Μια πανάρχαια τελετή στην Επίδαυρο

Διαβάζω σε δημοσιογραφική ανταπόκριση σχετικά με το Φεστιβάλ Επιδαύρου ότι τα ξημερώματα του Σαββάτου της 25ης Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στο αρχαίο θέατρο μία πανάρχαια ιαπωνική τελετή επίκλησης προς τον ήλιο. Σύμφωνα με το εν λόγω δημοσίευμα, δεκάδες αυτοκίνητα ξεκίνησαν αξημέρωτα από την Παλαιά Επίδαυρο, το Λυγουριό, ακόμα κι από το Ναύπλιο με κατεύθυνση προς το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου προκειμένου να παρακολουθήσουν «το εξωτικό δρώμενο του ιαπωνικού θιάσου λίγες ώρες μετά την πρεμιέρα της παράστασης Νέκυια στον ίδιο χώρο. ΄Αλλοι έβαλαν ξυπνητήρια κι άλλοι δεν κοιμήθηκαν καθόλου πηγαίνοντας σερί μέχρι το πρωί». Υπολογίζονται γύρω στους 1.500 οι θεατές στο κοίλον, οι οποίοι παρακολούθησαν σαν υπνωτισμένοι μιαν, εκτός τόπου και χρόνου, πανάρχαια θρησκευτική τελετή με ιερέα, χορωδία και ορχήστρα, χωρίς βέβαια να σκαμπάζουν γρυ από όσα λέγονταν. Δεν διανοούμαι βέβαια να αμφισβητήσω τη σπουδαιότητα και την ιερότητα του ιαπωνικού ετούτου τελετικού. Μπαίνω ωστόσο στον πειρασμό να αναρωτηθώ πόσοι από τους εκατοντάδες εκείνους θεατές είχαν ποτέ ξυπνήσει αξημέρωτα για να παρακολουθήσουν έναν ορθόδοξο όρθρο, και μάλιστα σε αυθεντική και όχι θεατρική εκδοχή, στον φυσικό του χώρο, δηλαδή σε έναν από τους αναρίθμητους ιερούς ναούς της χώρας μας όπου αυτός τελείται καθημερινά. Και μη μου παραπονεθούν κάποιοι από τους συμπατριώτες μας ότι δεν καταλαβαίνουν όλα όσα λέγονται στη λειτουργική  γλώσσα την Εκκλησίας μας, αφού ούτε και τα Ιαπωνικά καταλαβαίνουν. Υπάρχουν άραγε ιάπωνες τουρίστες που να είχαν την ιδέα να παρακολουθήσουν έναν βυζαντινό όρθρο στον τόπο του και όχι σε κάποια θεατρική σκηνή της χώρας τους; Μήπως κάποιος από τους ιάπωνες τελετουργούς που συμμετείχαν στο επιδαύριο δρώμενο; ΄Αραγε τούς μίλησε κάποιος από τους έλληνες συναδέλφους τους στη βραδυνή παράσταση για τα ορθόδοξα ύψιστα τελετικά, για την πνευματικότητα του βυζαντινού μέλους, για την επισημότητα των αμφίων που φορούν οι ιερείς μας; Δεν φορούν, βλέπετε, μόνο οι παράγοντες του θεάτρου Νο πολυποίκιλτα «πλούσια ενδύματα από αστραφτερό μετάξι». Όμως όπως το λέει και η παροιμία: «το ξένο είναι πιο γλυκό»· κι επίσης: «ουδείς προφήτης στην πατρίδα του». Βλέπετε, ο σνομπισμός, η ξενομανία και η αναζήτηση εξωτικών ερεθισμάτων καλά κρατούν.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com