Miles Davis – Jimi Hendrix. Δύο θρύλοι της μουσικής μαζί.

Από την αυτογραφία του Miles Davis, που κυκλοφόρησε το 1989, με τίτλο ΜΑΪΛΣ, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ.

Ακολουθούν τα αποσπάσματα  που αναφέρονται στη γνωριμία του Davis με τον Hendrix, τα σχέδια τους για να κυκλοφορήσουν δίσκο μαζί και την παρουσία του Davis στην κηδεία του Hendrix.

1968:

Η Μπέτυ (σ.σ Μπέτυ Μέιμπρυ) με επηρέασε πολύ, τόσο στην προσωπική όσο και στη μουσική μου ζωή. Εκείνη μου γνώρισε τη μουσική του Τζίμι Χέντριξ ( αλλά και τον ίδιο τον Τζίμι Χέντριξ ) , όπως και άλλους μαύρους μουσικούς της ροκ και τη μουσική τους.

[..]

Η μουσική που άκουγα περισσότερο το 1968 ήταν η μουσική του Τζέιμς Μπράουν, του μεγάλου κιθαρίστα Τζίμι Χέντριξ κι ενός καινούριου γκρουπ που είχε μόλις κάνει την εμφάνισή του με το δίσκο “Dance to the Music”,  που είχε μεγάλη επιτυχία. Ήταν οι Sly and the Family Stone,  με αρχηγό τον Σλάυ Στιούαρτ από το Σαν Φρανσίσκο. Η μουσική που κάνανε γαμούσε, μιλάμε , είχε ένα σωρό φάνκικα στοιχεία, κάθε λογής. Αλλά ο Τζίμι Χέντριξ ήταν αυτός που τράβηξε πρώτος το ενδιαφέρον μου, όταν η Μπέτυ Μέιμπρυ μου γνώρισε τη μουσική του.

Τον Τζίμι τον πρωτογνώρισα όταν με πήρε τηλέφωνο ο μάνατζέρ του και μου ζήτησε να του πω δυο λόγια για τον τρόπο που έπαιζα και έφτιαχνα τη μουσική μου. Ο Τζίμι γούσταρε τη δουλειά μου στο Kind Of Blue και σε διάφορες άλλες φάσεις και ήθελε να προσθέσει περισσότερα στοιχεία τζαζ στη μουσική του. Του άρεσε το παίξιμο του Κολτρέιν, με όλες εκείνες τις λεπτές αποχρώσεις, κι έπαιζε την κιθάρα του μ’ ένα παρόμοιο τρόπο. Μου είπε ακόμα ότι είχε πιάσει τον ήχο της κιθάρας που έβγαζα με την τρομπέτα μου. Αρχίσαμε λοιπόν να βρισκόμαστε. Η Μπέτυ γούσταρε φοβερά τη μουσική του – κι αργότερα διαπίστωσα ότι τον γούσταρε και γκομενικά – κι έτσι άρχισε να κάνει παρέα μαζί μας.

Ήταν πολύ ωραίος τύπος, ήσυχος αλλά με έντονη προσωπικότητα, και δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που είχε ο κόσμος γι ‘ αυτόν. Ήταν το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που παρουσίαζε πάνω στη σκηνή. Όταν αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και να μιλάμε για τη μουσική, διαπίστωσα ότι δεν ήξερε να διαβάζει παρτιτούρα. Το 1969 η Μπέτυ έκανε ένα πάρτυ προς τιμή του, στο σπίτι μου στη δυτική 77^η οδό. Εγώ δεν μπόρεσα να παρευρεθώ, γιατί έπρεπε να κάνω μία ηχογράφηση στο στούντιο εκείνο το βράδυ, του άφησα λοιπόν μερικές παρτιτούρες να τις διαβάσει και να μιλήσουμε γι’ αυτές άλλη φορά. (Μερικοί γράψανε ότι δεν πήγα στο πάρτυ επειδή δε γούσταρα που γινότανε πάρτυ για κάποιον άλλο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Αλλ’ αυτά είναι σκέτες μαλακίες).

Όταν τηλεφώνησα από το στούντιο για να ρωτήσω τον Τζίμι τι έγινε με τις παρτιτούρες που του είχα αφήσει, κατάλαβα ότι δεν ήξερε να διαβάζει μουσική. Υπάρχουν ένα σωρό μεγάλοι μουσικοί-μαύροι και λευκοί- τους οποίους τους γνώρισα, εκτίμησα και έπαιξα μαζί τους, που δεν ξέρουν να διαβάζουν μουσική. Έτσι, ο Τζίμι δεν έπεσε στα μάτια μου εξαιτίας αυτού του πράγματος. Ο Τζίμι ήταν σπουδαίος μουσικός με έμφυτο ταλέντο και αυτοδίδακτος. Έπαιρνε διάφορα πράγματα απ’ όποιον έκανε παρέα και τα μάθαινε πολύ γρήγορα. Με το που άκουγε κάτι, το έπιανε αμέσως. Καθόμασταν και μιλάγαμε κι εγώ του ‘ λεγα διάφορα πράγματα τεχνικής φύσης, όπως ας πούμε, «Ξέρεις Τζίμι, όταν παίζεις μια ελαττωμένη…», οπότε έβλεπα εκείνο το χαμένο ύφος στο πρόσωπό του και του ‘ λεγα, «Εντάξει, εντάξει, ξεχάστηκα…» Του το ‘παιζα λοιπόν στο πιάνο ή στην τρομπέτα και το μάθαινε αμέσως ο πούστης. ‘Επιανε τα πάντα με το αυτί, είχε αυτό το φυσικό χάρισμα. Του έπαιζα λοιπόν και του έδειχνα διάφορα κόλπα. Ή του έβαζα ένα δίσκο, δικό μου ή του Τρέιν, και του εξηγούσα τι κάναμε. Έπειτα εκείνος άρχισε να ενσωματώνει όσα του έλεγα μέσα στους δίσκους του. Ήτανε φοβερός. Με επηρέασε, όπως τον επηρέασα κι εγώ, γιατί έτσι φτιάχνεται πάντα η καλή μουσική. Ο ένας δείχνει στον άλλο κι ύστερα προχωράει παραπέρα.

Αλλά ο Τζίμι είχε ιδιαίτερη συμπάθεια και στο hillbilly, την κάντρυ μουσική που έπαιζαν οι λευκοί βουνίσιοι. Γι’ αυτό και είχε πάρει εκείνους τους δύο Εγγλέζους στο γκρουπ του, γιατί πολλοί λευκοί Άγγλοι μουσικοί γούσταραν την αμερικάνικη hillbilly μουσική. Ο καλύτερος ήχος που έβγαλε ποτέ, κατά τη γνώμη μου, ήταν όταν είχε πάρει τον Μπάντυ Μάιλς στα νραμς και τον Μπίλυ Κοξ στο μπάσο. Ο Τζίμι έπαιζε εκείνα τα ινδικά μοτίβα ή έπαιρνε κάτι μυστήριες μελωδίες και τις ντουμπλάριζε στην κιθάρα του. Τρελαινόμουνα όταν έκανε αυτό το κόλπο. Έπαιζε συνέχεια 6/8 όταν ήτανε με εκείνους τους λευκούς από την Αγγλία, κι αυτό ακριβώς έδινε εκείνη τη hillbilly χροιά στον ήχο του. Όταν όμως άρχισε να παίζει με τον Μπάντυ και τον Μπίλυ με την Band of Gypsies, τότε μόνο πέτυχε να βγάλει προς τα έξω τις πραγματικές του δυνατότητες. Όμως, οι δισκογραφικές εταιρείες και οι λευκοί τον γούσταραν περισσότερο όταν είχε εκείνους τους λευκούς τυπάδες στο συγκρότημά του. Αυτά ακριβώς που λέγανε πολλοί λευκοί και για μένα, όταν ηχογραφούσα το Birth of the Cool με την εννιαμελή μου ορχήστρα ή εκείνους τους δίσκους με τον Γκιλ Έβανς ή τον Μπιλ Έβανς, γιατί γουστάρανε πάντα να βλέπουνε λευκούς μέσα στη φάση των μαύρων, για να μπορούν να ισχυρίζονται ότι έχουν κάποια σχέση μ’ αυτήν την ιστορία. Ο Τζίμι Χέντριξ όμως βγήκε μέσα από τα μπλουζ, όπως κι εγώ. Αυτό μας έκανε να καταλάβουμε αμέσως ο ένας τον άλλον. Ήταν ένας μεγάλος κιθαρίστας των μπλουζ. Και αυτός και ο Σλάυ ήταν αυτοδίδακτοι μουσικοί. Έπαιζαν αυτά που άκουγαν.

[…]

Τον Αύγουστο του 1970 έπαιξα στη συναυλία του νησιού Γουάιτ, στην Αγγλία. Στη συναυλία εκείνη πήγαν να επναλάβουνε τη φάση του Γούντστοκ, γι’ αυτό και κάλεσαν ένα σωρό ροκ και φανκ συγκροτήματα, σαν κι αυτό του Τζίμι Χέντριξ, τους Sly and the Family Stone και μια ολόκληρη στρατιά από λευκά ροκ συγκροτήματα, για να παίξουν σε μια τεράστια φάρμα, νότια των αγγλικών ακτών. […] Κι ο Τζίμι Χέντριξ ήταν εκεί. Είχαμε κανονίσει μάλιστα να βρεθούμε στο Λονδίνο μετά τη συναυλία, για να μιλήσουμε για ένα δίσκο που είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μαζί. Ήμαστε στο παρά πέντε να ηχογραφήσουμε ένα δίσκο με παραγωγό τον Άλαν Ντάγκλας, αλλά κολλήσαμε στα λεφτά ή δεν είχαμε το χρονο να το κάνουμε. Είχαμε παίξει πάρα πολλές φορές μαζί στο σπίτι μου, τζαμάροντας μονάχα. Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι ίσως είχε έρθει η ώρα να κάνουμε ένα δίσκο μαζί. Έλα όμως που, επιστρέφοντας στο Λονδίνο μετά τη συναυλία, είχε τέτοια κίνηση στους δρόμους που δεν προλάβαμε να φτάσουμε έγκαιρα στο ραντεβού, κι έτσι, μέχρι να πάμε στο Λονδίνο, ο Τζίμι είχε φύγει. Στη συνέχεια εγώ θα πήγαινα στη Γαλλία, νομίζω, για να δώσω μερικές συναυλίες ακόμα και μετά θα γύρναγα στη Νέα Υόρκη. Ο Γκιλ Έβανς με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι είχε κανονίσει να βρεθούνε με τον Τζίμι και ήθελε να είμαι κι εγώ εκεί. Του είπα ότι θα πήγαινα. Εκεί που περιμέναμε λοιπόν να έρθει ο Τζίμι, μάθαμε ότι είχε πεθάνει στο Λονδίνο από αναρρόφηση. Καλά, είναι σκέτη φρίκη να πας έτσι. Αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω είναι γιατί δεν του είπε κανείς να μην ανακατεύει ποτέ το αλκοόλ με τα υπνωτικά. Ο συνδυασμός αυτός σκοτώνει, είχε ήδη σκοτώσει την Ντόροθυ Ντάντριτζ, τη Μαίριλυν Μονρόε, την καλή μου φίλη Ντόροθυ Κιλγκαλεν και τον Τόμυ Ντόρσυ. Ο θάνατος του Τζίμι με αναστάτωσε φοβερά, επειδή ήταν πολύ νέος κι είχε τόσα να κάνει ακόμα. Αποφάσισα λοιπόν να πάω στην κηδεία του στο Σιάτλ, παρ’ όλο που μου την έδινε. Η κηδεία εκείνη ήτανε τέτοιο σπάσιμο, που πήρα όρκο να μην ξαναπατήσω το πόδι μου σε κηδεία – και πραγματικά, δεν ξαναπήγα.

Ο λευκός παπάς ούτε που είχε ξανακούσει τ’ όνομα του Τζίμι κι έκανε συνέχεια λάθος, τη μια το’ λεγε έτσι, την άλλη αλλιώς. Καλά, ήτανε να ντρέπεσαι για λογαριασμό του. Κι έπειτα δεν είχε ιδεά, ο μαλάκας, ποιος ήτανε ο Τζίμι, δεν είχε ακούσει τίποτα για το έργο του. Σπάστηκα αφάνταστα που ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος σαν τον Τζίμι Χέντριξ έτυχε τέτοιας κακιάς μεταχείρισης, μετά απ’ όλα όσα είχε κάνει για τη μουσική.