Περί της αποδοκιμασίας του Προέδρου της Δημοκρατίας

Διαβάζω στον Τύπο πως θα παραπεμφθούν σε δίκη οι πέντε συλληφθέντες στη Χαλκίδα με την κατηγορία ότι έλαβαν μέρος στις αποδοκιμασίες εις βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια κατά τη διάρκεια της τελετής του καθαγιασμού των υδάτων. Καταρχάς σε μιά φιλελεύθερη χώρα, οι πάσης φύσεως λεκτικές αποδοκιμασίες δεν είναι δυνατόν να αποτελούν αιτία ποινικής δίωξης των αποδοκιμαζόντων. Η ελευθερία του λόγου είναι – ή τουλάχιστον πρέπει να είναι- από τα αναφαίρετα δικαιώματα των πολιτών μιας ευνομούμενης, δημοκρατικής Πολιτείας. Σύμφωνα άλλωστε με τον θεμελιώδη νόμο του ελληνικού κράτους, «καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του Τύπου τους στοχασμούς του». Εξάλλου, οι αποδοκιμασίες εις βάρος του Κάρολου Παπούλια δεν στρέφονται κατ’ ανάγκην κατά του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά κατά του συγκεκριμένου προσώπου που  ασκεί το ύψιστο κρατικό λειτούργημα, όπως άλλωστε οι αποδοκιμασίες εις βάρος κάποιας θεατρικής παράστασης δεν στρέφονται εναντίον του Θεάτρου. Αλίμονο αν το φιλότεχνο κοινό απολέσει το δικαίωμα της όποιας φραστικής αποδοκιμασίας εν ονόματι ενός ανόητου καθωσπρεπισμού. Κι έπειτα γιατί θα πρέπει κανείς να συμφωνεί, ντε και καλά, υπέρ ενός οποιουδήποτε θεσμού και να μην έχει το δικαίωμα της αντίρρησης σε ό,τι του σερβίρεται; Από τη στιγμή που κάποιος εκτίθεται δια του έργου του και καθίσταται έτσι δημόσιο πρόσωπο, πρέπει να είναι έτοιμος να εισπράξει οποιαδήποτε αποδοκιμασία και να αντιμετωπίσει κάθε κριτική -είτε καλόπιστη είτε κακόπιστη- του δημόσιου πιά βίου και της πολιτείας του. Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με την παραπάνω εισαγγελική ή αστυνομική λογική, μήπως θα έπρεπε να θεωρούνται εξίσου παραβατικές και οι ζητωκραυγές υπέρ ενός δημόσιου προσώπου;
Την ίδια ωστόσο στιγμή που παραπέμπονται σε δίκη οι πέντε «ταραξίες» της Χαλκίδας, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Κίμωνας Κουλούρης μπορεί να παραβιάζει ασύστολα το Νόμο με το θράσσος που τού το επιτρέπει η βουλευτική ασυλία του. Η ασυλία όμως θεσπίστηκε για να προστατεύονται οι εθνοπατέρες από κάθε ενδεχόμενη δίωξή τους λόγω των πολιτικών φρονημάτων τους και όχι για να μπορούν να παρανομούν, να αυθαιρετούν αδιάντροπα, διαπράττοντας ποινικά αδικήματα ή εγκλήματα, για τα οποία διώκονται και τιμωρούνται όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί και εκλογείς τους.

Φοίβος I. Πιομπίνος