Τα Κινούμενα σχέδια και η μουσική τους

Οι παιδικές αναμνήσεις και οι μουσικές που τις συνοδεύουν δύσκολα σβήνουν από τη μνήμη. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι σειρές κινουμένων σχεδίων που παρακολουθούσαμε ευλαβικά στην τηλεόραση όταν ήμασταν πιτσιρίκια και ειδικά τα τραγούδια έναρξης με το σχετικό βίντεο που τα συνόδευε, ενώ “έπεφταν” οι τίτλοι έναρξης. Όσο πιο πίσω πάμε, στις δεκαετίες του ’80-’90, ’60-’70 και ’50, τόσο πιο αριστουργηματικές συνθέσεις συναντάμε σε όλα τα είδα μουσικής: ηλεκτρόνικα, ποπ, ροκ, τζαζ κ.λπ.

Εδώ έχουμε επιλέξει μερικές από τις πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις τραγουδιών ή ορχηστρικών κομματιών έναρξης, με στόχο να ρίξουμε φως, πίσω από την εικόνα, στους συνθέτες τους τραγουδιστές και τους συντελεστές κάθε περίπτωσης.

Οι θρυλικοί ThunderCats, οι γάτες του κεραυνού, που δημιουργήθηκαν από τον αμερκανό συγγραφέα Tobin Wolf και το γιαπωνέζικο στούντιο κινουμένων σχεδίων Pacific Animation Corporation. Οι ThunderCats παίχτηκαν στην αμερικανική τηλεόραση από το 1985 μέχρι το 1989 και ύστερα σε όλο τον κόσμο μέχρι και σήμερα.

Ο άνθρωπος που φαίνεται ότι βρίσκεται πίσω από τη μουσική σύνθεση του τραγουδιού έναρξης των Thundercats, ( σύμφωνα με το IMDB )  ονομάζεται Τζέιμς Λίπτον (James Lipton). Μπορεί για μας το όνομα αυτό να μη λέει πολλά, για τους Αμερικανούς όμως πρόκειται για μια μεγάλη φυσιογνωμία της τηλεόρασης, του θεάτρου και των μιούζικαλ. Είναι ο δημιουργός, παραγωγός αλλά και παρουσιαστής της εκπομπής Inside The Actors Studio, η οποία μεταδίδεται από το 1994 μέχρι σήμερα σε 125 χώρες (φτάνοντας εως και 89 εκατομμύρια τηλεθεατές) Σε αυτή την εκπομπή έχουν “δοκιμαστεί”  στις ερωτήσεις του Λίπτον  όλα τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού κινηματογράφου και θεάτρου.

Για το Μπρόντγουεϊ ο Τζέιμς Λίπτον έχει γράψει το σενάριο και τους στίχους δύο μιούζικαλ: “Nowhere to Go but Up” και “Sherry!”

Στην τηλεόραση έχει κάνει παραγωγές σε πολλές σειρές και ο ίδιος έχει παίξει σε αυτές,  από το 1951 μέχρι και το 2012.

Έχει γράψει τρία δημοσιευμένα συγγραφικά έργα  (1968, 1981, 2007 ) και έχει παίξει σε τρία κινηματογραφικά έργα ( 1952, 2005, 2008 )

Υπάρχουν αμφισβητήσεις σε σχέση με τη σύνθεση του τραγουδιού των ThunderCats, αλλά όπως και νά χει πρόκειται για μια πολύ δυνατή, γρήγορη “ροκιά” , με πολύ καλούς μουσικούς – μακάρι να ήξερα ποιοί είναι, ειδικά ο πιανίστας! Όλοι όσοι μεγαλώσαμε με τους Thundercats, πιστεύω πως ανατριχιάζουμε μόλις ακούγονται οι πρώτες νότες του τραγουδιού..

Το 1964 ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων του πασίγνωστου Ροζ Πάνθηρα, αφού προηγήθηκε η κινηματογραφική ταινία “Ο ροζ πάνθηρας”  το 1963 του Μπλέικ ΄Εντουαρντς (Blake Edwards), με πρωταγωνιστή τον Πίτερ Σέλλερς (Peter Sellers). Το διάσημο ορχηστρικό τζαζ κομμάτι της έναρξης της σειράς, ανήκει στον θρυλικό Χένρι Μαντσίνι (Henry Mancini), ο οποίος το συνέθεσε για την ταινία το 1963 και με αυτό κέρδισε τρία βραβεία Γκράμυ. Οι απίστευτοι μουσικοί ανήκουν στην Henry Mancini Orchestra. Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει το μουσικό αυτό θέμα; Με το που ακούγονται οι δύο πρώτες νότες στο πιάνο, αμέσως ξέρεις… από τα πολύ αγαπημένα.

Παρότι δεν θεωρείται ( ακόμα ) κλασσικό cartoon, ο Bob ο Σφουγγαράκης, όπως τον λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, χαίρει πολύ ωραίας μουσικής στους τίτλους τέλους των επεισοδίων. Υπεύθυνη για τη μουσική είναι το μουσικό συγκρότημα The Blue Hawaiians από το Λος Άντζελες. Πόσο πιο κατάλληλη μουσική επένδυση για τον θαλάσσιο ήρωα από ένα surf rock γκρουπ της δεκαετίας του ’90! Η σειρά ξεκίνησε να προβάλετε επίσημα το 1999 και ως γνωστόν γνώρισε τεράστια παγκόσμια επιτυχία.

Παραθέτω ακόμα ένα κομμάτι των Blue Hawaiians από το επεισόδιο με τίτλο “Leaf Blower”

Ναι ακριβώς, η Φρουτοπία της δεκαετίας του ’80 που τη γνωρίσαμε από την τηλεοπτική σειρά για μαριονέτες στην ΕΤ-1. Δημιουργήθηκε το 1983 από τον συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας Ευγένιο Τριβιζά και τον σκιτσογράφο Νίκο Μαρουλάκη σε μορφή κόμικ. Το 1985 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση από την καταπληκτική παραγωγή της οικογένειας Σοφιανού. Και εδώ έρχεται ο σπουδαίος Φαίδων Σοφιανός. Γεννήθηκε  στην Κωνσταντινούπολη το 1952 και ήρθε στην Αθήνα μέσα στη δεκαετία του ’60. Αυτοδίδακτος μουσικός αρχικά, με βασικό όργανο την κιθάρα, έπαιζε κλαρίνο, σαξοφωνο, πιάνο, μαντολίνο, μπάντζο και μπάσσο. Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τη τσιγγάνικη τζαζ, τον Joe Pass, Django Reinhardt  και Chet Atkins. Η μουσική που ντύνει την τηλεοπτική σειρά είναι γραμμένη από τον ίδιο και σε αυτήν, οι τζαζ και οι φολκλορικές επιρροές είναι εμφανέστατες. Για τα ελληνικά δεδομένα,  το συνολικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της Φρουτοπίας ήταν κάτι το πρωτοφανές. Το κόστος πλησίαζε εκείνο του αμερικανικού muppet show.

Παραθέτω ένα επεισόδιο τυχαίο στο οποίο εφιστώ την προσοχή σας σ’ολόκληρο το  πρώτο λεπτό του επεισοδίου όπου, κατά την περιγραφή της αποστολής του δημοσιογράφου ( ο δαιμόνιος Πίκος Απίκος ), ακούγεται η κιθάρα του Σοφιανού να σολάρει σε τζαζ στυλ με τη συνοδεία πλήκτρων σε ήχο τσέμπαλου. Αμέσως ακολουθεί το τραγούδι έναρξης της σειράς ( προσοχή στο πιάνο που σολάρει σε στυλ αμερικανικού west saloon ) και τέλος στο 17:22″ που στην ουσία είναι το τραγούδι της έναρξης ορχηστρικό, αλλά παραλλαγμένο , όπου ξανά η τζαζ κιθάρα έχει τον πρώτο λόγο.

https://www.youtube.com/watch?v=_ts_7n6LP-8

Είναι πολύ λίγα αυτά που γράφονται εδώ για την τόσο σημαντική Φρουτοπία, γιαυτό παραθέτω μία συνέντευξη του Φαίδωνα Σοφιανού , στην οποία μιλάει ο ίδιος αναλυτικά γ’ αυτήν και όχι μόνο… ( είναι ο ίδιος δημιουργός της αγαπημένης τηλεοπτικής σειράς “Του κουτιού τα παραμύθια”)  http://www.tralala.gr/Faidon-SofianosSunenteuksh-h-sunarpastiko-afhghma/

Όσοι είναι γεννημένοι μέσα στη δεκαετία του ’80, στοιχηματίζω πως, αν μέχρι τώρα δεν συγκινήθηκαν, με αυτό το καρτούν σίγουρα το πάθανε. Θυμάμαι ακόμη την αίσθηση που μου έκανε η εικόνα αυτή του παιδιού  πάνω στον ατελείωτο πράσινο δράκο. Ήταν κάτι το εντελώς εξωτικό για τα μάτια μου. Κάτι που, ενώ μου ήταν άγνωστο, ταυτόχρονα το ένιωθα οικείο και σίγουρα πάρα πολύ όμορφο. Πέραν του ότι η σειρά  “Τα γιαπωνέζικα παραμύθια” είχε πάρα πολύ όμορφες και διδακτικές ιστορίες, είχε επίσης και ένα πολύ όμορφο τραγούδι έναρξης. Τα Manga Nippon Mukashibanashi δημιουργήθηκαν το 1976 από τον γιαπωνέζο Yoshifumi Kondō. Καμπανάκι η δεκαετία του ’70 και για τους μυημένους σε αυτή, το μπάσσο και όλο το στήσιμο του τραγουδιού πατάει γερά στο “ροκ” στυλ της δεκαετίας εκείνης. Τα φωνητικά στις διφωνίες έχουν τα χαρακτηριστικά διαστήματα της ιαπωνέζικης μουσικής. Δυστυχώς δεν βρήκα πουθενά πληροφορίες για τον συνθέτη του τραγουδιού. Αν κάποιος βρει κάτι σχετικό, θα το εκτιμούσα ιδαίτερα.