Ο ιδιωτικός βίος

Με αφορμή διάφορα σκάνδαλα, ηθικής καθαρά τάξεως, κάποιων προσώπων τόσο στην Εσπερία όσο και στη χώρα μας, γίνεται τελευταία πολύς θόρυβος σε όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας γύρω από τον ιδιωτικό βίο του ατόμου και το απαραβίαστό του, καθώς και από το ότι ο καθένας δικαιούται να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο χώρο του. Καμιά αντίρρηση δεν μπορεί βέβαια να εγερθεί έναντι αυτής της θέσης, πόσω μάλλον που ο ιδιωτικός βίος, για να μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιος, παραμένει κρυφός και άγνωστος και επομένως είναι εκ των πραγμάτων, έτσι κι αλλιώς, απρόσβλητος. Όμως το ζήτημα τίθεται διαφορετικά όταν αυτός ο ιδιωτικός βίος, αφενός αφορά δημόσια πρόσωπα, ιδίως τους ταγούς μιας οποιασδήποτε μορφής ομάδας ή κοινότητας ατόμων, και αφετέρου δημοσιοποιείται κραυγαλέα και μάλιστα από τους ίδιους τους φορείς του, οπότε παύει αυτός να είναι ιδιωτικός και, ερχόμενος στο φως, εκτίθεται, φυσικώ τω λόγω, στις κρίσεις και στα σχόλια του κοινωνικού συνόλου.
Μεταξύ ενηλίκων συναινούντων τα πάντα είναι επιτρεπτά, θεωρούσαν ορθότατα οι αρχαίοι μας πρόγονοι, κι εμάς δεν μας πέφτει διόλου λόγος για το τι κάνουν οι άνθρωποι μέσα στον κλειστό χώρο των ιδιαίτερων διαμερισμάτων τους. Τούτο όμως δεν σημαίνει πως οι πράξεις τους, αφ’ ης στιγμής γνωστοποιηθούν, δεν κατατάσσονται κρινόμενες σε μια αντίστοιψη βαθμίδα της κλίμακας της ηθικής. Κριτέες, λοιπόν, οι πράξεις –ακόμα και κατακριτέες- ποτέ όμως οι φορείς τους, οι οποίοι αυτοί και μόνον ενδέχεται να γνωρίζουν τα βαθύτερα αίτια και κίνητρα των συγκεκριμένων πράξεών τους. Άλλωστε, σύμφωνα και με την Κυριακή προσευχή, εμείς μπορούμε να συγχωρούμε τους ανθρώπους –τους οφειλέτες- και όχι τις πράξεις –τα οφειλήματα-, που αυτά αφήνονται στην κρίση του ίδιου του Θεού. Και το λέω αυτό για να μην τρελαθούμε κιόλας και αρχίσουμε, εν ονόματι μιας κακώς εννοουμένης προοδευτικότητας, να δικαιολογούμε, αντί απλώς να αιτιολογούμε, κάθε ξετσιπωσιά, αναίδεια, αδιαντροπιά, κάθε μορφής παρέκκλιση ή παρεκτροπή από την ηθική, η οποία ηθική έχει μοναδικό γνώμονα την τα πάντα καθαγιάζουσα αγάπη και, για να μην παρανοηθούμε, διαφέρει τόσο πολύ από την τρέχουσα αγοραία και στενόμυαλη ηθικολογία και σεμνοτυφία όσο η αστροσοφία από την αγύρτικη αστρολογία. ΄Ετσι, λοιπόν,η όρεξη για ζωή λόγου χάριν του Κλίντον, όπως άλλωστε και του καθενός μας, δεν είναι βέβαια ελάττωμα –μολονότι μπορεί αυτή να εκδηλώνεται κι ελαττωματικά-, όπως υποστηρίζει ο Ζακ Λανγκ, όμως σίγουρα δεν πρόκειται για «εξαιρετικό δείγμα γραφής» που να τον τιμά. Κάθε άλλο μάλιστα ! Και μην ξεχνάμε εκείνο που έλεγε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι δηλαδή «το αμαρτάνειν εν συστολή αρετή εστίν», αλλά για τη συστολή έκανε λόγο, η οποία αναβιβάζει ακόμα και το αμάρτημα σε αρετή(!)

Φοίβoς Ι. Πιομπίνος   piombinos.blogspot.com