“Μαθαίνοντας να στέκεσαι γυμνός” – Οι Television και το άρθρο της Patti Smith (1974)

Το παρακάτω άρθρο είναι της Patti Smith και κυκλοφόρησε στο τεύχος του Οκτωβρίου του 1974 του μουσικού περιοδικού Rock Scene. Πρόκειται για ένα δισέλιδο αφιέρωμα με τίτλο “Learning to Stand Naked” όπου τοποθετούσε τους Television στο προσκήνιο μιας αναγέννησης που ήταν απαραίτητη για το ροκ εν ρολ.

Το άρθρο αυτό βρίσκεται μέσα στο βιβλίο “Από τους Velvet στους Voidoids – η γέννηση του αμερικανικού πανκ”- του Clinton Heylin.

Η Patti Smith δίνει μαθήματα γραφής και έκφρασης…

“Ο νεαρός μονομάχος έσφιξε το ξίφος και την ασπίδα του όπως ακριβώς το παιδί του ροκ εν ρολ κρατάει γερά την αστραπή πάνω στη σάρκα. Αυτό είναι cool, είναι ο κανόνας του ροκ εν ρολ, αλλά κάπου κάποιος πρέπει να σταθεί γυμνός. Στα σίξτις είχαμε τους Stones, Yardbirds, Love και τους Velvet Underground. Οι ερμηνευτές κινούνταν από την ψυχρή εικόνα. Δεν κρύβονταν πίσω από μια εικόνα. ΗΤΑΝ Η ΕΙΚΟΝΑ.

Είμαστε θύματα της διείσδυσης των μέσων ενημέρωσης. Η τηλεόραση είναι εικόνα, θερμός εχθρός νούμερο ένα. Είναι σαν κάποια εξωγήινη μορφή ζωής – ένα σαρκομηχανικό παράσιτο – που ρουφάει τη μεγάλη συνείδηση και τη μετατρέπει σε ένα δισδιάστατο πεδίο από κουκκίδες. Έχει καταντήσει τους σταρ και την τέχνη μας (το ροκ εν ρολ) άνευρες παστεριωμένες εκδοχές μιας άλλοτε ανώτερης ακατέργαστης διαδικασίας. Μποϊκοτάρετε το ροκ εν ρολ από την τηλεόραση. Ποιος θέλει την εικόνα μιας εικόνας; Το ροκ εν ρολ δεν είναι μπουρδολογίες του Χόλιγουντ. Μετατρέπεται σ’ ένα λαμπερό θέατρο με μικρότερη έμφαση στη στιγμή – στην κίνηση -, στον ρυθμό και στην αλχημεία της μάχης σώμα με σώμα. Όταν ξεκινάει το Midnight Special, ΑΛΛΑΞΤΕ ΚΑΝΑΛΙ. Ευπρόσιτη μεσαία τάξη. Που σκοτώνει τη φυσική δράση.

Ένα νέο συγκρότημα έχει αρχίσει ήδη την επίθεση. Ξεκινάνε από τον πάτο, με τους λαιμούς ολόγυμνους και εκτεθειμένους. Ένα συγκρότημα που λέγεται TELEVISION και αρνείται να είναι μια λανθάνουσα εικόνα, αλλά θέλει να είναι η ίδια η μηχανή! Η εικόνα που εκπέμπουν είναι συγκλονιστικά ειλικρινής. Όπως όταν τα μέσα ήταν σε ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ και ο Jack Paar έκλαιγε και ο Ernie Kovacs έκλανε και ο Sid Caesar έβριζε και κανείς δεν θα μπορούσε να τους σταματήσει. Επειδή τη στιγμή που συνέβαινε ήταν αληθινό. Χωρίς προηχογραφημένα μέρη και επεξεργασμένα κολοκύθια. Αγαπώ πραγματικά αυτό το γκρουπ, επειδή εστιάζει στο πρόσωπο. Τα κοντινά πλάνα δεν τους αφοπλίζουν, γιατί αποκαλύπτουν τα πάντα. Και ο τραγουδιστής τους Tom Verlaine (αρχικά TV) έχει τον πιο όμορφο λαιμό στην ιστορία του ροκ εν ρολ. Πραγματικό λαιμό κύκνου – εύθραυστο αλλά δυνατό. Είναι ένα πλάσμα των αντιθέσεων. Οι κινήσεις που θυμίζουν μια μείξη ξωμάχου και πρίγκιπα. Ένα νωθρό παιδί με το χαριτωμένο σάστισμα ενός παιδιού στον παράδεισο. Ένας τύπος από τον οποίο αξίζει να χάσεις την παρθενιά σου. Παίζει πρώτη κιθάρα με ένα αιχμηρό ανεστραμμένο πάθος και ο ήχος που βγάζει θυμίζει χίλια αηδόνια που στριγκλίζουν. Ξέρετε, σε πολύ ψηλή συχνότητα. Και όπως και ο Todd Rundgren, είναι προικισμένος με μακριά χέρια όλο φλέβες που θυμίζουν τον μεγάλο στραγγαλιστή ποιητή Τζακ τον Αντεροβγάλτη.

Ο Richard Hell στο μπάσο είναι μια άλλη cool εικόνα. Μιλάμε για έναν τύπο βγαλμένο από τον αληθινό αυτοκινητόδρομο 61. Τέλεια γυαλιά ηλίου, φουντωτά μαλλιά και ένα κουστούμι που ο Philip Marlowe μπορεί να είχε αφήσει σε μια ξανθιά βαλίτσα γύρω στο 1946. Το μπάσο του είναι ένα σκουπίδι βαμμένο με μεταλλική χρυσή μπογιά. Οι κινήσεις του θυμίζουν Chuck Berry σε κατάσταση μανίας. Είναι εκπληκτικά αποπροσανατολιστικό να παρακολουθείς έναν τύπο μόλις βγει από το desolation row να κάνει ψαλίδια στον αέρα. Ο Richard Lloyd παίζει κιθάρα που ξεχειλίζει από συναίσθημα και έντονη σεξουαλικότητα. Είναι αυτός με το κατσούφικο παιδικό πρόσωπο. Αυτός που είναι πιο πιθανό να φάει ξύλο σε πάρκινγκ. Μου αρέσει να τον βλέπω να κοπανάνε τις κιθάρες τους μαζί με τον Hell και τον Verlaine. Οι τρεις τους παίζουν με τέτοια επιτακτικότητα λες και κάθε τους φορά είναι η τελευταία φορά ή η πρώτη γυναίκα. Αδιάλλακτοι έφηβοι. Με την υποστήριξη του Billy Ficca (ενός σκληρού Ιταλού μηχανόβιου) στα τύμπανα παρουσιάζουν μια εικόνα από τις μέρες της πανούκλας. Ένα κίνημα από μεταλλασμένους που ξεχειλίζουν από έμπνευση και θα βγάλουν το ροκ από το τέλμα. Οι Television θα βοηθήσουν να αποσυνδεθούμε από τα μέσα ενημέρωσης. Δεν είναι θέατρο. Ούτε οι πρώιμοι Stones ή οι Yardbirds ήταν. Είναι δυνατές εικόνες, γεννήματα του πόνου, της αμφεταμίνης και της επιθυμίας να τα καταφέρουν. Επίσης, δείχνουν αρκετά εμπνευσμένοι από τη μέση και κάτω για να αποδείξουν ότι το ΣΕΞ δεν είναι νεκρό στο ροκ εν ρολ.

Οι στίχοι τους είναι τόσο υπαινικτικοί όσο ένα καυλωμένο αγόρι σε ένα ντράιβ-ιν. Τα τραγούδια τους έχουν τίτλους όπως «Hard On Love», «One On Top of Another» και «Love Comes in Spurs». Η σεξουαλική ενέργεια που καταστέλλεται στην τηλεόραση είναι το κύριο συστατικό των Television. Έχουν στιλ. Ο ατημέλητος τρόπος που ντύνονται θυμίζει λύκειο το 1963. Ο τρόπος που εκπέμπουν – ισόποσα – ποίηση και φλιπεράκι. Ο παράξενος τρόπος που περπατούν. Ο Hell είναι από το Κεντάκι. Ένα ορφανό που το έσκασε από το σπίτι του, χωρίς να έχει πού να στραφεί. Οι άλλοι μεγάλωσαν στο Ντέλεγουεαρ: μια γη γεμάτη γήπεδα ράγκμπι – ένα μεγάλο καταπιεστικό γυμναστήριο αρρένων. Ο Tom και ο Hell έχουν κάνει σε αναμορφωτήριο. Ο Lloyd έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Ο Billy έχει γυρίσει τον κόσμο με την BSA του. Το μόνο που είχαν όταν βρέθηκαν ήταν μερικές κιθάρες δεύτερο χέρι και η ανάγκη να ματώσουν. Παιδιά του αδιεξόδου. Όμως έχουν αυτή τη συνθήκη που λέγεται φιλία. Πολεμάνε ο ένας για τον άλλον, έτσι όταν παίζουν έχεις αυτή την πολύ σέξι αίσθηση ετεροφυλόφιλης αλχημείας όταν παίζουν. Παίζουν στ’ αλήθεια ζωντανά. Σε καταγώγια, οπουδήποτε. Παίζουν ρυθμούς κυματιστούς, σαν τον ωκεανό. Παίζουν λες και μετά τη συναυλία πρέπει να παλέψουν με μαχαίρια στο σοκάκι. Παίζουν λες και τα πάνε καλά με τα γκομενάκια. Παίζουν λες και είναι στο διάστημα, αλλά παρόλα αυτά μπορούν να καταλάβουν την αστραπιαία φόρτιση και την επαφή ενός σπίρτου που ανάβει.”

Ευχαριστώ από καρδιάς τον φίλο/ακροατή της εκπομπής “Δισκοπωλείον η Χάρις“, Ευγένιο Ιωαννίδη που δακτυλογράφησε το κείμενο από το βιβλίο και μου το έστειλε, μαζί με το μήνυμα:

“Βασικά δεν είχα τι να κάνω και θυμήθηκα ότι το είχες αναφέρει στην εκπομπή. Έτσι είπα ας βοηθήσω κάποια φίλη.”
Αξία ανεκτίμητη!