράσματα έχουν παρουσιαστεί στην επιστήμη της αστρολογίας.

Πιο σύνθετα σχέδια που δεν επαναλαμβάνονται αλλά συνεχώς προοδεύουν, είναι επίσης ενδιαφέροντα. Οι ακολουθίες της φύσης είναι πολύ σχετικές με αυτή την αναλογία, δεδομένου ότι παράγονται συχνά από έναν απλό λόγο. Οι αριθμητικές, γεωμετρικές και αρμονικές ακολουθίες ήταν καθορισμένες στη μυστική  σημασία των Πλατωνικών και Πυθαγορείων. Μια ακολουθία ενός διαφορετικού τύπου, η ακολουθία Φιμπονάτσι, διατηρεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και έχει πολύ μεγάλη σημασία. Όχι μόνο είναι οι μεμονωμένοι αριθμοί μιας ακολουθίας κοινοί στη φύση, αλλά η αναλογία μεταξύ ενός αριθμού στης σειράς και του επόμενου προσεγγίζει τη Χρυσή Αναλογία όπως η ακολουθία προοδεύει.

Αστρονομικοί Κύκλοι 

Αφροδίτη: Ο Πρωινός και Εσπερινός Αστέρας

Το έτος της Αφροδίτης είναι 225 (15*15) ημέρες και δημιουργεί ένα ενδιαφέροντα κύκλο με αυτόν της Γης των 365 ημερών. Αυτές οι τροχιές ευθυγραμμίζονται 10 φορές κάθε 8 έτη και εμφανίζονται στον ορίζοντα ως Σύνοδος μεταξύ του Ηλίου και της Αφροδίτης.

Ο επιμελής ερευνητής γνωρίζει πως οι καλύτερες πληροφορίες είναι συνήθως κρυμμένες “μεταξύ των γραμμών” σημαντικών κειμένων ή στις σχέσεις των αριθμών μεταξύ τους.

Η Αφροδίτη είχε ερωτική σημασία για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο πλανήτης αυτός έχει συζυγίες με τον Ήλιο που εμφανίζονται περίπου σε 72ο κάθε 9.6 μήνες, πολύ κοντά στην περίοδο γέννησης του ανθρώπινου εμβρύου. Όμως το 72 είναι το προκύπτον της διαίρεσης των 360ο με το 5 και είναι η γωνία μεταξύ των σημείων του πενταγώνου.

Έτσι, αν πάρομε τα ίχνη από 10 συζυγίες Ηλίου και Αφροδίτης πάνω σε ένα χρονικό διάστημα 8 ετών και ζωγραφίσομε μια γραμμή που να συνδέει την πρώτη με την τρίτη, την τρίτη με την πέμπτη, την πέμπτη με την έβδομη και την έβδομη με την ένατη, θα έχομε ένα πεντάγραμμο. Όμοια, τη δεύτερη με την τέταρτη, την τέταρτη με την έκτη, την έκτη με την όγδοη και την όγδοη με τη δέκατη, θα έχουμε πάλι το πεντάγραμμο. Έτσι, κάθε 8 έτη υπάρχουν δύο επικαλυπτόμενα πεντάγραμμα στο θόλο του ορίζοντα. Οι συζυγίες Ηλίου και Αφροδίτης φτιάχνουν τα σημεία αυτών των πενταγράμμων σε απόσταση 580 ώς 588 μέρες.

Η Αφροδίτη είναι στενά συνδεδεμένη με το πεντάγραμμο. Επίσης η διαίρεση των ημερών του έτους 365 με τον κύκλο της Αφροδίτης 225, δίνει 1,622, δηλαδή Φ που είναι 1,618. Ο Χρυσός αριθμός Φ χρησιμοποιήθηκε στους ναούς των Ελλήνων και Αιγυπτίων. Ο Χρυσός αριθμός Φ είναι εκδηλωμένος στο πεντάγραμμο σε αριθμητικούς τρόπους, κάτι που μπορεί να εξηγήσει γιατί το δωδεκάεδρο (η κάθε επιφάνειά του είναι κανονικό πεντάγραμμο) είναι το υπέρτατο στα Πλατωνικά στερεά.

Με λίγα λόγια, ο πεντάγραμμο στον ορίζοντα κινείται αργά. Μια πλήρης περιστροφή για να επανέλθει το αρχικό σημείο χρειάζεται 248 έτη. Όμως αυτή είναι η περίοδος τροχιάς του Πλούτωνα. Σε αυτό το διάστημα υπάρχουν 31 συζυγίες Ηλίου Αφροδίτης και το 31 είναι ένας βασικός αριθμός σε όλα τα απόκρυφα συστήματα.

Ανάμεσα στα σχήματα υπάρχει μια μορφή συνεργασίας. Το πεντάγραμμο βρίσκεται επίσης, στην επιφάνεια του εικοσαέδρου. Και στο γεωδαιτικό θόλο, ο οποίος παράγεται από το εικοσάεδρο.

Στο εικοσάεδρο, υπάρχουν πέντε τρίγωνα γύρω από κάθε κορυφή. Τα σημεία τους έχουν απόσταση 72. Αυτό δείχνει την τοποθέτηση του πεντάγραμμου. Ο γεωδαιτικός θόλος, ο οποίος είναι ουσιαστικά μια επέκταση του εικοσάεδρου, είναι φτιαγμένος από εκατοντάδες τρίγωνα μέσα σε 20 μεγάλα τρίγωνα που συνθέτουν ένα εικοσάεδρο. Η Γη είναι από μόνη της ένας γεωδαιτικός θόλος. Ως εκ τούτου υπάρχουν 20 πεντάγραμμα συνυφασμένα πάνω στην επιφάνειά της.

Απλανείς Αστέρες 

Οι Κύκλοι των Απλανών Αστέρων είναι επίσης σημαντικοί. Στην περίοδο του θέρους, ο Σείριος αποτελεί  βασικό σημείο για «τους ανθρώπους των πεδιάδων». Είναι λαμπερός και συνδέεται με πολλούς μύθους. Πολλά τελειτουργικά δεν βασίζονταν στα Ηλιοστάσια, αλλά στην εμφάνιση και εξαφάνιση των κύριων Απλανών Αστέρων, όπως οι Πλειάδες.

Ο αστρονομικός χρόνος του τελετουργικού μάλλον είναι μια χαμένη τεχνική. Στα πρόσφατα τελετουργικά μαγείας, ο χρόνος δίνεται από την κίνηση του Ηλίου και της Σελήνης, τουλάχιστον.

Αναφορικά στο σημείο αυτό, υπάρχουν σημαντικές αστρονομικές πληροφορίες, διάχυτες στο έργο του Πλούταρχου Περί Ίσιδος και Οσίριδος. Οι γνώσεις των κινήσεων των αστέρων είναι συγκλονιστικές, όπως η προκείμενη για τη φθινοπωρινή ισημερία (της Σεπτεμβρίου κάθε έτους). Όλες αυτές οι γνώσεις είναι αποτυπωμένες και στη μεγάλη Πυραμίδα του (δήθεν) Χέοπα, δίπλα στην πόλη Σαν Αζίγκ, δηλαδή τη σημερινή Γκίζα (αριστερόστροφα = Αζίγκ και Σαν = Άγια, όπως Σαν Φραντσίσκο, Σαν Σαλβαντόρ κ.λπ.). Η Πυραμίδα της Γκίζας (του 2300 π.Χ. πιθανόν) δεν είναι απλώς ένα μεγάλο ρολόι, αλλά ταυτόχρονα η μεγαλύτερη και αρχαιότερη «πέτρινη εγκυκλοπαίδεια» του κόσμου! Κατά τις δύο ισημερίες (εαρινή και φθινοπωρινή) λαμβάνει και σήμερα χώρα το λεγόμενο «φαινόμενο της αστραπής» που πρωτοπαρατηρήθηκε στα χρόνια της επιστημονικής εξόρμησης του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο.

Τη δωδεκάτη ακριβώς αυτών των ισημεριών οι ακτίνες του ήλιου (και σήμερα) πέφτουν στην κορυφή της πυραμίδας και τη διαπερνούν μέσα από το «λούκι» που υπάρχει ως κάθετος σε κάθε πλευρά της πυραμίδας από την κορυφή μέχρι τη βάση της. Αν η πυραμίδα ήταν ελαφρώς πιο ψηλή ή πιο κοντή, αν ήταν κάποια χιλιόμετρα πιο αριστερά ή πιο δεξιά ή πιο μακριά από τη συγκεκριμένη θέση της, δεν θα συνέβαινε «το φαινόμενο της αστραπής». Άρα, ο χώρος είναι αυστηρά επιλεγμένος με κριτήρια αστρονομικά, που σημαίνει ότι οι κατασκευαστές της είχαν τέλεια γνώση των κινήσεων των αστεριών (αστερισμός του Κυνός με τον οποίο συμβολίζουν τον Όσιρι = Σείριο) και της σελήνης.

Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι η κατασκευή της πυραμίδας έχει γίνει με μέτρο τον πήχυ, αμιγώς ελληνικό (με τους γνωστούς 64 πόντους), αφού όλα τα μεγέθη της είναι πολλαπλάσια του 64! Άρα, πιθανότατα η πυραμίδα σχεδιάστηκε από ΄Ελληνες αρχιτέκτονες  και οικοδομήθηκε από Αιγυπτίους, Αιθίοπες κ.λπ. εργάτες υπό την επίβλεψη Ελλήνων μηχανικών και…  εργολάβων.

Με βάση και άλλα αρχαία κείμενα Ελλήνων και Λατίνων, συμπεραίνουμε την πρόοδο της αστρονομίας σε εποχή κυριολεκτικά απροσδιόριστη στα βάθη των αιώνων, τόσο θεολογικά και κοσμογονικά όσο και φιλοσοφικά και ιστορικά. Για παράδειγμα, ο Αιμίλιος Παύλος λίγο προ της μάχης της Πύδνας το 168 π.Χ. στις υπώρειες του Ολύμπου αντιμετωπίζει την τρομοκρατία του στρατού των λεγεώνων του με «μάθημα αστρονομίας» του χιλίαρχού του Σουλπίκου Γάλλου, που εξηγεί στους στρατιώτες του ότι η έκλειψη σελήνης (που σημειώθηκε τη νύχτα της 22ης προς 23ης Ιουνίου του 168 π.Χ.) είναι φυσικό φαινόμενο και όχι εκδήλωση της οργής του Δία, που ετοιμάζεται να τους κεραυνοβολήσει γιατί προσβάλλουν την ιερότητα του Δίου, ιερού κέντρου των Μακεδόνων.

Ακόμα πιο αξιόλογες είναι οι πληροφορίες που υπάρχουν διάχυτες στα Ορφικά κείμενα (όπως διασώθηκαν από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο), όπου ο σύγχρονος αστρονόμος Χασάπης αξιολογεί ότι πληροφορία για ισημερία (και τον κύκλο της Γης γύρω από τον ΄Ηλιο) έλαβε χώρα το 10680 π.Χ., αφού οι τέσσερις εποχές συνέπεσαν σε διάρκεια απόλυτα, χωρίς να αφήσουν «περίσσευμα χρόνου» για το δίσεκτο έτος! Αυτό είναι νέο συγκλονιστικό δείγμα των αστρονομικών γνώσεων των Ελλήνων και δεν πρέπει να «εκχωρείται» η πρόοδος της συγκεκριμένης αυτής επιστήμης στους αρχαίους λαούς της Ανατολής (Αιγυπτίους, Χαλδαίους, Ασσύριους, Βαβυλώνιους) σχεδόν απερίσκεπτα, αν συνεκτιμηθούν και τα δυο άλλα έργα, τα αποδιδόμενα στον Ορφέα, ο «Ύμνος στο Σύμπαν» και ο «Ύμνος στη Φύση», όχι απλώς πρωτοποριακά για την ανθρώπινη διανόηση, αλλά και άκρως αποκαλυπτικά του χρόνου και του τρόπου που ονομάστηκαν για πρώτη φορά, οι αστέρες, και μάλιστα με ελληνικότατα ονόματα (Δίας, Άρης, Αφροδίτη, Σείριος, Μεγάλη και Μικρή Άρκτος κ.λπ.), ονόματα που ούτε η ΝΑΣΑ απεμπόλησε στα διαπλανητικά ταξίδια των δορυφόρων και των διαστημοπλοίων!

Ο  ρωμαίος αρχιτέκτονας Βιτρούβιος, που καταγράφει στο γνωστό σύγγραμμά του Περί Αρχιτεκτονικής τους «Τεχνικούς» επιστήμονες, τους γνωστούς στην εποχή του (2ος αι. μ.Χ.) με κυρίαρχη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έχει την παρρησία να σημειώσει ότι από τους 555 που κατέγραψε είναι ΟΛΟΙ τους ‘Ελληνες, όπως καταφαίνεται από το δεύτερο προσδιοριστικό τους όνομα (π.χ. Θαλής ο Μιλήσιος, Βίας ο Πριηνεύς).

Όμως περιέργως, η ελληνική διανόηση από όλα τα καταγραμμένα έργα των Ελλήνων, επί Πεισιστράτου, με… πρόεδρο της επιστημονικής επιτροπής τον φιλόλογο Ονομάκριτο, παγιδεύτηκε μόνο στους ποιητές, τους φιλοσόφους και τους ιστορικούς (Ομηρο, Πίνδαρο, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Γοργία, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Ξενοφώντα κ.λπ.), κυριολεκτικά γίγαντες του πνεύματος, και έβαλε σε πολύ κατώτερη μοίρα τους τεχνολόγους επιστήμονες που άφησαν, όχι γραπτά, αλλά ορατά έστω και ως ερείπια αθάνατα μνημεία (Παρθενώνας, Ευπαλήνειο Όρυγμα κ.λπ.), όπου έχουν αποτυπωθεί οι Εφαρμοσμένες Επιστήμες, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που, αν προσεγγιστούν σωστά (π.χ. φ = 1,618), θα αποκρυπτογραφηθεί τεράστια γνώση, ασύλληπτη για την εποχή! Για παράδειγμα, η Πυραμίδα του Χέοπα με τους δίδυμους ναούς στο Γκόζο της Μάλτας και με τον Παρθενώνα έχουν… περίεργες μαθηματικές συμπτώσεις, όπως και όλα τα γύρω από την Ακρόπολη ιερά, που απέχουν από το κέντρο του Παρθενώνα εφτά φορές το μήκος του ή η χωροθέτηση των Μαντείων της Αρχαίας Ελλάδας.

Γενικά, θα περάσει πολύς χρόνος για να αποκρυπτογραφήσουμε τη γιγάντια ελληνική Σκέψη από τα υπολείμματά της, όπως με χειρόγραφα ή ερείπια έφτασε μέχρι τις μέρες μας, μια και η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, με 700.000 τόμους, κάηκε (!), βάζοντας φωτιά και στους ερευνητές ή ευφάνταστους, που ψάχνονται για τους «πρώτους διδάξαντες» στη γλώσσα και τον πολιτισμό ευρύτερα. Και όπως λέει ο Γ. Ράπτης, πιστεύουμε πως «έχει αρχίσει το ξήλωμα της κάλτσας» και μετά από κάποια χρόνια, στην προβολή του χρόνου, θα λάμψει η Αλήθεια και θα αποκατασταθεί «το τρωμένο κύρος της φυλής μας». Κι αυτό, ως επακόλουθο της έρευνας πολλών έντιμων ιστορικών και αρχαιολόγων ανά τον κόσμο, χωρίς ιστορικές ακροβασίες, ομφαλοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων, άκρατους εθνικισμούς ή ρατσιστικές αποτιμήσεις. Ολα συνηγορούν ότι το μεγάλο πνευματικό ζυμωτήρι είναι ο Ολυμπος, με τους θεούς του και τις Μούσες του, κόρες της Μνημοσύνης, με τον Ορφέα και τα συγκλονιστικά του συγγράμματα, που φωτίζουν εκτυφλωτικά τη μη ιστορημένη εποχή του κόσμου.

Πηγή: neoastro.gr