Οι φωτογραφίσεις των πολιτικών

Σε όλες ανεξαιρέτως τις παλιές φωτογραφίες, τότε που η ανθρώπινη ζωή ήταν ασπρόμαυρη, όπως ευφυέστατα παρατήρησε ένα τρίχρονο κοριτσάκι κοιτάζοντάς τες, οι φωτογραφιζόμενοι, ανεξαρτήτως ηλικίας και προέλευσης, εμφανίζονταν ντυμένοι με τα κυριακάτικά τους, τα «καλά» τους, σχεδόν όλοι τους σε μετωπικότητα όπως στις ιερές εικόνες, σοβαρότατοι, χωρίς καν να χαμογελούν, έστω και αδιόρατα. Βέβαια οι φωτογραφίσεις γίνονταν σε εξαιρετικές περιστάσεις (πανηγύρια, συνοικέσια, γάμοι, κληρονομικές διευθετήσεις, αγοραπωλησίες, ενθυμήματα για τα ξενιτεμένα μέλη της οικογένειας κ.λ.π), σε φωτογραφικά –«καλλιτεχνικά» τα έλεγαν- εργαστήρια, αφού δεν υπήρχε η ευχέρεια, ούτε φυσικά η σημερινή συνήθεια φωτογράφισης, κάθε λίγο και λιγάκι, διαφόρων στιγμιότυπων, ακόμα και των πιό επουσιωδών, του καθημερινού βίου.
Το να φωτογραφίζεσαι λοιπόν, το να εκδηλώνεσαι προς τα έξω και συνεπώς να εκτίθεσαι φωτογραφικά δια παντός, το να απαθανατίζεσαι ήταν  –πολύ σωστά- σοβαρότατη υπόθεση, που δεν επιδεχόταν καμία επίδειξη χαζοχαρούμενης διάθεσης ή ανεμελιάς. Σημειωτέον ότι ακόμα και σήμερα, σε πολλές τριτοκοσμικές χώρες, οι άνθρωποι που δεν έχουν μολυνθεί από τον καταναλωτικό ιό αρνούνται κατηγορηματικά να φωτογραφηθούν και αποστρέφουν το πρόσωπό τους, θεωρώντας τη φωτογράφισή τους ως προσβολή  της προσωπικότητάς τους ή πιστεύοντας ότι ο φωτογράφος μπορεί να τους κλέψει την ψυχή.
Έκτοτε, η εισβολή της φωτογραφίας σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας, η άλωση από τη φωτογραφική μηχανή των ιδιωτικών στιγμών του βίου μας, καθώς και ο σαρωτικός αμερικανικός τρόπος ζωής μάς έπεισαν να βγαίνουμε, όλοι μας, χαρούμενοι στις φωτογραφίες και μάλιστα μάς το επιβάλλουν φορτικά εκείνοι που μάς φωτογραφίζουν, όποτε εμείς αρνούμαστε να συμμορφωθούμε στόν γενικό κανόνα.
Αυτή τη συνήθεια έχουν, ως φαίνεται, ενστερνιστεί και οι πολιτικοί, πάσης κομματικής προέλευσης και ιδεολογίας, οι οποίοι σε σημαντικότατες, σε κρισιμότατες, συναντήσεις τους προκειμένου να συσκεφθούν για την πορεία και το μέλλον εκατομμυρίων υπηκόων τους, ασπάζονται ο ένας τον άλλον διαχυτικότατα, χαριεντίζονται και χασκογελούν όλο ικανοποίηση, στραμμένοι προς τον φωτογραφικό φακό, λες και βρίσκονται σε κοσμική, κοινωνική δεξίωση ή σε συνάθροιση παλαιών συμμαθητών η συνοδοιπόρων, επιδεικνύοντας την αβάσταχτη εκείνη ελαφρότητα των ανεύθυνων ατόμων που δεν συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα μιας κατάστασης.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος