Οι The BitterSweet και ο δίσκος “The Age Of New Delirium”| Συνέντευξη

Οι The BitterSweet είναι ένα μουσικό πρότζεκτ του Νικόλα Αλαβάνου, ο οποίος υπογράφει τη μουσική και τους στίχους των δύο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Ο πρώτος το 2012 με τίτλο “Dancing In The Zoo”  (EMI) και ο δεύτερος το 2018 με τίτλο “The Age Of New Delirium” (Ikaros Records).

Αισθάνομαι την αγωνία ενός καλλιτέχνη που θέλει να μοιραστεί και να πει τις ιστορίες του. Από το εξώφυλλο και μόνο του δίσκου, έχω αυτή την “ταραχή” μπροστά μου σε συνδυασμό με τον τίτλο του άλμπουμ . Ο Νικόλας Αλαβάνος είναι ένας ανήσυχος μουσικός που θέλει να εξωτερικεύσει τις μουσικές του αγάπες. Η μουσική του είναι εξωστρεφής, σε φτάνει εύκολα. Τίποτα δεν είναι πολύπλοκα ειπωμένο μέσα στα τραγούδια του.

Έχει καταφέρει να βάλει σε έναν δίσκο την απλότητα της δικής του φύσης που την χαρακτηρίζει η αγάπη του για την βρετανική pop/rock σκηνή και τους εκπροσώπους της. Αυτό τα καταλαβαίνεις από την γενική ατμόσφαιρα του δίσκου. Δεν έχει εμμονές με κιθαριστικά σόλο που θυμίζουν τον έναν ή τον άλλο σπουδαίο κιθαρίστα. Δεν επιμένει σε φωνητικές τεχνοτροπίες κλπ. Η δουλειά του είναι μία ειλικρινής αποτύπωση της αφομοίωσης της μουσικής που έχει περάσει στις φλέβες του.

Ας μας μιλήσει ο ίδιος:

Ο Νικόλας Αλαβάνος απαντάει στις ερωτήσεις της Χαρούλας Νικολαΐδου

-Παρουσίασε μου τους μουσικούς σου.

Aντώνης Γκούφας– κιθάρες
Κωνσταντίνος Κοντονίκας– μπάσο, εφφέ
Κώστας Μέξης- πλήκτρα, πιάνο
Πάνος Τζινιόλης– τύμπανα
Νικόλας Αλαβάνος– φωνητικά, κιθάρες

-Γνωρίζω ότι όλη η δουλειά στη σύνθεση των τραγουδιών και την ενορχήστρωση είναι δική σου. Σου η αρέσει η μοναχικότητα στη μουσική δημιουργία ή η συλλογική δουλειά;

Μου αρέσει ολίγον περισσότερο η μοναχικότητα και νιώθω ότι έχω ένα μουσικό όραμα και ένα μουσικό μονοπάτι να διαβώ. Άρα προτιμώ να συνθέτω μόνος. Αλλά είναι μαγικό το πώς μπορεί να πάρει ένας καλός μουσικός τις αρμονικές ιδέες και τον μουσικό σχεδιασμό σου και να προσθέσει τη δικιά του μοναδική μελωδική γραμμή. Τα παιδιά στη μπάντα έχουν σκαρώσει μοναδικές μελωδικές γραμμές, στις οποίες δεν έχω επέμβει καθόλου. Τρία απλά παραδείγματα- το bass solo του Kωνσταντίνου στο The Age Of New Delirium, το riff της κιθάρας του Aντώνη στο Nobody Plays With Me και το solo του Κώστα στο outro του I Like Walking.

-Το θεατρικό στοιχείο στην απόδοση των στίχων είναι έντονο. Είναι κάτι που σου βγήκε αυθόρμητα ή και μία καλή σπουδή πάνω στον τρόπο για παράδειγμα του Nick Cave;

Ναι, θα έλεγα ότι μου αρέσει μια «παθιασμένη» απόδοση των στίχων που προσπαθεί να μεταφέρει ένα μήνυμα με έναν λυρικό τρόπο. Σ’αυτό «δάσκαλοι» υπήρξαν πολλοί. Ο Cave που ανέφερες, ο Bowie, ο Morrissey και πολλοί άλλοι. Για παράδειγμα, στο Soldier On και το War είχα στα αυτιά μου τον Peter Hammill που’ναι άκρως θεατρικός. Αλλού που ήθελα μια πιο mellow (ήπια) απόδοση γήινη, με οδηγούσε φωνητικά ο Gilmour, του οποίου τη φωνή λατρεύω. Υπάρχουν και άλλοι, διάσημοι ή και πολύ λιγότερο γνωστοί βοκαλίστες, οι οποίοι με έχουν επηρεάσει σημαντικότατα στην ερμηνεία, εμμέσως ή άμεσα. Ο McCartney είναι ο προφανής, αλλά o Richard Sinclair των Caravan είναι μια τεράστια αγάπη. Και παντού υπάρχουν τα «φαντάσματα» του Lennon και του Syd Barrett.

-Θα χαρακτήριζα τον δίσκο Age of new Delirium progressive pop. Συμφωνείς με τον χαρακτηρισμό;

Απόλυτα. Ακριβώς έτσι θα τον χαρακτήριζα κ εγώ. Αν και προτιμώ να λέω ότι η μουσική μου γραφή είναι pop-rock, μακριά από ταμπέλες. Ποτέ δεν με ενδιέφερε να κατηγοριοποιήσω τη μουσική μου ή, ακόμα χειρότερα, να την εντάξω στο σαχλό και παροδικό trend των revivals. Κάπου θα βρεις στοιχεία ψυχεδέλειας, κάπου indie, prog, κάπου ακόμα και metal. Δεν με ενδιαφέρει να εντάξω τους BitterSweet σε ένα συγκεκριμένο genre.

-Έχεις επιρροές από McCartney, από Floyd/Waters και γενικά πολύ Βρετανία. Είναι σαν να έχεις καταπιεί τη βρετανική pop rock σκηνή. Η αφομοίωση είναι πολύ εμφανής αλλά με πολύ θετικό τρόπο. Είναι φύση σου. Διαπιστώνω ότι έχεις ακούσει πάρα πολύ μουσική γι’ αυτό και η αφομοίωση.Μίλησέ μου για τις επιρροές σου.

Να σου μιλήσω για τις επιρροές μου…θα μας έπαιρνε μια μέρα. Θα σταθώ στις πιο προφανείς, δυνατές και αυτές που τελικά μάλλον επηρέασαν τη μουσική πρόταση των The BitterSweet. Υπάρχει λοιπόν μια Ιερή Πεντάδα απ’την οποία δύσκολα ξεφεύγω, και να θέλω ακόμα.
Οι Beatles, οι Floyd και ο Barrett, οι Radiohead, o Bowie και ο Cave.
Με έχουν στιγματίσει και στοιχειώσει. Πίσω απ’ αυτούς υπάρχει μια πλειάδα σημαντικότατων άλλων καλλιτεχνών/groups- το λέω από τώρα, κλασικά θα ξεχάσω τους μισούς.
Rolling Stones, Nick Drake, The Cure, The Smiths, Blur, Bob Dylan, Genesis, Procol Harum, Peter Hammill, Fleetwood Mac, Iggy Pop, The Doors, Brian Eno, Roxy Music (αυτοί μας έδωσαν και το όνομά μας), Caravan, Camel, Black Sabbath, King Crimson, Tindersticks, Lou Reed, Τρύπες.
Και σου ξαναλέω, έχω ξεχάσει άλλους τόσους. Γενικώς ακούω ασταμάτητα μουσική και προσπαθώ να αφομοιώνω, χωρίς να αντιγράφω χυδαία.

-Είσαι καθηγητής μουσικής επίσης. Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που έχεις διαπιστώσει ο ίδιος προσωπικά, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε σαν δάσκαλος να περάσεις στον μαθητή;

Το εγγενές πάθος για τη μουσική και την ανάγκη να ψάχνει, να πειραματίζεται και να μην κολλάει. Τη σημαντικότατη συνεισφορά της Μουσικής στη διατήρηση της ψυχικής υγείας. Και τέλος, με έξυπνο τρόπο, μια αρωγή στο να ανακαλύψει και να καλλιεργήσει τη δικιά του πρόταση και το δικό του μουσικό τρόπο σκέψης. Εσύ ως δάσκαλος φυτεύεις απλά ένα σποράκι. Και εμφυσάς το Πάθος. Η μουσική είναι στάση ζωής.

-Ο δίσκος όπως τον ακούω και τελικά διαβάζοντας τους στίχους, είναι ένα concept album με θέμα την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και την αγωνία μίας ψυχής που προσπαθεί να επιβιώσει. Η αντίθεση που έχεις κάνει μεταξύ ήχου και στίχου είναι γοητευτική. Διότι δίνεις το μήνυμα χωρίς να ρίχνεις ψυχολογικά τον ακροατή με θλιμμένο ή βαρύ ήχο.

Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι και σε ευχαριστώ. Ναι, το Age έχει ένα αχνό concept, οφείλω να το παραδεχτώ. Αλλά δεν είναι μόνο η κοινωνική αναταραχή που με ενέπνευσε σφοδρά (το άλμπουμ συνετέθη την περίοδο 2010-2011, εν μέσω του ξεκινήματος της οικονομικής και αξιακής κρίσης ) και την οποία κριτικάρω με μετριοπάθεια, είναι και τα Ντελίρια και οι ψυχώσεις του Σύγχρονου Ανθρώπου, που ψάχνει μανιωδώς καινούρια λιμάνια και «απάγγεια» για να αρπαχτεί- social media, selfies, πολεμικές τέχνες, yoga, pilates μπλα μπλα. Δεν καταστροφολογώ ούτε στοχοποιώ, σχολιάζω την υστερική ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για προβατοποίηση. Θα ήθελα έναν Άνθρωπο πιο δυνατό, πιο αυτάρκη, πιο καλλιεργημένο, πιο ανεξάρτητο, πιο έξυπνο. Και φυσικά την πιο σκληρή κριτική την ασκώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτός μου φταίει περισσότερο απ’όλους. Πρέπει να γινόμαστε έστω και λίγο καλύτεροι και να διδασκόμαστε διαρκώς. Κάθε μέρα.

-Στο κομμάτι Soldier On αναφέρεσαι στον Ιησού; (πανέμορφο σόλο στην κιθάρα. Χαρακτηριστική pop μπαλάντα).

Πάλι θα πρέπει να σε ευχαριστήσω. Το solo ήθελα να το κάνω μελωδικό με αρχή, μέση και τέλος. Ένα σόλο που θα μπορείς να τραγουδήσεις. Όχι, το lyrical meaning του Soldier On είναι πολύ πιο πεζό…
Η αδερφή μου, που λατρεύω, είχε χάσει το αγαπημένο της κατοικίδιο και ήταν ψυχολογικά χάλια. Συνέθεσα λοιπόν ένα κομμάτι στήριξης για τον Χουντίνι, συνδέοντάς το και με αναφορές στον διάσημο ταχυδακτυλουργό του 20ου Αιώνα. Αλλά φυσικά πίσω από το προφανές, υπάρχει μια προτροπή για διαρκή αγώνα κόντρα στις δυσκολίες της ζωής και μια εμψυχωτική διάθεση. Μουσικά η απόλυτή μου έμπνευση εδώ ήταν οι Procol Harum. Έτσι ίσως εν κρυπτώ να περιέχει μηνύματα εσωτερικής «ανάστασης» και αναγέννησης.

-Μου αρέσει που έχεις συχνές στιχουργικές αναφορές σε διάφορα ξένα και πασίγνωστα τραγούδια. Παράδειγμα: Death Is Not The End (Dylan), The Piper greets no Dawn (λογοπαίγνιο με το Piper at The Gates Of Dawn των Floyd) κλπ.

Ναι, πράγματι το κάνω πολύ. Το λατρεύω ως παιχνίδι. Παντού υπάρχουν κρυφές ή φανερές αναφορές σε στίχους ή σε τίτλους κομματιών που έχω αγαπήσει. Σου ξέφυγαν κάποιες αναφορές στον Cave (The Age Of New Delirium) και στους Procol Harum (Freetime Land) (γέλια). Γενικά όταν γράφω μου έρχονται περίεργα οράματα και εκλάμψεις από στίχους που έχω αποστηθίσει και θεωρώ εννοιολογικά πολύ δυνατούς. Προφανώς πρέπει να εξυπηρετούν και να ισχυροποιούν και το νόημα του κομματιού στο οποίο εντάσσονται. Δε μπαίνουν τυχαία αυτές οι αναφορές και τα quotes. Μου αρέσει πολύ ως «στιχουργικό παιχνίδι» και θα το συνεχίσω.

-Ο ξένος στίχος σε εκφράζει/διευκολύνει περισσότερο από τον ελληνικό; Λόγω ίσως και των ακουσμάτων σου. Έχεις σκεφτεί να γράψεις με ελληνικό στίχο;

Όχι. Ποτέ. Είμαι πολύ κάθετος και «σπαστικός» σ’αυτό. Έχω μεγαλώσει ακούγοντας 90 τοις εκατό αγγλόφωνο στίχο. Αυτό έχω αφομοιώσει και σ’αυτό το ιδίωμα εκφράζομαι πολύ καλύτερα, στιχουργικά και φωνητικά. Αν μ’ακούσεις να τραγουδάω ελληνικά, θα κρατάς τα αυτιά σου. Είναι καθαρά θέμα ακουσμάτων, αφομοίωσης και εξοικείωσης. Και εν τέλει καλύτερης και πιο πειστικής μουσικής απόδοσης.

-Έχεις σκεφτεί να γράψεις pop τραγούδια για πετυχημένους έλληνες τραγουδιστές; Θεωρώ ότι είσαι κατάλληλος και θα έκανες πολύ καλές δουλειές.

Ποτέ μην λες ποτέ…αλλά, όχι, δεν είναι κάτι που με «ιντριγκάρει» ιδιαίτερα. Θα καταφύγω σ’αυτό καθαρά αν βρεθώ σε επιτακτική βιοποριστική ανάγκη. Θα έγραφα με χαρά όμως μουσική για ταινίες και για μπάντες που γουστάρω εγώ ο ίδιος προσωπικά, αν και εφόσον φυσικά μου ζητηθεί.

-Μίλησέ μου για το εξώφυλλο του δίσκου.

Έχει φιλοτεχνηθεί από το Δημήτρη Καραΐσκο, εξαιρετικό graphic designer και ανήσυχο πνεύμα γενικότερα. Η επιλογή της φώτο εξωφύλλου είναι προφανής- το κύμα που χτυπά μανιωδώς τα βράχια μαστιγώνοντάς τα, είναι εκεί για να συμβολίσει αλληγορικά έναν κόσμο σε γενικό ντελίριο. Η φωτογραφία είναι επίσης δουλειά του Δημήτρη Καραΐσκου.

-Συνθέτεις στο πιάνο ή στην κιθάρα;

Πολύ εύστοχη ερώτηση Χαρούλα! Θα σου αποκαλύψω ότι…συνθέτω και στα δύο! (γέλια) Ειδικά στο The Age οι συνθέσεις είναι σχεδόν μοιρασμένες. 60 τοις εκατό ακουστική κιθάρα και 40 τοις εκατό πιάνο. Το πιάνο το λατρεύω και το ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο εφ’ όσον μου ανοίγει τεράστιες αρμονικές και μελωδικές δυνατότητες με το ευρύτατο range του. Σπανιότατα γράφω στην ηλεκτρική. Εκεί κυρίως σχεδιάζω τα σόλο μου.

-Ανακουφίστηκες όταν βγήκε τελικά ο δίσκος; Ένιωσες ότι είπες αυτό που ήθελες;

Δε μπορώ να σου περιγράψω το μέγεθος της ανακούφισης. Αυτό το album το περίμενα 5 ολόκληρα χρόνια, και οι συνθέσεις όπως προείπα ήταν της περιόδου 2010-2011. Καταλαβαίνεις το μέγεθος της προσμονής λοιπόν. Δυστυχώς ήταν λίγο σαν…κακή γέννα, και η αλήθεια είναι ότι με την πάροδο των χρόνων άρχισε να ατροφεί και το ενδιαφέρον μου, καθώς είχα περίπου 30 νέες έτοιμες συνθέσεις. Παρόλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα και κυρίως η άμεση και αβίαστη θερμή αποδοχή του κόσμου, με ενθουσίασαν και αναπτέρωσαν το ενδιαφέρον μου γι’αυτό το παρ’ ολίγον Χαμένο Άλμπουμ.
Ναι, είπα πολλά απ’αυτά που ήθελα και ο δίσκος με εκφράζει απόλυτα- πολύ περισσότερο απ’το πρώτο lp μας Dancing In The Zoo, το οποίο θεωρώ πιο συγκεχυμένο και συγχυσμένο.
Έχω ακόμα όμως πάρα πολλά να σας πω, οπότε θα συνεχίσω να γράφω και να συνθέτω όσο αντέχω!

-Μέσα από την τέχνη σου, τι ελπίζεις ότι μπορείς να δώσεις στον κόσμο που απευθύνεσαι; Σε έχει απασχολήσει ποτέ αυτό;

Πάρα πάρα πολύ με έχει απασχολήσει και η απάντηση στην εν λόγω ερώτηση είναι ό,τι πιο δύσκολο και περίπλοκο.
Ίσως λοιπόν, αντί να φλυαρήσω, θα ήταν καλύτερο να πω εν συντομία ότι μέσω της μουσικής μου προσπαθώ να διοχετεύσω στον κόσμο τη χαρά, την ανάταση και την ψυχική κάθαρση και ενύψωση που μπορεί να προσφέρει η διαδικασία της σύνθεσης και εκτέλεσης της Μουσικής. Η απογείωση που τόσο απλόχερα προσφέρει η μοναδική αυτή Τέχνη, οι Ατμόσφαιρες και οι Κόσμοι στους οποίους σε ταξιδεύει νοερά. Ίσως και μια εγρήγορση να ψάξουν το πιο δύσκολο, το πιο απαιτητικό και πιο πολυσύνθετο στην τέχνη και να προβληματιστούν ελαφρώς. Επίσης όπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του, θέλω να διασκεδάσω τον κόσμο ποιοτικά προσφέροντας χαρά και εκτόνωση με μια ιδιαίτερη, δική μου πρόταση.

-Τι ετοιμάζεις για το μέλλον;

Ένα solo album με το όνομα September’s Sons, το πρώτο μου. Το καλό guess είναι ότι θα κυκλοφορήσει τέλη του ’19, το ρεαλιστικό, μέσα στο 2020. Επίσης αναμένονται νέα singles-video clips από το The Age Of New Delirium, το πρώτο μας dance κομμάτι σε remix και δύο ήδη κλεισμένες και πολύ σημαντικές συναυλίες των The BitterSweet. Η πρώτη είναι η Παρουσίαση Δίσκου μας στις 17 Μαίου στο ΙΛΙΟΝ plus. Ιδιαιτέρως σημαντική συναυλία για μας, καθώς για πρώτη και μοναδική φορά θα ακουστεί το The Age Of New Delirium εν ολοκληρία και με το κανονικό running order. To δεύτερο μέρος θα’ναι πιο ιδιαίτερο, με κάποιες διασκευές- έκπληξη και special guests. Θα μας συνοδέψουν οι εξαίρετοι The After Maths και ο Theo Nt. Eπίσης από μέρα σε μέρα ανακοινώνεται η ημερομηνία συμμετοχής μας στo Φεστιβάλ Ρεματιάς Χαλανδρίου. Φαντάζομαι και ευελπιστώ ότι θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα σημαντικές συναυλίες για την προώθηση του δίσκου.

Απαραίτητα links για τους BitterSweet

BitterSweet Youtube

BitterSweet BandCamp

BitterSweet Facebook Page

Οι φωτογραφίες είναι από την επίσημη σελίδα των The BitterSweet στο facebook από τους φωτογράφους Κέλλυ Ελβανίδη και Δημήτρη Καραΐσκο.