Οι μεταφράσεις ελληνικών βιβλίων

Παρακολουθώ από χρόνια το ειδικό  ένθετο της γαλλικής εφημερίδας Le Monde, που κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή  και  είναι  αφιερωμένο στο βιβλίο. Πάντοτε μου προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι σε κάθε τέτοιο τεύχος υπάρχουν μονίμως πολλές αναφορές σε βιβλία συγγραφέων εβραϊκής   καταγωγής ή Ισραηλινών. Και μη μου πει κανείς πως τούτο οφείλεται στο ότι είναι τόσο σπουδαία η λογοτεχνία του Ισραήλ ή εν πάση περιπτώσει πως αυτή είναι σπουδαιότερη από την αρμενική, την ιρανική, την πακιστανική, τη βιετναμική ή δεν ξέρω ποια άλλη εθνική λογοτεχνία που σπάνια βρίσκει τη δυνατότητα να βγεί έξω από τα εθνικά της σύνορα και να κερδίσει διεθνή αναγνώριση. Ακόμα περισσότερο με εντυπωσιάζει  ότι ενώ σπανιότητα  γίνονται αναφορές σε ελληνικά έργα,  δημοσιεύονται συχνά  κριτικές για νορβηγικά, φιλλανδικά ή ισλανδικά βιβλία, δηλαδή για  κείμενα γραμμένα σε ευρωπαϊκές γλώσσες, που δεν έχουν την ιστορία, το δυναμισμό, τον πλούτο  και την πνευματικότητα  της Ελληνικής, ενώ επιπλέον μιλιούνται από πολύ λιγότερους ανθρώπους από τη δική μας γλώσσα,  αν δεχτούμε πως ο μικρός αριθμός των ελληνοφώνων, των ελληνομαθών και των ελληνιστών αποτελεί μέγα μειονέκτημα για το κίνητρο προς  μετάφραση κι επομένως τη διάδοση στο εξωτερικό του έργου των ελλήνων  δημιουργών. Βέβαια πολύ μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό φέρουν  πρωτίστως η ελληνική πολιτεία και δευτερευόντως οι έλληνες εκδότες  που θα έπρεπε, αν ήταν σωστοί επιχειρηματίες, να μην ενδιαφέρονται μόνο για την  επικράτηση των εκδόσεών   τους στην εσωτερική αγορά, αλλά να φροντίζουν και  για την προώθηση  των συγγραφέων και πελατών τους στις ξένες γλώσσες, προτείνοντάς τους στους ξένους συναδέλφους τους. Τούτο όμως απαιτεί τη μεταξύ τους επικοινωνία και συνεργασία.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος      piombinos blogspot.com