Η ψυχή και το σώμα

Ακόμα κι όταν η ψυχή βρίσκεται φυλακισμένη μέσα στο σώμα, δεν περιορίζεται εντελώς απ’ αυτό, αφού, λόγω ακριβώς της φύσεώς της, έχει την ικανότητα, ιδίως όταν το σώμα αναπαύεται και ο άνθρωπος έχει βυθιστεί στον ύπνο, να ξεπερνά τα γήινα δεσμά της και να ταξιδεύει σε άυλους κόσμους. Αν όμως μπορεί η ψυχή να ζει «ασώματη» ζωή ενόσω βρίσκεται συνδεδεμένη με το υλικό σώμα, πόσο πιο ανεξάρτητη δεν θα μπορεί να ζει όταν ελευθερώνεται εγκαταλείποντάς το;

Στον πλατωνικό Φαίδωνα ο Σωκράτης ορίζει τον φυσικό θάνατο ως τον χωρισμό απλώς της ψυχής από το σώμα. Ο χωρισμός όμως αυτός δεν είναι κακός, αφού έτσι απαλλάσσεται η ψυχή από το σώμα, που την περιορίζει μέσω των αισθήσεων.

Η ψυχή δεν μετέχει του φυσικού θανάτου, αφού εγκαταλείπει το σώμα πριν πεθάνει ο άνθρωπος, ο οποίος άλλωστε, επειδή ακριβώς ξεψυχάει, πεθαίνει. Επομένως, ο φυσικός θάνατος αφορά αποκλειστικά και μόνο, όπως άλλωστε το μαρτυρεί ο επιθετικός προσδιορισμός του, το υλικό επένδυμα του ανθρώπινου όντος. Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η αγωνία που τυραννάει τον άνθρωπο, εάν βέβαια αντικείμενο της αγωνίας του είναι ο φυσικός θάνατος; Γιατί να φοβάται μήπως χάσει αυτό ακριβώς που τον κρατάει δέσμιο εδώ κάτω, ενώ θα έπρεπε να αγωνιά μόνο για τον πνευματικό του θάνατο;

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com