Oι εξοργιστικές τιμές των έργων τέχνης

Διαβάσαμε τις προάλλες στον ελληνικό και στον ξένο Τύπο την είδηση ότι πουλήθηκε, μέσω  διεθνούς οίκου δημοπρασιών, ο φημισμένος ζωγραφικός πίνακας «Οι χαρτοπαίκτες» (1852) του Πώλ Σεζάν, από τους κληρονόμους του πρόσφατα θανόντος έλληνα εφοπλιστή Γιώργου Εμπειρίκου. Ο εν λόγω πίνακας αγοράστηκε από τον εμίρη του Κατάρ Χαμάντ Μπέν Καλίφα αλ-Τανί έναντι του ευτελέστατου ποσού των 250 εκατ. δολαρίων (!), καταρρίπτοντας  κάθε προηγούμενο ρεκόρ ως προς την τιμή πώλησης ζωγραφικού έργου τέχνης. Σύμφωνα με το περιοδικό Vanity Fair, η τιμή αυτή είναι σχεδόν διπλάσια από την προηγούμενη τιμή-ρεκόρ, η οποία είχε δοθεί σε δημοπρασία για το συγκεκριμένο έργο.
Είναι ή δεν είναι ύβρις η αγοραπωλησία αυτή; Είναι ή δεν είναι  μια τέτοια ενέργεια εκδήλωση ύψιστης διαφθοράς, όζουσας ηθικής σαπίλας; Δεν αποτελεί πρόκληση του κοινού αισθήματος, αιτία σκανδαλισμού των απανταχού απόκληρων της κοινωνίας; Και να σκέφτεσαι πως οι περισσότεροι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι έζησαν μέσα στην ένδεια, στην αθλιότητα, και πέθαναν στην ψάθα! Και να σκέφτεσαι πως οι πολιτικοί μας συσκέπτονται για το πώς θα καλυφθεί ένα χρεωστικό κενό 624 εκατ. ευρώ, που αντιπροσωπεύει απλώς το αντίτιμο τριών ελαιογραφιών ενός ονομαστού ζωγράφου! Οι έλληνες πλουτοκράτες στην εποχή μας φαίνεται να έχουν δυστυχώς εξαφανιστεί όπως οι τυραννόσαυροι και οι δεινόσαυροι ή να απασχολούνται με το πώς θα προστατέψουν τα κεφάλαιά τους, φυγαδεύοντάς τα στο εξωτερικό. Οι τελευταίοι εθνικοί ευεργέτες μάς άφησαν χρόνους από τά τέλη του 19ου αιώνα, όπως άλλωστε και ο πατριωτισμός και ο μεγαλοϊδεατισμός, πού τόσο πολύ λοιδωρούνται στις μέρες μας. Οι μόνες αξίες πού μας συνεγείρουν είναι πια οικονομικές, και το έθνος δείχνει να εμφορείται αποκλειστικά και μόνο από χρηματοεισπρακτικά ιδεώδη.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.blogspot.com