Το ρεύμα της Ζωής

Η μεγάλη πλάνη των υλιστών είναι που ταυτίζουν την τύχη του ανθρώπινου όντος με την τύχη της μορφής, την οποία το Πνεύμα επενδύεται για να μπορέσει να υπάρξει στις συνθήκες του κόσμου της ύλης και η οποία κάποτε, αργά ή γρήγορα, διαλύεται Τότε όμως, πώς εξηγείται το ότι οι άνθρωποι επιμένουν να γεννούν συνεχώς νέους ανθρώπους, που έτσι κι αλλιώς θα χαθούν κάποτε κι αυτοί με τη σειρά τους; Ποια βαθύτερη ανάγκη τους άραγε να ικανοποιούν φέρνοντας στον κόσμο φθαρτές κι επομένως τόσο πρόσκαιρες μορφές; Μήπως αυτό δεν είναι το ρεύμα της Ζωής, το ρεύμα που τίποτα δεν μπορεί να το αναστρέψει, το οποίο τούς ωθεί σε μια τόσο μεγαλειώδη πράξη; Μήπως μέσα απ’ αυτήν την τεράστια θυσία αναρίθμητων ανθρώπινων όντων δεν διαιωνίζεται το ανθρώπινο είδος; Γιατί οι συγκεκριμένες μεν μορφές χάνονται, όμως το είδος παραμένει ως τέτοιο στους αιώνες.
Δεν μπορώ διόλου να καταλάβω πώς δεν δέχονται οι υλιστές την ύπαρξη του Πνεύματος, που ζωοποιεί και κινεί τα πάντα. Και τότε τι είναι εκείνο που αποσύρεται από τον άνθρωπο κι αυτός πεθαίνει; Δεν πιστεύω να υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που να θεωρεί άνθρωπο το γήινο κέλυφος που απομένει άψυχο, άπαξ και διασπαστεί η συγκρότηση του ανθρώπινου όντος. Πώς είναι δυνατόν να δέχονται για τον εαυτό τους ότι είναι απλώς ένα μείγμα από σάρκες, οστά, τρίχες, κερατίνη, κόπρανα, ούρα, σάλια, αίμα, λέμφο και σπέρμα; Τους ικανοποιεί ειλικρινά αυτή η εικόνα του εαυτού τους; Και αν ναι, τότε πώς εξηγούν το ότι ο άνθρωπος αισθάνεται, συναισθάνεται, σκέφτεται, νοεί; ΄Εχουν μήπως ενδείξεις ότι η αδρανής ύλη συναισθάνεται και νοεί; Κι αν όλη η λειτουργία του ανθρώπινου σώματος αναχθεί απλώς και μόνο σε κάποιες χημικές αντιδράσεις, τότε τι ή ποιος τις προκαλεί αυτές; Και τι απογίνεται όταν ο άνθρωπος πεθάνει; Τόσο απλές απορίες, κι όμως φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι ούτε καν τις έχουν σκεφτεί, μερικοί μάλιστα αρνούνται από φόβο να τις θίξουν.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com