Ακρόπολη, ένας ασθενής στην εντατική

Αξιοθρήνητο είναι το θέαμα που παρουσιάζει, εδώ και χρόνια, ο ιερός βράχος της Ακρόπολης των Αθηνών μαζί με όλα τα υπέροχα μνημεία που τον κοσμούν. Δεν εννοώ βέβαια το τιτάνιο αναστηλωτικό έργο που πραγματοποιείται εκεί, έργο πού δεν γίνεται να μην το επαινέσει και επικροτήσει κανείς. Εννοώ τη διάχυτη αταξία, ακαταστασία που επικρατεί σε ολόκληρο το λόφο και που με λίγη καλή θέληση θα μπορούσε κάπως να συμμαζευτεί. Και ενώ νομίζει κανείς πως η αποκατάσταση κάποιου τουλάχιστον κτιρίου έχει πια ολοκληρωθεί, αφου έχει προηγουμένως πληροφορηθεί από τον Τύπο τη με κάθε επισημότητα εγκαινίασή του, όταν μετά από μερικούς μήνες ανέβει στό λόφο για να το θαυμάσει, βλέπει με απογοήτευση να συνεχίζονται διάφορες εργασίες σε αυτό. Τούτο συνέβη λόγου χάριν με το Ερέχθειο που, αφού κατεδαφίστηκε, ξαναστήθηκε από την αρχή με πιο επιστημονικόν αυτή τη φορά τρόπο. ΄Ολοι μείναμε, λοιπόν, με την εντύπωση πως η αναστήλωσή του είχε λήξει επιτέλους δια παντός. ΄Ομως ο σημερινός επισκέπτης αντικρίζει και πάλι σκαλωσιές στο Ερέχθειο και πλαστικά παραπετάσματα στο εσωτερικό της στοάς των Καρυατίδων. Το ίδιο συμβαίνει και με τα Προπύλαια όπου συνεχίζονται οι αναστηλωτικές επεμβάσεις μολονότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ήδη εγκαινιάσει μετά τυμπανοκρουσιών τη λήξη των εργασιών σε αυτό.
Παντού υπάρχουν σκαλωσιές, γερανοί, ράγες για τα βαγονέτα μεταφοράς υλικών, πρόχειρα εργαστήρια κατεργασίας των μαρμάρινων προσθηκών. Όλα αυτά είναι απαραίτητα, θα μού πείτε, για τις αναστηλώσεις. Υπάρχουν όμως και ακαλαίσθητα κοντέινερ, που στεγάζουν, υποθέτω, διάφορες τεχνικές υπηρεσίες και εξυπηρετούν ανάγκες του υπαλληλικού και του εργατικού προσωπικού. Αναρωτιέμαι ωστόσο γιατί δεν τις μεταφέρουν στο καταργημένο παλαιό Μουσείο, ώστε και οι υπάλληλοι να έχουν πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ο περιβάλλων χώρος να απαλλαγεί από τα κοντέινερ που καταστρέφουν την εικόνα την οποία αποκομίζουν οι επισκέπτες. Θα ήταν μια πολύ καλή, προσωρινά, χρήση του εγκαταλελειμμένου Μουσείου μέχρι να κατεδαφιστεί, αφού δεν έχει πια κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης πάνω στην Ακρόπολη. Αφού κατεδαφίσαμε διάφορα παλαιότερα ιστορικά δείγματα του περάσματος άλλων πολιτισμών από την Ακρόπολη, όπως π.χ. κατά το 1875 τον πρό των Προπυλαίων ονομαζόμενο Φραγκικό Πύργο, με σκοπό την αποκατάσταση της αρχικής εικόνας του λόφου, οικοδομήσαμε επάνω του ένα μοντέρνο για το 1937, οπότε ολοκληρώθηκε από τον Πάτροκλο Καραντινό, εντελώς αδιάφορο κτίριο για Μουσείο, πλην όμως πόσο λιγότερο αλαζονικό, πομπώδες και νεοπλουτίστικο από το σημερινό, που είναι εντελώς εκτός κλίματος και κλίμακος, έξω από το πνεύμα του αρχαιοελληνικού μέτρου, το οποίο υποτίθεται πώς οφείλει να προβάλλει.
Σε όλη ετούτη την περιρρέουσα αταξία προστίθεται και το πανδαιμόνιο των τουριστών από όλα τα μέρη της οικουμένης, οι οποίοι φωνασκούν, φωτογραφίζονται θορυβωδώς και πασαλείβονται με αντιηλιακά προϊόντα για να προστατέψουν την ευαίσθητη επιδερμίδα τους, βεβηλώνοντας με την απρεπή, ανάρμοστη συμπεριφορά τους την ιερότητα του χώρου. Τούτο έχει όμως να κάνει με το προσωπικό ήθος και την πνευματική κατάσταση του καθενός. Εν πάση περιπτώσει, λες και δεν αρκούσε η αποψίλωση του ιερού βράχου από τον γλυπτικό του διάκοσμο, στερώντας τον από τα ιερά και όσιά του, συνεχίζεται η αποϊεροποίηση του ύψιστου αυτού μνημειακού δημιουργήματος του ελληνικού πνεύματος, καθώς φροντίζουμε εμείς, οι Νεοέλληνες, νά αφήνουμε πάνω του τα ίχνη μιάς εκκοσμικευμένης νοοτροπίας, έχοντας απολέσει, μέσα στη δίνη της υλικής ευμάρειας και του καταναλωτισμού, τη σχέση μας προς αυτό. Φαίνεται πώς για τους Αθηναίους του 21ου αιώνα η Ακρόπολη είναι πια «μάρμαρα» -άλλωστε ως μάρμαρα ζητούμε από την Αγγλία την επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών της- και όχι η ίδια η ψυχή και η αύρα της. Πάντως, φεύγοντας τις προάλλες από την Ακρόπολη, αποκόμισα τη θλιβερή εικόνα ενός πολυαγαπημένου μου ασθενούς, διασωληνωμένου στην εντατική μονάδα κάποιου δημόσιου νοσοκομείου, στο έλεος ικανών μεν αλλά απλώς τεχνοκρατών θεραπευτών.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.blogspot.com