Απολαυστικοί Echo Train για τον νέο τους δίσκο Libation | Συνέντευξη

ECHO TRAIN: Συνέντευξη στη Χαρούλα Νικολαΐδου για τον τελευταίο τους δίσκο με τίτλο “Libation”.

Στις 24 Μαρτίου, η Ειρήνη Παναγοπούλου (Ren), ο Γρηγόρης Κόλλιας Greggy K.), ο Gregorio Perico και ο Έντι Θεοφανίδης μίλησαν στον αέρα της εκπομπής Δισκοπωλείον η Χάρις για τον δίσκο Libation. Σας προτείνω να πατήσετε το play και να τους ακούσετε! Η χαρά, το γέλιο τους, η αμεσότητα της φωνής τους, όλα αυτά δεν μπορούν με τίποτα να αντικατασταθούν από το γραπτό κείμενο που ακολουθεί.

Επειδή καταλαβαίνω την χρησιμότητα της γραπτής συνέντευξης, σας παραθέτω το ζουμί της κουβέντας μας. Είναι όλα εδώ.

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΣΤΗ ΚΥΨΕΛΗ

Εκεί μαζεύτηκαν οι μουσικοί στις έντεκα η ώρα το βράδυ για να γίνει αυτή η συνέντευξη.

Γρηγόρης: «Είναι ο προσωπικός μου χώρος όπου κάνω και δουλειά, γιατί αυτή είναι η βασική μου εργασία. Είναι και το στέκι μας έτσι κι αλλιώς και ο χώρος που κάνουμε τις πρόβες, γράψαμε όλο το δίσκο, έγινε η μίξη κλπ.   Άρα στο κομμάτι το μουσικό έχουμε ένα χώρο που ευτυχώς μας δημιουργεί την άνεση να σπαταλάμε πάρα πολλές ώρες και να ψάχνουμε πράγματα χωρίς να έχουμε τη φειδώ την οικονομική και τη χρονική. Και αυτό βοηθάει πάντα, όχι μόνο εμάς, αλλά και όλους τους καλλιτέχνες. Ξέρεις ότι έχεις ένα ορμητήριο από το οποίο να μη σε νοιάζει να κοιτάς το ρολόι. Δεν σου κρύβω ότι ένας από τους λόγους που έφτιαξα αυτό το χώρο ήταν ακριβώς αυτός. Δεν ήθελα να κοιτάω το ρολόι. Ήθελα να είμαι σε έναν χώρο με ανθρώπους που να μπορούμε να δημιουργήσουμε πολύ όμορφα πράγματα αλλά να μην χρειάζεται να με νοιάζει πότε θα τελειώσει αυτό το πράγμα. Εδώ μόνο κρεβάτια δεν έχουμε βάλει. Κάποια sleeping bag υπάρχουν πάντως!»

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ

Ο Έντι Θεοφανίδης, ο Gregorio Perico και ο Νίκος Σιδηρόπουλος είναι οι μουσικοί που αποτελούν τους Echo Train τα τελευταία χρόνια, μαζί με την Ειρήνη Παναγοπούλου και τον Greggy K που δημιούργησαν το συγκρότημα.

Έντι, η ήρεμη δύναμη της ομάδας:

«Γνωρίστηκα με την Ειρήνη και τον Γρηγόρη από έναν κοινό φίλο που έχουμε , έτσι, τελείως τυχαία. Αλλά κολλήσαμε κατευθείαν, δηλαδή νομίζω από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε ήταν ξεκάθαρο ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Είχα πάει στο στούντιο για να γνωριστούμε, όχι για να παίξουμε απαραίτητα μουσική. Ήτανε ένα κλασσικό άραγμα στο στούντιο στην Κυψέλη που κάναμε παρέα και πίναμε μπύρες».

«Και μετά του κάναμε απαγωγή» συμπληρώνει η Ειρήνη .

Έντι: «Οπότε πλέον είμαι μόνιμος κάτοικος».

Γρηγόρης: «Από τον Έντι δεν μπορείς εύκολα να γλυτώσεις άμα τον γνωρίσεις γιατί είναι δύσκολο μετά να μην θέλεις να κάνεις παρέα μαζί του. Είναι ερωτεύσιμος πάρα πολύ».

Ο πολυτάλαντος Gregorio:

«Με τα παιδιά ήρθα σε επαφή μέσω του Νικόλα Σιδηρόπουλου τον οποίο γνώριζα παλαιότερα. Τα παιδιά τα ήξερα από τη μουσική τους πορεία αρχικά, γνωριστήκαμε και προσωπικά, στα πλαίσια του να κάνουμε μία δοκιμή, που φτάνουν τα χέρια μας, και να κάνουμε μία δοκιμή πάνω στη μουσική. Κάπως αντίστοιχα και με τον Έντι το δέσιμο ήρθε πάρα πολύ γρήγορα και πολύ φυσικά. Υπήρχε μία συνεννόηση σε επίπεδα πέρα από το λεκτικό. Η οποία επεκτάθηκε ακόμα πιο εύκολα και γρήγορα στο μουσικό κομμάτι, οπότε πολύ σύντομα αποφασίσαμε ότι, εδώ είμαστε».

Ο Νικόλας Σιδηρόπουλος:

«Είναι πολύ έμπειρος στο χώρο. Είναι πολύ αισθαντικός μουσικός από τους λίγους που έχουμε σε αυτό το κομμάτι και ειδικά σε ένα όργανο που είναι δύσκολο να βγάλεις αισθητική, ότι έχει μία διττή επικινδυνότητα, να φανεί πολύ εύκολο . Ο Νίκος είναι από τις περιπτώσεις που αισθάνεται κάθε νότα που παίζει, εγώ έτσι τον ακούω. Και έχει δώσει στην μπάντα πέρα από το μουσικό κομμάτι που είναι αδιαμφισβήτητα δυνατό, έχει δώσει και πολλή εμπειρία και πολλή αυτοσυγκράτηση στην κατρακύλα τη δική μας στην οποία είμαστε επιρρεπείς γενικά (γέλια). Μας οργανώνει» λέει ο Γρηγόρης.

SEA CHANGE

Ειρήνη: «Το Sea Change ξεκίνησε όταν είχα δει σχετικά με τους θαλάσσιους ελέφαντες, ότι λόγω της κλιματικής αλλαγής και επειδή λιώνουν οι πάγοι, πως πέφτουν στη θάλασσα από μόνοι τους. Χάνουν αυτοβούλως τη ζωή τους επειδή δεν έχουν που να μείνουν. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα αλλά…το Sea Change το έχει βαφτίσει ο Έντι έτσι, και σημαίνει μία μεγάλη αλλαγή. Όταν κάτι δηλαδή πρέπει να αλλάξει. Υπάρχουν διάφοροι ορισμοί για το τι σημαίνει Sea Change, μπορεί κάποιος να το ψάξει, αλλά κυρίως είναι όταν συμβαίνει κάτι κοσμοϊστορικό και αλλάζει μία κατάσταση. Κάτι το οποίο το ζούμε κατά μία έννοια, το διαισθανόμαστε όλοι. Στη ζωή μας, στη φύση, ξέρεις όλα είναι σε μία ρωγμή.

SOUL AND IT’S TASK ή αλλιώς, «Γκιώνης»!

Γρηγόρης: «Ο γκιώνης ανήκει στα γλαυκοειδή και δεν σου κρύβω ότι μας ενέπνευσε αυτό το τιτίβισμα στο κομμάτι Soul and its Tusk, δεν ξέρω ποιος το καταλαβαίνει και ποιος όχι, αλλά στην ουσία όλο το κομμάτι στηρίζεται σε μία μίμηση του ήχου αυτού του συγκεκριμένου πτηνού. Ξεκίνησε από μία πλάκα που κάναμε στο στούντιο και όταν έκανε η Ειρήνη το Luna κάναμε στην ουσία αυτή τη νότα, συνέχεια  προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον ήχο αυτό και ξαφνικά άρχισε ο Gregorio να παίζει τύμπανα, ο Έντι μπάσο, και φτιάξαμε αυτό το κομμάτι το οποίο έγινε μετά το Soul and its Tusk».

Έντι μαζί με Ειρήνη: «Ο αρχικός τίτλος ήτανε Γκιώνης γιατί το αποκαλούσαμε όλη την ώρα γκιώνης και γκιώνης. Βέβαια δεν ταίριαζε αυτός ο τίτλος και ειδικά μετά που μπήκανε και οι στίχοι».

Μέσα στο κομμάτι ακούγεται και το παίξιμο της Ειρήνης στη φλογέρα.

Ειρήνη: «Το μέρος της φλογέρας το  γράψαμε στο σπίτι και το ΄φέραμε στα παιδιά και το ακούσανε, ξέρεις αυτά που γίνονται λίγο από τη μία μέρα στην άλλη. Νομίζω το έπαιζα σε ένα δωμάτιο και το άκουσε ο Γρηγόρης από ένα άλλο δωμάτιο».

Γρηγόρης: «και έτρεξα τρελαμένος με ένα μικρόφωνο και το ηχογράφησα!».

Η απάντηση στην απορία μου για τον jug ήχο:  ο χαρακτηριστικός ήχος που μάθαμε από τους 13^th  Floor Elevators και που τον ξανα ακούσαμε στα τραγούδια των Echo Train!

Γρηγόρης:  «Είμαστε ακραίοι φαν των 13^th Floor Elevators και έχεις ακούσει αυτόν τον ήχο από πριν στις διασκευές που έχουμε κάνει. Rocky Erickson 13^th Floor είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου ακουστικά εννοώ. Αυτόν τον ήχο τον ονομάζω beer Jug, δηλαδή παίρνω ένα άδειο μπουκάλι μπύρας και μιμούμαι αυτόν τον ήχο πάνω στο στόμιο. Φυσάς και ξεφυσάς πολύ γρήγορα στο στόμιο. Μετά βάζεις και λίγα εφέ τα οποία μπορεί να είναι κάποιο τρέμολο, λίγο distortion κλπ και βγαίνει αυτό το υπέροχο (γέλια) ατονικό αποτέλεσμα. Είναι από τα πράγματα που ξέρω, ότι δεν τα σκέφτηκα εγώ, έχει γίνει αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να το κάνω! Οι 13th  τον έχουν βάλει αυτόν τον ήχο σε όλο τον δίσκο (The Psychedelic Sound Of 13^th Floor Elevators) εγώ δεν μπορούσα να τον βάλω παντού, θα με σκότωναν τα παιδιά!»

Η συνοχή των κομματιών στο δίσκο Libation

Ειρήνη: «Η σκέψη είναι ότι προσπαθούμε να το στήνουμε σαν παράσταση, σαν ένα συναίσθημα που θα σου αφήσει. Από τη  στιγμή που θα σε πιάσει, θα μπεις μέσα σε ένα ταξίδι και θα σε πάει μέχρι το τέλος. Και ανάλογα σε τι κατάσταση σε βρίσκει, θα σε πάει κι όλα. Δεν μπορείς να το αφήσεις στη μέση, έχει νόημα κάθε γεφυράκι ας πούμε από το ένα κομμάτι στο άλλο».

Γρηγόρης: «Προσπαθούμε να αποδώσουμε την αίσθηση του live. Όλος ο δίσκος στήθηκε με βάση του πως θα τον αποδίδαμε και στα live. Επομένως επειδή πάντα παίζουμε τα κομμάτια σχεδόν το ένα μέσα στο άλλο, φτιάξαμε τον δίσκο με την ίδια αισθητική. Επομένως, θέλαμε και στον δίσκο να μην υπάρχει αρχή και τέλος δηλαδή ακόμα και το τελευταίο κομμάτι για μένα όπως το φαντάζομαι, είναι η αρχή του επόμενου δίσκου. Κάπως έτσι το σκεφτόμαστε και όταν παίζουμε live. Αναγκαστικά τα έχουμε μαζέψει έτσι ώστε να χωράνε και σε ένα βινύλιο».

Ειρήνη: «Και στον προηγούμενο δίσκο, όταν τον παίζαμε live, φτιάχναμε γεφυράκια ώστε να παίρνεις την αίσθηση από το ένα κομμάτι στο άλλο και να σου λέει την ιστορία, να σου εξιστορεί αυτό που βλέπεις ή αυτό που ακούς. Οπότε ήρθε φυσικά να πούμε ότι σε αυτόν τον δίσκο θα το κάνουμε όντως έτσι, τελείως, ότι έτσι θα το ακούσεις και στο live και θα είναι ακόμα πιο ολοκληρωμένο».

MARS

Ειρήνη: «Αυτό στιχουργικά τουλάχιστον, ξεκίνησε από ένα βιβλίο που είχα διαβάσει, το Psychedelic Experience, το οποίο είναι σαν ένα εγχειρίδιο που έφτιαξαν τρεις ψυχίατροι στο Harvard το 1968. Χρησιμοποιούσαν LSD και κάποιες άλλες ουσίες έτσι ώστε να μπορέσουν να φέρουν έναν άνθρωπο πιο κοντά στο Θείο. Στην ουσία όμως είναι βασισμένο στο The Book Of The Dead, το οποίο χρησιμοποιούσαν μοναχοί  για να φέρουν έναν άνθρωπο που είναι έτοιμος να πεθάνει ή που μόλις είχε πεθάνει πιο όμορφα στην επόμενη κατάστασή του. Πίστευαν ότι θα περάσει από κάποια στάδια, τα οποία μοιάζουν πολύ με αυτά που περνάμε όταν είμαστε ζωντανοί. Δηλαδή κοντά στον θάνατο είμαστε συνέχεια (γελάνε όλοι με την Ειρήνη γελάει και η Ειρήνη – τρομάζουμε λένε). Όντως θέλει πολύ συζήτηση όλο αυτό αλλά  στην ουσία όλα μας τα βιώματα έχουνε μία γέννηση, μία δημιουργία και ένα θάνατο και μία αναγέννηση.  Και διαβάζοντας αυτό το βιβλίο  και κοιτώντας πίσω σε όλες αυτές τις ιστορίες μπήκα σε αυτό το τριπάκι, σε αυτό το ταξίδι».

Γρηγόρης: τώρα νομίζω άρχισες να καταλαβαίνεις πως γράφει στίχους η Ειρήνη (γέλια).

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ

Ειρήνη: «Λόγω καραντίνας υπήρξαν πολλές αναβολές.  Όλα τα πράγματα όμως γίνονται τη στιγμή που πρέπει τελικά, τη στιγμή που το ζητάει το σύμπαν!»

Γρηγόρης: «Όλο αυτό τελικά μας  έκανε και καλό, γιατί σε όλο το μεσοδιάστημα κατά το οποίο δουλεύαμε το υλικό και αφού ετοιμάστηκε,  μετά έπρεπε να δουλέψουμε τα διαδικαστικά. Και πάντα σε αυτή τη χώρα συναντάς πολλές δυσκολίες οι οποίες θεωρώ ότι μας έφεραν πιο κοντά. Το τεχνικό κομμάτι του να βγει ο δίσκος σε φυσικό προϊόν, η παραγωγή, ακόμα και το art work, όλα προέρχονται από εμάς. Δηλαδή όλο έγινε από τα μέλη της μπάντας και φυσικά με την τεράστια βοήθεια του Δημήτρη από το Mr. Vinylios ο οποίος βοήθησε πάρα πολύ στο κομμάτι της κοπής. Οπότε αυτό που απολαύσαμε ήταν ότι και η παραγωγή και το recording και το art work και όλα τα κομμάτια που αφορούν το αισθητικό αποτέλεσμα έγιναν από τα ίδια τα μέλη της μπάντας. Εν τω μεταξύ είμαστε και λίγο τυχεροί επειδή κάθε μέλος έχει και άλλες δεξιότητες – ταλέντα, εκτός από τα της μουσικής. Οπότε μας βοήθησε και αυτό. Να αναφέρουμε φυσικά και τον Νάσο Νομικό ο οποίος έκανε το mastering και κάποια post production που είναι πάνω στην άμεση αισθητική του συγκεκριμένου ήχου».

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Γρηγόρης: «Δεν υπάρχει συνταγή στο πως γράφονται τα τραγούδια. Δηλαδή σκέψου ότι τα περισσότερα κομμάτια έχουν γραφτεί στο στούντιο από ιδέες που είναι της στιγμής, Ή μπορεί κάποιος από τη μπάντα να παίξει κάτι και να πει έχω σκεφτεί αυτό το θέμα ας πούμε ή αυτό το μοτίβο και πάνω σε αυτό να πούμε ότι μας κάνει σε όλους κλικ. Κάποια πράγματα ξεπηδούν μία στιγμή και πάνω σε αυτά αρχίζει το χτίσιμο. Ο καθένας βάζει τις ιδέες του, και όλα αυτά μεστώνουν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης.  Μπορεί ο Έντι να χτυπήσει ένα μπουκάλι και ο Gregorio να σκεφτεί κάτι άλλο και να πω εγώ τι ωραία, αυτό βγάζει αυτή τη νότα και να πάρει ο Νίκος τα πλήκτρα και να γίνει κάτι.  Δηλαδή μας αρέσει να παίζουμε με αυτά, πάρα πολύ, είναι σαν παιχνίδι.

Γενικά σε αυτόν τον δίσκο έχουμε πειραματιστεί αρκετά με μουσικούς τρόπους. Έχουμε αφήσει λίγο στην άκρη τις δυτικότροπες κλίμακες έχουμε πειραματιστεί με κάποια τροπικά συστήματα, είτε αυτά προέρχονται εντός εισαγωγικών από την «ανατολή», είτε προέρχονται από πιο αρχέγονους τρόπους έκφρασης, πιο μονοφωνικά βάσιμα από πίσω κλπ. Νομίζω το περνάμε σε διάφορα κομμάτια και είναι κάτι το οποίο σαν μουσικοί το αναζητάμε, όλοι. Ο Gregorio θα βάλει τα κρουστά, ο Έντι θα παίξει τα βάσιμα χρησιμοποιώντας τρόπους και όχι δυτικότροπες κλίμακες. Αυτό αν το αναλύσουμε αισθητικά, έχει να κάνει με μία αναζήτηση προς το αρχέγονο, δηλαδή αναζητούμε μουσικά τις βάσεις μέσα από τις οποίες ξεκινάει και η φιλοσοφία μας, η αισθητική μας αλλά και ο στίχος.

Μια απλή παρατήρηση στη φύση, τη θάλασσα τα αστέρια. Αυτά είναι σημεία μικρά μεν αλλά τεράστια τα οποία καταρρίπτουν τα εγώ μας, την κοινωνική σύμβαση. Στην καθημερινότητά μας μπορεί να είμαστε πάρα πολύ αλαζονικοί. Νομίζουμε ότι επειδή έχουμε μία τηλεόραση, ή κρατάμε ένα ακριβό κινητό ή επειδή έχουμε πρόσβαση σε τεχνολογικά μέσα τα οποία τα έχουμε δημιουργήσει έτσι και αλλιώς μόνοι μας , νομίζουμε ότι είμαστε Θεοί, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε πάρα πολύ πρόχειροι στη συμπεριφορά μας σε σχέση με απλά πράγματα όπως για παράδειγμα ένα φύλλο.. Ξεχνάμε το μεγαλείο βασικών πραγμάτων, το πως κινείται για παράδειγμα ένα ποτάμι , πως πετάει ένα πουλί για ποιο λόγο ένα μυρμήγκι κάνει αυτή την κίνηση μέσα σε μία μέρα! Άμα γυρίσουμε λοιπόν σε πολύ απλά πράγματα και σκεφτούμε για ποιο λόγο εφευρέθηκαν για παράδειγμα οι μουσικές κλίμακες, θα καταλάβουμε ότι κάποιοι τρόποι, (όπως στο τραγούδι Mars), έχουν να κάνουν με φιλοσοφικές μιμήσεις της φύσης ας πούμε. Όπως ο γκιώνης που λέγαμε πριν! Γενικά η μίμηση είναι ένα στοιχείο που μας αρέσει πάρα πολύ».

Gregorio: «Εγώ αυτό που μπορώ να συμπληρώσω είναι ότι πολλές φορές τη μουσική που φτιάχνουμε την βλέπω σαν ένα σώμα που κινείται μέσα από το σύμπαν, οπότε παίζοντας είτε με τις ιδέες είτε τζαμάροντας, ακούς, νιώθεις, βρίσκεις τον ρυθμό σου μέσα σε αυτό που γίνεται και αρχίζεις και συμπληρώνεις. Μετά αν νιώσουμε ότι αυτό θέλει ένα μάζεμα, να το διοχετεύσουμε κάπου, προχωράμε προς τα εκεί, αλλιώς  συνεχίζουμε και το αφήνουμε να εξελίσσεται. Συν ένα στοιχείο που δεν το ανέφεραν τα παιδιά αλλά θα το πω γιατί το βλέπω πάρα πολύ έντονα από μέσα. Έχουμε κάποιους περιορισμούς που προέρχονται από τα υλικά με τα οποία δουλεύουμε, δηλαδή τα μουσικά μας όργανα. Ένα ευτυχές πράγμα που βρίσκω εγώ σε αυτήν την μπάντα και στα παιδιά είναι ότι δεν υπάρχει μία διάσταση στα όργανά μας. Εγώ θα πάρω όσους περισσοτέρους ήχους μπορώ από το σετ και από τα κρουστά. Το ίδιο θα κάνει και ο Έντι με το μπάσο, το ίδιο θα κάνει και ο Γκρέγκυ με τη κιθάρα και η Ρεν με τη φωνή της σαν βασικό όργανο και με οτιδήποτε άλλο ασχοληθεί, πνευστά κρουστά . Οπότε πάντα υπήρχε αυτή η αίσθηση του να ξεπερνάμε τα όρια που μας θέτουνε τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας. Και αυτό είναι που φέρνει πάλι  την ένωση και το Ένα. Και την έννοια αυτή  που υπάρχει μέσα στο Mars που συζητούσαμε».

Ειρήνη: Μου αρέσει πολύ, να γράφω, και επίσης διαβάζω πολύ, οπότε βγαίνουνε πράγματα από την ψυχή. Από καρδιάς!  Όλα τα κομμάτια τα γράφουμε όλοι μαζί αλλά ξέρεις, πέφτουν ιδέες, θα κάνω μία μελωδία, άλλα κομμάτια έχουνε ξεκινήσει από ιδέες που έχουν ξεκινήσει από το σπίτι, ξέρεις στο κινητό που γράφουμε κάτι.. Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα κομμάτια, με μία κιθάρα έτσι απλά και τώρα έχω την τύχη να είμαι δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους που μπορούνε αυτό το όνειρο να το κάνουν όντως πραγματικότητα, δηλαδή αυτό που γράφεται απλά με μία κιθαρούλα, ένα ποίημα ή ένα στίχο, και όλο αυτό να γίνει όπως ΑΚΡΙΒΩΣ το έχω φανταστεί και όχι κάτι λίγο για μένα. Είναι κάτι πολύ δύσκολο να σου συμβεί να βρίσκεσαι με ανθρώπους που καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και μουσικά και ψυχικά…είναι δύσκολο.

Τα κομμάτια γράφονται με πολλούς τρόπους, μπορεί να ξεκινήσουν με μία λέξη, από μία εικόνα. Για παράδειγμα το Μπόρα που γράφτηκε με αφορμή μία καταιγίδα στην Μεσσηνία. ‘Η μπορεί να είναι κάτι που ήταν γραμμένο σε ένα παλιό τετράδιο και λέω οκ αυτό με κάνει να νιώθω αυτό που είχα γράψει τότε. Οπότε τα βάζουμε μαζί…».

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ του άλμπουμ από τον Gregorio Perico

Gregorio: «Είναι μία ιδέα η οποία έχει ζυμωθεί μέσα από πράγματα που έχουμε συζητήσει όλοι μαζί από κοντά, ή μέσα στο στούντιο αλλά και πάνω στη μουσική, έχει περάσει και έχει δέσει μέσα από τους στίχους της Ειρήνης και έχει εμποτιστεί και από άλλες έννοιες και φιλοσοφικά πράγματα και προεκτάσεις, οπότε το περιεχόμενο ήταν ότι αυτό δένει με τη συνολική εμπειρία του δίσκου. Είναι κάτι το οποίο πραγματικά νιώθω άβολα να εξηγήσω, πως είναι το εξώφυλλο και γιατί. Είναι κάτι που επιθυμούσα και εγώ και συμφωνήσαμε όλοι μαζί σε αυτό ότι θέλουμε να κάνουμε τον ακροατή να ασχοληθεί και με το εξώφυλλο και διαβάζοντας τους στίχους και ακούγοντας τη μουσική. Και να πάρει αυτό που είναι να  πάρει μέσα από το δικό του φίλτρο. Παρόλο που έχει συγκεκριμένες μορφές και σχήματα, το βλέπουμε σαν μία δουλειά μάλλον ιμπρεσιονιστική, που από μακριά την βλέπεις καθαρά».

Γρηγόρης: «’Όταν ο Gregorio έφερε ένα προσχέδιο θυμάμαι, έτσι πολύ πρόχειρο του εξωφύλλου, είπαμε αυτό είναι! Πριν ακόμα γίνει όλο αυτό που βλέπεις στο εξώφυλλο.

Ακολουθήστε τους Echo Train:

Facebook | YouTube | Instagram | Bandcamp | Spotify