Δενδροφυτεύσεις

Καταλαβαίνω πολύ καλά το να μη φυτεύονται δέντρα στα πεζοδρόμια εκείνα που είναι τόσο στενά ώστε να μην μπορούν να διασταυρωθούν δύο άνθρωποι που πηγαίνουν προς την αντίθετη o καθένας  κατεύθυνση. Εκείνο όμως που διόλου δεν κατανοώ είναι το να μη δεντροφυτεύεται μια οδός μετά την πεζοδρόμησή της. Ποιός θα μας απαλλάξει επιτέλους από αυτές τις τεράστιες κακόγουστες γλάστρες –ζαρντινιέρες τις ονομάζουμε συνήθως- ή τα σαχλά παρτεράκια που καταλήγουν, με μαθηματική ακρίβεια, να καταντούν κάλαθοι αχρήστων των περαστατικών; Δέντρα χρειάζεται η πόλη κι όχι γλάστρες ή γκαζόν. Όμως, στην Αθήνα, πεζοδρόμηση σημαίνει για τους δημοτικούς μας άρχοντες η απαγόρευση της κυκλοφορίας των τετράτροχων οχημάτων –όχι βέβαια η στάθμευσή τους ούτε η διέλευση των δίτροχων οχημάτων- και η κάλυψη της ασφάλτου του οδοστρώματος με κυβόλιθους ή με λιγότερο ή περισσότερο κομψές, ανάλογα με το επίπεδο της συνοικίας, πλάκες από τσιμέντο ή γρανίτη. Έχετε άραγε δει την εικόνα αστικής Σαχάρας που εμφανίζει η οδός Ερμού μετά την πεζοδρόμησή της που τόσο διαφημίστηκε από όλα ανεξαιρέτως τα μέσα μαζικής «παραπληροφόρησης»; Χάθηκε να φυτευτεί μια πλούσια δενδροστοιχία ώστε ο κόσμος το καλοκαίρι να κάνει τα ψώνια του κάτω από βαθίσκιωτα δέντρα; Ας κάνουμε κάποτε σκοπό της πόλης μας να μη μείνει ούτε ο παραμικρότερος χώρος αφύτευτος.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος