Παιδί Τραύμα «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» | Συνέντευξη και παρουσίαση δίσκου

Το Παιδί Τραύμα απαντά στις ερωτήσεις της Χαρούλας Νικολαΐδου.

Είναι η πρώτη φορά που κάποιος μου στέλνει από μόνος του τη δουλειά του και μου ζητάει να την προσέξω.

Έφτασα στο στούντιο και βρήκα τον ταχυδρομημένο φάκελο. Τον άνοιξα με πολύ χαρά (τρελαίνομαι για τέτοια), αλλά, όταν είδα ότι είναι cd, χάρηκα διπλάσια. Κάλεσα αμέσως τον τηλεφωνικό αριθμό που βρήκα στο συνοδευτικό γράμμα. Και νομίζω ο ένας ευχαριστούσε τον άλλο σε μία λίγο αμήχανη αναγνωριστική συνομιλία.

Άκουσα τον δίσκο στο αυτοκίνητο, στο κρεβάτι, στο γραφείο και περπατώντας στον δρόμο. Όχι εδώ δεν πατάμε το κουμπάκι «τυχαία αναπαραγωγή» ( το δοκιμάζω με όλους τους δίσκους). Εδώ ακούμε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το Παιδί Τραύμα κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις». Ο ίδιος περιγράφει τη μουσική του ως ηλεκτρονικό ήχο πόλης.

Είναι μία συλλογή στίχων προσωπικών, περιγραφικών, ανθρώπινων, παιδικών αλλά και ενός μεγάλου που παρατηρεί μία το παιδί, μία τον μεγαλωμένο του εαυτό.

Όσο περισσότερο άκουγα τον δίσκο, τόσο καταλάβαινα ότι δεν με ενδιέφερε να καθίσω να γράψω μόνη μου γι’ αυτόν. Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω με τον ίδιο τον δημιουργό. Να του λέω και εκείνος να συμπληρώνει ή να απαντάει στις απορίες μου. Του το ζήτησα και εκείνος δέχθηκε.

________________________________________________________________________________________________________________________ 

1. «Νεραντζιά»

Το πρώτο τραγούδι και απευθείας μπαίνεις στο κλίμα του δίσκου. Ομιλία, στίχος που οπωσδήποτε θα θελήσεις να ακούσεις και δεύτερη και τρίτη φορά για να καταλάβεις –αν καταλάβεις- τι περιγράφει το Παιδί Τραύμα με το τραγούδι του.

Ηλεκτρονικός ήχος, ηλεκτρική κιθάρα, ντραμς, καθαρή-πεντακάθαρη άρθρωση, φωνητικά.

«Μέσα, η πρώτη μας ματιά. Κι έξω μυρίζει η νεραντζιά.»

-Την παραγωγή υπογράφει ο Κτίρια τη Νύχτα. Τον αποκάλεσες μάγο στο programming. Έχει κάνει τρομερή δουλειά. Καταλαβαίνω ότι σε ξέρει καλά και σχεδόν λειτούργησε στη δουλειά του σαν να ήταν εσύ ο ίδιος. Έχω δίκιο;

Π.T: : Νομίζω πως ο Κτίρια τη Νύχτα είναι ένας απ’ τους καλύτερους παραγωγούς της πόλης και συνάμα εξαιρετικός μουσικός. Όταν του έστειλα τα demo, μου απάντησε χαρακτηριστικά «μέσα στα κομμάτια υπάρχει ένας κόσμος που αξίζει να ξεδιπλωθεί». Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη, γιατί σκέψου ότι ερχόμουν ουρανοκατέβατος από το πουθενά. Η συνεργασία μας ήταν ότι πιο παραγωγικό έχω κάνει ποτέ. Μοιράστηκα μαζί του πάρα πολλές σημειώσεις για το πώς γράφτηκε το κάθε τραγούδι και πολλές κρυφές λεπτομέρειες που βοήθησαν στο να φτιαχτεί αυτό το ηχητικό σύμπαν που είχαμε και οι δύο κατά νου. Σκέφτομαι μάλιστα να  δημοσιεύσω σύντομα αυτές τις σημειώσεις. Ρίξαμε αμέτρητες ώρες δουλειάς, προσπαθώντας παράλληλα να μην μπαίνει ο ένας στα μουσικά χωράφια του άλλου. Για μένα ο παραγωγός του δίσκου πρέπει να πατάει στην δική του ηχητική ελευθερία και παράλληλα να βιώσει το όραμα του δημιουργού. Και ο Γιώργος (Κτίρια τη Νύχτα) τα έκανε άψογα και τα δύο!

________________________________________________________________________________________________________________________ 

2. “Το Μπολ”

Χορευτικό ηλετροπόπ , synth-wave κομμάτι. Για έντονες χορευτικές καταστάσεις σε κάποιο μαγαζί που τα νιάτα βράζουν και εκφράζονται με ελληνικό στίχο και παγκόσμιο ήχο.

Το Παιδί Tραύμα με βάζει σε έναν κόσμο video game με τους χαρακτηριστικούς του ήχους παρόντες σε όλο το κομμάτι. Γρήγορες ταχύτητες, παίζω, χάνω ζωές, τρέχω και χορεύω. Οι στίχοι λειτουργούν  σαν καθρέφτης του τρόπου ζωής της πόλης. Ή όχι;

“Η ηδονή όλου του κόσμου θα βρίσκεται και πάλι εμπρός μου”

-O καθρέφτης και το μπολ που σπάνε σε κομμάτια και έτσι δεν είσαι ποτέ μόνος, οι ήχοι, ο Pikachu, όλα αυτά δημιουργήθηκαν όντως ύστερα από ώρες παιξίματος κάποιου video game; Είσαι gamer;

Π.T.: Βιντεοπαιχνίδια δεν παίζω ποτέ. Να φανταστείς ότι εδώ και εννέα χρόνια δεν έχω καν τηλεόραση. Το τραγούδι όμως μιλάει για ένα άλλο gamιng λίγο πιο δυσάρεστο: το gaming συναισθημάτων. Άλλωστε οι πληγές μας, μας κάνουν αυτό που είμαστε. Κάποια στιγμή πριν από δύο χρόνια κι ενώ το κορόιδευα στην αρχή, ξεκίνησα να παίζω φανατικά πόκεμον στο κινητό μου. Εσχάτως συνειδητοποίησα ότι το κάνω α) για να απομονώνομαι απ’ τον έξω κόσμο,  όταν για παράδειγμα περπατάω σε πολυσύχναστες λεωφόρους και β) επειδή κατά βάθος είναι ένα παιχνίδι κτητικότητας. Μια μέρα ένας φίλος μου είπε ότι «οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια», και ως δια μαγείας μου κατέβηκε ο στίχος «οι άνθρωποι δεν είναι τα παιχνιδάκια σου, μπορείς να πιάσεις ένα σπάνιο πίκατσου»

________________________________________________________________________________________________________________________ 

3. “Βεράντα”

Σκοτεινή ατμόσφαιρα, καταπληκτική μουσική επένδυση με τα ντραμς να κάνουν τρομερή  δουλειά, ήχος από τρομπέτα και ταυτόχρονα μία σειρήνα οχήματος που περνάει κάτω από τη βεράντα.

-Μιλάς για μία στιγμή κρίσιμη, που πρέπει να να διαλέξεις στη ζωή ποιον δρόμο τελικά θα πάρεις. Είναι τα λόγια ενός άντρα σε ένα κορίτσι που τον αφορά σε κάποιο επίπεδο. Της κάνει κριτική, μάλλον σκληρή. Ποια είναι η ιστορία;

Π.T.: Είπες τη σωστή λέξη: κριτική. Σαν να θυμήθηκα ακριβώς τι είχα στο μυαλό μου όταν ένα βράδυ, κοιτώντας το ταβάνι, ξεκίνησα ξαφνικά να απαγγέλλω τον στίχο της Βεράντας. Όντως, το τραγούδι είναι μια κριτική που ξεκινάει από το εύκολο θύμα: τον άλλον. Αυτόν ή αυτή που θα νιώσει αδικία για τα πάντα, που θα μεγαλώσει απλά για να επαναλάβει αυτό που έκαναν οι γονείς του, που θα χαζεύει αποχαυνωμένος τις ειδήσεις και που θα πάρει τον εύκολο και όμορφο δρόμο. Στο τέλος της ημέρας όμως νομίζω ότι αυτό το τραγούδι δεν αφορά τους άλλους αλλά τον πραγματικά μεγαλύτερό μας εχθρό. Τον εαυτό μας. Κλισέ ξέρω… Ξεκίνησα να το γράφω λοιπόν έχοντας στο μυαλό μου ότι μιλάω σε μια κοπέλα, αλλά στην ουσία μίλαγα σε μένα.

-Σε αυτό το κομμάτι ακούω περισσότερο από κάθε άλλο την αγάπη σου για τα Ξύλινα Σπαθιά. Και το θεωρώ ένα από τα καλύτερά σου.

Π.Τ: Παίζει να υπήρξα ο μεγαλύτερος φαν των Σπαθιών στην ιστορία. Θυμάμαι μαθητής να το σκάω και να ταξιδεύω μόνος μου στην άλλη άκρη της χώρας για να τους δω live. Ο ήχος τους κι ο ανεπιτήδευτος στίχος ήταν για μένα τότε μια αποκάλυψη.

________________________________________________________________________________________________________________________ 

4. “Γραμμικό”

-Είναι το πρώτο κομμάτι στο οποίο τραγουδάς. Το 1981 ποιον αγάπησες άραγε; 

Π.T.: Η  ιδέα της μη γραμμικότητας του χρόνου πάντα με γοήτευε. Μου άρεσε ανέκαθεν να γράφω μικρές ιστορίες για το τι συνέβαινε σε μια ορισμένη συνταγμένη του πλανήτη σε ανακατεμένα χρονικά σημεία, που μπορεί να απείχαν το ένα από το άλλο εκατοντάδες χρόνια. Άρα μπορεί το 1981 να είναι το 1991 ή το 1681 ή το 2081… Με έναν αλλόκοτο τρόπο είναι σαν, ένα συναίσθημα που νιώθουμε τώρα, να ξεκίνησε ή στο πολύ μακρινό παρελθόν ή στο πολύ μακρινό μέλλον.

-Όλα είναι “κρυμμένα” σε αυτόν τον δίσκο. Οι στίχοι σου είναι γεμάτοι συμβολισμούς και σε λίγα μόνο σημεία είναι ξεκάθαροι. Ποιες είναι οι επιρροές σου όσον αφορά στην στιχουργική; Τι σου αρέσει να διαβάζεις;

Π.T.: Νομίζω ότι η στιχουργική μου γεννιέται από το περιβάλλον και όχι από μένα. Από πράγματα που μου έχουν πει ή που έχω ζήσει σε πολύ συγκεκριμένες φάσεις. Μετά είναι σαν να συλλέγω αυτές τις στιγμές και να τις κάνω τραγούδια. Οι στιχουργικές επιρροές μου είναι κατά βάση ελληνικές: μεγάλωσα με Σπαθιά και Τρύπες και γοητεύτηκα από τα λόγια των Κρίνων. Οι ποιητές που μ’ άγγιξαν ήταν μάλλον ο Βάρναλης, ο Καβάφης, ο Λειβαδίτης και ο Σαχτούρης. Από συγγραφείς τώρα, πέρασα ένα μεγάλο Καζαντζακικό σοκ στην εφηβεία, ενώ λατρεύω τον Μπουκόφσκι και τη συνειρμική γραφή του Χρήστου Βακαλόπουλου.

________________________________________________________________________________________________________________________ 

5. “Σαν Ιχθύς”

Μία μπαλάντα από την γυναικεία συμμετοχή του δίσκου, την Κίκα. Το μοναδικό κομμάτι, που είναι όντως τραγούδι, με ολοκληρωμένη μελωδία στη φωνή.

“Η ζωή είναι ή μια συνεχής σύγκρουση ή ένας συνεχής συμβιβασμός”

-Το πιστεύεις αυτό; Αυτό βιώνεις στην καθημερινότητά σου;

Π.T.: Ο «ιχθύς» δεν μπήκε τυχαία σε αυτή τη σειρά στο άλμπουμ. Είναι σαν να μιλάει ένα αγόρι σ’ ένα κορίτσι στα πρώτα τραγούδια του δίσκου και με τον Ιχθύ αυτή να του απαντάει… Το συγκεκριμένο στίχο τον εμπνεύστηκα από κάτι που μου είχε πει ένας φίλος βγαίνοντας μεθυσμένοι από ένα μαγαζί στα Πετράλωνα. Το βιώνω στο πετσί μου καθημερινά. Η ζωή είναι ή μια συνεχής σύγκρουση ή ένας συνεχής συμβιβασμός. Κι ενώ πολλές φορές αυτοπαρουσιάζομαι αλαζονικά σαν συγκρουσιακός, κατά βάθος βιώνω το συνεχή συμβιβασμό. Είναι αυτή η διαφορά στο ρόλο του «τι είσαι» με το «τι θα έπρεπε να είσαι» που γεννά μερικές φορές την τέχνη.

-Δεν δίνεις βάση στο τραγούδι, αλλά στην ατμόσφαιρα, τον ρυθμό, τη μουσική και πάνω από όλα στον στίχο. Ποιος ήταν από την αρχή ο στόχος σου σε σχέση με τη μουσική  δημιουργία;

Π.T.: Θυμάμαι πολύ μικρός, που δεν έπαιζα κάποιο όργανο και δεν ήξερα ακόμα μουσική (όχι ότι τώρα ξέρω), να μου έρχονται μελωδίες στο κεφάλι λίγο πριν κοιμηθώ και να τις γραφώ σε ένα χαρτί υπό τη μορφή μονοσύλλαβων λέξεων, για να μην τις ξεχάσω (λα-λα-λα-παμ-παμ-πομ κ.τ.λ.) Φυσικά την επόμενη μέρα δε θυμόμουν το παραμικρό, γιατί στο χαρτί δεν υπήρχαν ούτε νότες ούτε χρονικές αξίες ούτε τίποτα. Αργότερα και ξεκινώντας να γρατζουνάω μια κιθάρα ξεκίνησα να λέω ταυτόχρονα πάνω από τα ακόρντα τα λόγια σαν να ήταν μια ενότητα αυτό το πράγμα και να μη γράφονταν ξεχωριστά οι στίχοι και η μουσική. Είναι φορές που ο στόχος του δημιουργού κατά βάθος, είναι να ικανοποιήσει αυτό που έχει μέσα του και ταυτόχρονα να ξεφύγει απ’ αυτό, επικοινωνώντας το στους άλλους. Άρα όσο εκλεπτυσμένα και να το λέμε, η μουσική δημιουργία έχει και εγωιστικό υπόβαθρο. Στην πορεία ανακάλυψα ότι η μουσική με βοήθησε και σ’ άλλα πράγματα: Ξόρκισα λίγο την φαυλότητα μου μιλώντας γι’ αυτή στα τραγούδια. Επίσης μείωσα την έπαρσή μου αλληλοεπιδρώντας με άλλους μουσικούς που δεν τους φτάνω ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι.

-Πώς εργάζεσαι στη μουσική σύνθεση; Βάλε μας σε παρακαλώ στην ψηλή πολυκατοικία που μένεις, μέσα στο σπίτι σου, στο δωμάτιο όπου γίνεται η παραγωγή και η δημιουργία. 

Π.T.: Έχω διαμορφώσει το σπίτι μου σαν ένα μικρό home studio που γράφω τα demo. Εκεί γίνεται η επεξεργασία της δομής κάθε τραγουδιού. Το πραγματικό «studio» όμως είναι το κεφάλι μου. Κάποια από τα τραγούδια για παράδειγμα θα τα γράψω περπατώντας στο δρόμο ή οδηγώντας στην Εθνική Οδό. Πολλές φορές είναι σαν να μου τα υπαγορεύει κάποιος. Τα γράφω στο μαγνητόφωνο του κινητού για να μην τα ξεχάσω (το κόλπο που έκανα μικρός με το χαρτί, δεν πιάνει) και το βράδυ κάθομαι στο πιάνο και τους δίνω μια μουσική μορφή. Είναι μια διαδικασία που με γεμίζει πολύ. Κάπως έτσι έγιναν και οι «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις».  

________________________________________________________________________________________________________________________ 

6. “Εξίσωση”

Από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου. Μουσικά και στιχουργικά.

“Ξυπνάς μες στο αιώνιο πρωινό. Δεν είσαι ένας είσαι δύο. Και ξέρεις πως σε κάποιον απ’ τους δυο, θα πρέπει να του πεις αντίο.”

-Δεν θα σ’ το κρύψω. Αυτό το τραγούδι με στενοχώρησε. Είναι νομίζω το πιο ειλικρινές σου στιχουργικά κομμάτι το οποίο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ακούω τη δουλειά ενός ανθρώπου που αυτό ονομάζεται Παιδί Τραύμα. Πόσο χρονών είσαι; Πού μεγάλωσες; Πότε αποφάσισες να μας μιλήσεις με τη μουσική σου; Ποια ήταν εκείνη η στιγμή που κατάλαβες ότι μεγάλωσες και πως δεν είσαι πια παιδί;

Π.T.: Έχει πλάκα γιατί από τα δεκαεπτά μου και μετά, για κάποιο λόγο άρχισα να κρύβω χρόνια από την ηλικία μου σαν τις μεσήλικες κυρίες… Και το κάνω ακόμα, τουλάχιστον δύο δεκαετίες μετά (κάνε την πρόσθεση!) Μάλλον με φοβίζει γενικά ο χρόνος είτε περνάει είτε μένει σταθερός. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα, σπούδασα στην Αθήνα όπου και μένω τα τελευταία εννιά χρόνια. Η ζωή γενικά με προσγείωσε στην πραγματικότητα από τα νεανικά χρόνια. Σαν να ενηλικιώθηκα απότομα στις υποχρεώσεις, αλλά να παρέμεινα νήπιο στα συναισθήματα. Νομίζω ότι κάπως έτσι βγήκε η ανάγκη να εξωτερικεύσω τη μουσική μου πολύ πρόσφατα. Και δεν είναι τυχαίο ότι «η Εξίσωση» ήταν το τραγούδι που γέννησε όλον τον υπόλοιπο δίσκο, ένα μουντό πρωινό του περασμένου φθινοπώρου. Είναι ένα τραγούδι που αγαπάω πάρα πολύ.    

-Είναι το τραγούδι του δίσκου που  έλιωσα στην ακρόαση. Πες μου μερικά δικά σου αγαπημένα τραγούδια και αγαπημένους καλλιτέχνες.

Π.T.: Ανήκω σε εκείνη τη συνομοταξία των ανθρώπων που πιστεύει ότι οι Radiohead είναι η μεγαλύτερη μπάντα που έχει υπάρξει ποτέ σ’ αυτόν πλανήτη. Ειδικά τα τραγούδια του OK Computer είναι ένα ορόσημο. Αλλά θεωρώ πως και η εγχώρια σκηνή παράγει μουσικές ιδιοφυΐες όπως τον Κωνσταντίνο Βήτα και τον The Boy. Τώρα τελευταία έχω κολλήσει με ένα παλιό κομμάτι των Tuxedomoon, το “No tears”, και το «Πάλι καλά» της Nalyssa Green.

________________________________________________________________________________________________________________________ 

7. “Στις όχθες του Ατλαντικού”

Ένα από τα χορευτικά κομμάτια του δίσκου.

-Ο χορός για σένα είναι σημαντικός; Έχεις στο νου σου όταν γράφεις να κάνεις τους ανθρώπους να χορεύουν; Εσύ χορεύεις;

Π.T.: Ο χορός μ’ αρέσει πάρα πολύ, σε σημείο που μπορώ να γίνω γραφικός, χορεύοντας όλο το βράδυ υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Πάντα έβλεπα το χορό σαν ένα τρόπο να μιλάς, χωρίς να χρειάζεται στην κυριολεξία να μιλάς. Ίσως κι αυτό έπαιξε ρόλο όταν μου κατέβηκε η ιδέα το artwork του δίσκου να είναι ένα εγχειρίδιο χορού. Σύντομα θα βγει και ένα βιντεοκλίπ με μια αλλόκοτη στατική ερασιτεχνική χορογραφία που σχεδίασα. Μ’ αρέσει όταν κάποιο κομμάτι μου βγαίνει πιο χορευτικό, παρ’ όλα αυτά δεν είναι αυτοσκοπός και δεν το πιέζω γιατί συνήθως είναι λίγο πιο σκοτεινή η φάση…

________________________________________________________________________________________________________________________ 

8. “Δεν υπάρχει τίποτα”

Η επιλογή του ήχου music box που ακούγεται στην εισαγωγή αλλά και σε όλο το κομμάτι, παραπέμπει (ξανά) στον κόσμο ενός παιδιού. Παρ’ όλα αυτά, ο στίχος “δεν υπάρχει τίποτα, ο κόσμος είναι μέσα στο κεφάλι σου” είναι τα λόγια ή η σκέψη ενός “μεγάλου”  που έχει ζήσει ό,τι έχει ζήσει και λέει συνειδητοποιημένα πως τα πάντα είναι δημιούργημα του μυαλού. Το δε μελωδικό χτίσιμο πάνω στα φωνητικά της Κίκα είναι σαν παιδικό ταχτάρισμα, δηλαδή σαν τις ρυθμικομελωδικές φράσεις που μαθαίνουμε από παιδιά ( παράδειγμα η μικρή Ελένη, όλα τα κοιτώ κ.λπ).

-Παλεύεις συχνά με το παιδί μέσα σου; Ή καλύτερα το παιδί μέσα σου θυμώνει με τον ¨μεγάλο¨ ;

Π.T.: Ο θυμός είναι μεγάλο θέμα. Πολλές φορές είναι αλληλένδετος με το φόβο. Νομίζω ότι υπάρχουν πολλές πτυχές του εαυτού μας που φοβόμαστε να τις δούμε και να τις αντιμετωπίσουμε. Έτσι, ένα φοβισμένο και θυμωμένο παιδί θα υπάρχει πάντα μέσα μας. Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβουμε ότι υπάρχει. Εγώ το προχώρησα λίγο παραπέρα και του έβγαλα και δίσκο!

________________________________________________________________________________________________________________________ 

9. “Τόσο Απλό”

Βουτηγμένο μέσα στην αισιοδοξία, το Παιδί Τραύμα κλείνει τον πρώτο του δίσκο με την απλή εξήγηση πως:

“Τα λόγια είναι για να μιλάς, οι δρόμοι για να τρέξεις. Και η καρδιά για να γελάς και να σε συγχωρέσεις….Είναι στ’ αλήθεια τόσο απλό να ζεις την κάθε μέρα.”

Σε ευχαριστώ Παιδί Τραύμα. Καλή μουσική επιτυχία σου εύχομαι από καρδιάς.

Όλες οι φωτογραφίες που περιέχονται στο άρθρο είναι από το Παιδί Τραύμα.

________________________________________________________________________________________________________________________ 

Απαραίτητα links:

https://www.facebook.com/paiditrauma