Patti Smith – A Rock N’ Roll Concert

Έχω σκάσει, έχω ιδρώσει και φοβάμαι ότι θα λιποθυμήσω. Έχω ακόμη μεγάλη απόσταση να διανύσω από το μπλε stage , όμως παρ’ όλη τη δυσφορία που νιώθω, προσέχω αυτό που ακούω. Είναι σαν να έχουν βάλει να παίζει σιντί… Κοιτάω καλύτερα, η Πάττι με το συγκρότημά της βρίσκεται στη σκηνή, ολοζώντανη και παίζει το δεύτερο κομμάτι του δίσκου Horses (Redondo Beach).

Όχι ρε γαμώτο, πάει η Gloria την έχασα! Μία φορά έχω την ευκαιρία να δω-ακούσω την Πάττι Σμιθ ζωντανά και το θρυλικό της Gloria, όμως καθυστέρησα να φτάσω και το έχασα!!!

Χρειάζομαι λίγο χρόνο να εγκλιματιστώ στο χώρο και να λύσω τα βασικά μου προβλήματα. Αυτό της ζέστης και της απόστασης από τη σκηνή. Μπύρα και νερό στο χέρι που μου φέρνει ο Τάσος και μετά από λίγο τα έχασα τα παιδιά.. μείνανε πίσω δίπλα στη σκάλα. Εγώ έφυγα μπροστά, ακριβώς μπροστά από τον Lenny Kaye, στον οποίο υποσχέθηκα την προηγούμενη μέρα ότι θα παρευρεθώ και στις δύο συναυλίες τους.

Κοιτάω την Πάττι και συνδέω την κοπέλα που γνώρισα μέσα από το βιβλίο « Πάτι και Ρόμπερτ»  με τη “σκληρή” ασπρομάλλα κυρία πάνω στη σκηνή. Αυτό που βλέπω είναι αληθινό, δεν λέει ψέματα… επιτέλους…

Η Πάττι Σμιθ περιοδεύει στην Ευρώπη παρουσιάζοντας το πρώτο της άλμπουμ, αυτό που ηχογράφησε όταν δεν είχε ακόμη γίνει μουσικός, όπως λέει η ίδια, αλλά μέσα από μια μεγάλη διαδρομή μέσα στην ποίηση και τη ζωγραφική, τελικά κυκλοφόρησε παρέα με τους φίλους της τη δική της ποιητική συλλογή ντυμένη με ροκ εντ ρολ και μπόλικη αλήθεια.

Γύρισα στα δεκαπέντε μου, χωρίς να το καταλάβω. Ανεμελιά, κενό σκέψης, ατελείωτη χαρά. Μέσα στο κατάμεστο μαγαζί, κολλημένη πάνω σε άγνωστους «φίλους» που ήταν εκεί μόνο για την Πάττι, όπως κι εγώ. «Patti you rock»! φωνάζει η κοπέλα δίπλα μου. “Patti we love you”, μια φωνή από την άλλη άκρη. « Air Condition»!!!  φωνάζει και ένας άλλος και λυνόμαστε όλοι στα γέλια. Η αίσθηση πως τους γνωρίζω όλους, αυτή είναι η μαγεία της συναυλίας… ακόμα και την Πάττι με τους μουσικούς της.

Και τις δύο ημέρες η Πάττι είχε κάτι να πει. Δεν έγινε επανάληψη, άλλωστε η Κυριακή υποτίθεται ότι θα ήταν ακουστική βραδιά, με έτοιμες καρέκλες για τους παρευρισκόμενους και μία όμορφη ηρεμία στον χώρο. Η οποία ηρεμία δεν κράτησε και πολύ! Η Πάττι δεν το άντεξε μάλλον αλλά ούτε κι εμείς και με ένα νεύμα της – κατέβηκε στον κόσμο χαιρετώντας καθώς η μπάντα έπαιζε Velvet Underground- όλοι μας βρεθήκαμε μπροστά, κολλημένοι στα κάγκελα! Και εκεί μείναμε μέχρι τη λήξη της βραδιάς.

Το γεγονός ότι το κόνσεπτ ήταν οι θεατές να κάθονται, προσέλκυσε μπαμπάδες, μαμάδες και παππούδες, μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μάλιστα κύριοι. Κοινό λοιπόν από οχτώ χρονών μέχρι 68. Δίπλα μου στάθηκε ο πατέρας με το μόλις εννιάχρονο γιό του, ο οποίος είχε αγκαλιάσει προστατευτικά το παιδί του με τα χέρια του που καταλήγανε στα κάγκελα και ο πιτσιρικάς, μπροστά μπροστά παρακολουθούσε τα πάντα με το αχόρταγο βλέμμα του. Ο δε μπαμπάς από πίσω του χοροπηδούσε τραγουδώντας το Gloria. Και η μαμά παραδίπλα με το ένα μάτι στην Πάττι και το άλλο στα δύο της παιδιά.

Πόση αντοχή έχουν όλοι αυτοί οι παλιοροκάδες; Πόσες φορές έχουν παίξει ξανά τα ίδια και τα ίδια; Και πώς γίνεται σε κάθε τους συναυλία, σε άλλη χώρα κάθε φορά, να έχουν όρεξη και όντως να δίνουν το κάτι παραπάνω στο κοινό τους πέρα από τα τραγούδια τους; Τώρα πια οι συναυλίες κρατάνε περίπου μιάμιση ώρα και τέλος. Και η Πάττι τόσο το κράτησε, όμως, θες ο χώρος που ήταν κλειστός, θες η ψυχή της που είναι διάπλατη και κοριτσίστικη… δημιουργήθηκε μία ατμόσφαιρα για πάρτυ μας. Κάθε στιγμή αφορούσε τον καθένα μας προσωπικά. Επειδή η Πάττι στ’ αλήθεια απευθυνόταν στο κοινό της. Δεν διεκπεραίωνε απλώς  τη δουλειά της, έδινε τον εαυτό της.

Αυτά τα live είναι που αγαπώ και τα θεωρώ πολύτιμα. Επειδή ξέρεις ότι στη σκηνή δεν βλέπεις  κανέναν σταρ, καμία ντίβα. Βλέπεις αυτούς που δημιούργησαν τη δική τους τέχνη, το δικό τους ποίημα, τη δική τους μελωδία. Αν σου μιλήσει η τέχνη τους, τότε είσαι τυχερός άνθρωπος που βρέθηκες να μοιράζεσαι με πάνω από χίλια άτομα το προσωπικό σου ταξίδι.

Διαπιστώνω ότι μία συναυλία δεν είναι μόνο να ακούσω τα τραγούδια που γουστάρω. Είναι η παρουσία – ουσία που καταθέτει – περιέχει ο εκάστοτε μουσικός. Θέλεις να νιώσεις ότι δεν σε κοροϊδεύουν. Ότι εννοούν αυτό που κάνουν και ότι το κάνουν γιατί είναι ένα μέσα σε αυτό. Αλλιώς φίλοι μου , βάζω τον δίσκο στο πικάπ μου και απολαμβάνω και μόνη μου τη μουσική του καθένα. Η συναυλία είναι μία εμπειρία, είναι η πιο ειλικρινής παράσταση που καλείται να δώσει ένας άνθρωπος που αποφάσισε να εκτεθεί σε χιλιάδες καρδιές και μυαλά.

Μέσα από την ενασχόλησή, μπορείς να ξεχωρίσεις την «καλή» από την «κακή» συναυλία. Είναι μία τέχνη, όπως ακριβώς είναι και αυτή του κινηματογράφου, της συγγραφής κλπ. Έχει άλλη μορφή μέσα σε ένα μικρό μαγαζί από ένα στάδιο για παράδειγμα. Όπως κάθε μορφή τέχνης μπορεί να αντιμετωπιστεί επιπόλαια και επιφανειακά ή με αγάπη και αναζήτηση της αλήθειας. Και αναφέρομαι σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτή, όπως και σε αυτούς που την αποτελούν.

Αγαπώ και προσμένω αυτούς που είναι και θα είναι μουσικοί μάγοι, που εξαφανίζουν  την απόσταση μεταξύ σκηνής και αρένας, που μεταμορφώνουν τους αγνώστους σε φίλους, και τέλος που δημιουργούν ευφορία και συναίσθημα.

Η Πάττι στο τέλος της συναυλίας σήκωσε πάνω στη σκηνή τον εννιάχρονο πιτσιρικά, μαζί με τον πατέρα του και την μητέρα του και καθώς η μπάντα έπαιζε τις τελευταίες συγχορδίες και τα ντραμς κλείνανε το κομμάτι, οι τέσσερίς τους κουνούσαν το χέρι τους ψηλά αποχαιρετώντας τον κόσμο.

Στα μέσα της συναυλίας ρώτησε «Ποιος ξέρει να παίζει κιθάρα;» κι ο τυχερός Λεωνίδας βρέθηκε στο πλάι της και ανάμεσα σε όλους τους άλλους να παίζει την κιθάρα της, εκστασιασμένος , τρελαμένος,  χαρούμενος.

Μας χάρισε δύο βραδιές επικοινωνιακές γεμάτες μουσική και μπόλικο συναίσθημα.

Νιώθω τυχερή!