Περί των εκλογών

Τώρα που έχει πια κοπάσει ακόμα και ο απόηχος των δημοτικών εκλογών, θέλω να εκθέσω κάποιες απλές σκέψεις μου, που δεν έχουν όμως πάψει από χρόνια να με απασχολούν. Καταρχάς βρίσκω εντελώς εξοργιστικό το ότι εμφανίζονται αθροιστικά, σε ένα σύνολο, οι άκυρες και οι λευκές ψήφοι. Η λευκή ψήφος δεν είναι διόλου άκυρη˙ είναι μια εγκυρότατη, προβλεπόμενη μάλιστα από τον εκλογικό νόμο, έκφραση άποψης εξίσου σημαντική με οποιαδήποτε άλλη ψήφο που παρέχεται σε κάποιο κόμμα. Γι’ αυτόν, άλλωστε, το λόγο ο δικαστικός αντιπρόσωπος σε κάθε εκλογικό κέντρο οφείλει να δίνει -και δίνει- στον μέλλοντα να ψηφίσει ένα λευκό ψηφοδέλτιο μαζί με τα ψηφοδέλτια όλων των πολιτικών συνδυασμών. Ειδάλλως θα αρκούσε να κλείνει κανείς άδειο τον φάκελό του. Αφήστε βέβαια ότι τα περισσότερα από τα άκυρα θεωρούμενα ψηφοδέλτια δεν είναι τέτοια παρά ισοδυναμούν με τη λευκή ψήφο διαμαρτυρίας, μόνο που στην περίπτωσή τους η διαμαρτυρία έχει λάβει πιο οργισμένη και ανορθόδοξη έκφραση. Και ενώ όλοι οι εμβριθείς αναλυτές των εκλογικών αποτελεσμάτων εξαντλούνται αναλύοντας τα ποσοστά που πέτυχε το κάθε κόμμα, αποσιωπούν τα ποσοστά της αποχής και των λευκών ψήφων.
Εξάλλου, το βρίσκω απαράδεκτο να αντιπροσωπεύονται στο Κοινοβούλιο όλα εκείνα τα άτομα που έριξαν λευκή ψήφο στην κάλπη ή που ψήφισαν με την αποχή τους, αρνούμενα να συμπαίξουν σε μια, συχνά πυκνά, παρωδία άσκησης ενός δικαιώματος -όπως θέλουν να τον πείσουν- η οποία μάλλον εκχώρηση δικαιώματος βρομάει, αφού γι’ αυτήν ακριβώς την εκπροσώπηση διαμαρτύρονται. Για να γίνω πιο κατανοητός, φέρνω το παράδειγμα μιας εκλογικής αναμέτρησης, από την οποία προκύπτει ότι οι έγκυρα ψηφίσαντες αποτελούν το 70 % μόνο του εκλογικού σώματος. Όπως προβλέπεται από τον νόμο, οι 300 εθνοπατέρες εκλέγονται ανάλογα με τα ποσοστά που πέτυχαν τα κόμματα, βάσει του ισχύοντος εκλογικού συστήματος. Γιατί, όμως, να πρέπει να έχουμε πάντοτε, ντε και καλά, 300 βουλευτές και όχι λιγότερους, στην προκειμένη περίπτωση 210, όσοι δηλαδή αντιστοιχούν στο ποσοστό των έγκυρα ψηφισάντων; Αφού το 30 % των μη ψηφισάντων, που εδώ ισοδυναμεί με 90 βουλευτές, δεν θέλει να εκπροσωπείται από κανένα από τα υφιστάμενα κόμματα. Τι πρέπει να κάνουν όλοι αυτοί για να ακουσθεί η εκπεφρασμένη σαφώς θέλησή τους; Τουλάχιστον ας μη δανείζονται ή, για να το πω ορθότερα, ας μην καπηλεύονται τη φωνή τους όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα που δεν έχουν λάβει τέτοιαν εντολή απ’ αυτούς, επειδή πέτυχαν να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο. Είναι ή δεν είναι τούτο νόθευση της λαϊκής ετυμηγορίας; Αφήστε που με το προτεινόμενο σύστημα θα ελαφρυνόταν ο κρατικός προϋπολογισμός από την εξοικονόμηση τόσων πολλών βουλευτικών «αποζημιώσεων». Και με τους μισούς βουλευτές θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο. Άλλωστε, υπάρχουν συνεδριάσεις της Βουλής στις οποίες δεν παρίστανται ούτε καν δέκα εθνοπατέρες, κι όμως το Κοινοβούλιο εξακολουθεί να λειτουργεί.
Έπειτα, πώς γίνεται να θεωρείται δίκαιο ένα σύστημα που παρέχει τη δυνατότητα στό πλειοψηφήσαν κόμμα, με ποσοστό π.χ. 36 %, να κυβερνήσει, όταν η πλειονότητα των εκλογέων, δηλαδή το 64 %, είναι αντίθετη, επειδή και μόνο τυχαίνει να κατανέμεται σε πληθώρα μικρότερων κομμάτων; Τούτο έγινε  προκειμένου να μπορεί να σχηματίζεται, μάς λένε για να μάς πείσουν, ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση, ώστε να μάς εξουσιάζει και πιο ισχυρά, σκέφτομαι εγώ. Αλλά ακόμα και αν ένα κόμμα κατάφερε να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία του 51 % του εκλογικού σώματος, τι θα γίνει με το υπόλοιπο 49 % που παραμένει δυσαρεστημένο; Τι εμπαιγμός των ψηφοφόρων και τι παρωδία εκπροσώπησής τους είναι αυτό που συνέβη στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Τουρκία, όπου γύρω στο 45 % των εκλογέων δεν θα εκπροσωπείται στο νέο Κοινοβούλιο, επειδή ψήφισαν κόμματα που δεν εξασφάλισαν το αναγκαίο 10 % για να εισέλθουν στη Βουλή; Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, τούτο επιτάσσει ο εκλογικός νόμος. Και οι ψηφοφόροι να πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι από πάνω, παρηγορούμενοι με τη σκέψη ότι το δημοκρατικό πολίτευμα είναι, παρ’ όλα αυτά, το καλύτερο δυνατό(!).

Φοίβος Ι. Πιομπίνος     piombinos.blogspot.com