Μία ιστορία… Tina Turner – River Deep, Mountain High.

Είναι 1965, στα Gold Star studios στο Λος ΄Αντζελες και είμαι … αόρατη.

Στέκομαι δίπλα στον παραγωγό νιώθοντας ένα ανεξήγητο ρίγος. Αυτός έχει μια αύρα που δεν έχω ξανανιώσει σε άνθρωπο, αύρα ιδιοφυούς τρελού .

Ο Φιλ Σπέκτορ, έτσι τον λένε, είναι κατακόκκινος και ιδρωμένος και φωνάζει σε μια μαύρη γυναίκα που στέκεται πίσω από το μικρόφωνο. Η κοπέλα είναι μούσκεμα στον ιδρώτα , τα μάτια της είναι γουρλωμένα και η αναπνοή της  γρήγορη , λες και έχει τρέξει δέκα φορές χιλιάρι .
Αγανακτισμένα και με φυσική χάρη, η κοπέλα βγάζει το πουκάμισο της και μένει με το σουτιέν!
«Ξανά» ! «Πάμε Τίνα, το έχεις , πάμε πάλι»! φωνάζει ο Σπέκτορ και η Τίνα υπακούει.

Έχω κυριολεκτικά χαζέψει. Η ομορφιά της Τίνα Τέρνερ μαζί με την τρομακτικά δυνατή φωνή της με σοκάρουν , αλλά μάλλον μόνο εμένα , διότι όλοι οι υπόλοιποι είναι σε κατάσταση έκστασης .  And I looove you my oh myyy  River deeep, mountain hiiigh Τραγουδάει ξανά και ξανά μέχρι που συνειδητοποιώ ότι πρέπει να στέκομαι εκεί πάνω από πέντε ώρες. Και το σκηνικό επαναλαμβάνεται το ίδιο! Πάμε Τίνα ο ένας , δώσ’ του τραγούδι η άλλη.

Η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή. Υπάρχουν τουλάχιστον είκοσι άτομα στο στούντιο, ίσως και περισσότερα, όλοι τους μουσικοί, φανταστικοί μουσικοί. Κοιτάω καλύτερα, γιατί τους περισσότερους δεν τους γνωρίζω ή κάτι μου θυμίζουν. Πόσο νέοι Θεέ μου… ο Leon Russel είναι εκεί, με κοντό μαλλάκι, χωρίς τα χαρακτηριστικά μούσια της δεκαετίας του ’70. Ο απίστευτος Glenn Campbell στην κιθάρα ( πολύ πιο όμορφος από κοντά) και ο θρυλικός Hall Blain στα ντραμς. Με κερδίζει η μπασίστρια, η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε τόσους άντρες, η όμορφη ξανθιά με το καταπληκτικό λουκ της δεκαετίας εκείνης. Στήνω αυτί, και πιάνω το όνομά της. Είναι η Carol Kaye. Μετά μαθαίνω ότι η κυρία αυτή είναι στις περισσότερες ηχογραφήσεις της Motown Records , μαζί με μουσικούς τέρατα της τζαζ μουσικής σκηνής, όπως ήταν κι εκείνη άλλωστε. Είναι επίσης το μπάσο στο Light My Fire. Των Doors! Ναι, ναι, σε αυτό.

Που να βρίσκεται ο Ike άραγε; Τους αναζητώ όλους έναν προς έναν. Δεν είναι εκεί. Είμαι σίγουρη.

Η Τίνα ζητάει να γίνει διάλειμμα, και οι υπόλοιποι χαλαρώνουν για λίγο και πιάνουν συζήτηση μεταξύ τους. « Πόσο ήθελα να γνώριζα τον Άικ , κρίμα που δεν τον άφησε να έρθει στο στούντιο ο Φιλ», λέει μια από τις κοπέλες που κάνουν φωνητικά στην ηχογράφηση. « Ξέρεις πόσα τον πλήρωσε ο Σπέκτορ για να μην είναι εδώ σήμερα; Πολλά λεφτά φιλενάδα… πολλά λεφτά».

Κι έτσι σκέφτομαι, πόσα έχει να τραβήξει ακόμα η Τίνα με τον Σπέκτορ, μιας και ο ίδιος είναι απόλυτα αποφασισμένος να τη ριξει αναίσθητη μέχρι να πάρει απο εκείνη ακριβώς αυτό που φαντάζεται ως τελικό αποτέλεσμα από τη φωνή της.

Όταν τελείωσε η διαδικασία, η Τϊνα μουρμούριζε σαν μεθυσμένη «πεντακόσιες χιλιάδες φορές… πεντακόσιες χιλιάδες…»

Οι μουσικοί ήρεμοι μάζευαν τα πράγματά τους. Πιάνω την Carol Kaye να λέει πως, αν αυτό το κομμάτι γίνει επιτυχία , να μου τρυπήσεις τη μύτη! Πάντως σίγουρα περάσαμε ωραία.

Εγώ όπως είμαι έτσι άυλη , αρχίζω και νιώθω άβολα σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω κι έτσι κλείνω τα μάτια και επανέρχομαι στο στούντιο μου.
Ορμάω στον υπολογιστή. Διαβάζω πως το River Deep , Mountain High, δεν έγινε επιτυχία στην Αμερική τελικά επειδή το ύφος ήταν μια μίξη λευκού και μαύρου ήχου τραγουδισμένου από μία τραγουδίστρια του R&B κι έτσι δεν βρήκε ανταποκρίση στο κοινό.
Στην Αγγλία ομως έσκισε…
Η αποτυχία αυτή έκανε τον Φιλ Σπέκτορ να αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία για δύο ολόκληρα χρόνια.
Το 1968 ο Eric Burdon με τους Animals το διασκεύασαν κι έτσι το αυθεντικό τραγούδι επανακυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Και καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του δίδυμου ΄Αικ και Tίνα Τέρνερ. Και μάλιστα βρίσκεται ανάμεσα στα πεντακόσια  καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών από το περιοδικό Rolling Stone.