Περί των «αγορών»

Το άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της 11ης Αυγούστου 2011 περί της ταυτότητας των οίκων αξιολόγησης μού είχε απαντησει εν μέρει κάποια ερωτήματα που με απασχολούν εδώ και πολύν καιρό περί των οίκων τούτων, αφήνοντάς με ωστόσο με πολλές ακόμη απορίες. Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική επικαιρότητα μάς υποχρεώνει να κάνουμε μέχρι κορεσμού λόγο για «αγορές» και μάς σφυροκοπεί μέχρι εξουθενώσεως με την απειλή της εξουσίας τους, με το σκεπτικισμό τους, με τη βαρύτητα και το κύρος των αποφάσεών τους, με τις επιρροές που ασκούν κ.ά.
Ποιές είναι όμως επιτέλους αυτές οι «αγορές», οι οποίες έχουν καλυφθεί, θαρρείς, από μαύρο πέπλο μυστηρίου; Δεν υπάρχουν άραγε πίσω απ’ αυτή την ουδέτερη και γενικόλογη λέξη κάποιοι –άντρες ή γυναίκες, αδιάφορο- που να κρατούν τα ηνία ή να κινούν παρασκηνιακά τα νήματα των οίκων τούτων;
Η απάντηση είναι βεβαίως καταφατική. Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί να κρύβονται αυτοί; Γιατί δεν τους κατονομάζουμε; Γιατί, αντί να αποσιωπούμε τα ονόματά τους, δεν τους κοινολογούμε ως υπεύθυνους της τρέχουσας κατάστασης; Πώς συμβαίνει να γνωρίζουμε τους υπεύθυνους του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των Υπουργών Οικονομίας σε διάφορα κράτη κ.λπ. και συγχρόνως να αγνοούμε τα ονόματα εκείνων που ασκούν την πολιτική των «αγορών» και καθορίζουν την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως; Πώς εξηγείται η αποσιώπηση των ονομάτων τους από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, τα οποία όμως μάς προβάλλουν καθημερινώς μέχρι κορεσμού την κ. Λαγκάρντ ή τους κκ. Μπαρόζο, Τρισέ και Γιούνκερ; Γιατί τέτοια μυστικοπάθεια περί του θέματος τούτου;
Με τη χρήση της ανώδυνης λέξης «αγορές» επισημαίνουμε εν τέλει, ηθελημένα ή ασυνείδητα, την ολοσχερή ανεπάρκεια των εθνικών κυβερνήσεων και των δημοκρατικά εκλεγμένων πολιτικών εκπροσώπων τους, καθώς και την ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν την κυριαρχία των «οίκων». Έτσι, το μόνο που απομένει στους ταλαίπωρους υπηκόους –και όχι πολίτες- του καθε κράτους είναι να σφίγγουν καρτερικά, άβουλοι και αμέτοχοι, το ζωνάρι τους, παραιτούμενοι από κάθε περαιτέρω προσπάθεια να κατανοήσουν τα τεκταινόμενα, που τούς αφορούν όμως τόσο δραματικά.
Φοίβος Ι. Πιομπίνος