Το απόλυτο έργο τέχνης είναι ο ζωντανός άνθρωπος: τίκτει τον ίδιο του τον εαυτό!

Η όγδοη τέχνη, η τέχνη του ανατέλλοντος πολιτισμού του Φωτός, είναι το απόλυτο happening ζωής ζώσας, πρωτότυπης και ατραυμάτιστης. Απλώς σπας το τζάμι και μπαίνεις μέσα στο τοπίο! Οι ιδέες, όλη η σκεπτική δυνατότητα του ανθρώπου, δεν είναι παρά το πίσω από το τζάμι. Μέσα στο τοπίο είσαι φως: άγγελος! Δηλαδή ελεύθερος. Μόνον οι άγγελοι είναι έξω από το Μάτριξ, γι’ αυτό και μπορούν να το αναιρέσουν με μόνη την παρουσία τους. Το φως νικά την ψευδαίσθηση και τα παράγωγά της. Απλώς την εξαφανίζει. Ο ελεύθερος δεν χρειάζεται το βραχυκύκλωμα μιας ανθρωποποίητης συγκίνησης, ενός ευφυούς αντιπερισπασμού εντός του Μάτριξ για να ζήσει. Έχει πρωτογενώς καύσιμη ύλη του το φως. Όλη η τέχνη και ο πολιτισμός εντός του Μάτριξ δεν είναι, ακόμα και στην καλύτερη εκδοχή τους, παρά άναρθρες κραυγές ενός αιτήματος ελευθερίας προς άγνωστο αποδέκτη. Στην πραγματικότητα είναι υποκατάστατο της πρωτογενούς σχέσης με την ζωή, μια παράπλευρη κατάσταση πραγμάτων ημίφωτος που ζητά την λύτρωσή της. Έτσι η τέχνη και κάθε σκεπτομορφή του παρόντος πολιτισμού, ακόμα και στην ιδεαλιστικότερη εκδοχή του, μέσα στο Μάτριξ, στα πεδία της Σαμσάρα και της Μάγια επί το ινδουΐστικότερον (Νιρβάνα, ο τελευταίος εφιάλτης!), δεν είναι παρά ένεση τεχνητής συγκίνησης, ένα ναρκωτικό: παραμυθία ενός κόσμου νεκροζώντανου. Μέγα ζητούμενο για τον άνθρωπο παραμένει η ενσυνείδητη ροή του με το αενάως αναβλύζων ιερό συμβάν της ζωής, ως συνδημιουργός θεός των κβάντα. Προς το παρόν η δυνατότητά του αυτή ηχεί ως ανάμνηση από το μέλλον!