Η αναστήλωση του πεσμένου κίονα

Δεκαετίες ολόκληρες βρίσκονται ριγμένοι στο χώμα οι σπόνδυλοι ενός κίονα από τους δεκαπέντε όλους κι όλους γιγαντιαίους κίονες κορινθιακού ρυθμού που απέμειναν από τον άλλοτε παμμέγιστο ναό του Ολυμπίου Διός, απέναντι από το Ζάππειο Μέγαρο. Η ανέγερση του Ολυμπιείου είχε αρχίσει επί Πεισιστράτου, περί το 530π.χ., και περατώθηκε επί Αδριανού (76-138 μ.Χ.), ύστερα από πολλές αναβολές και διακοπές επί 700 σχεδόν χρόνια. Ο περί ου ο λόγος κίονας σωριάστηκε στη γη μια χειμωνιάτικη νύχτα του 1852, όταν ξέσπασε στην Αθήνα μια πρωτοφανής καταιγίδα, ίσως τυφώνας. Εκείνο μάλιστα ακριβώς το βράδυ έτυχε να γεννηθεί ο Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου(ς) (+1942), ο λόγιος Αθηναιολάτρης, στον οποίο ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης έχει αφιερώσει το εξής επίγραμμα:

Τη νύχτα που γεννήθηκες
γκρεμίστηκε η κολόνα
στη θέση της στηλώθηκες
θα φτάσεις τον αιώνα.

Με τόσες και τόσες αναστηλωτικές εργασίες που πραγματοποιούνται σε ολόκληρη τη χώρα, αναρωτιέμαι πώς και δεν βρέθηκε ένα ποσό για να χρηματοδοθεί η αναστήλωση του πεσμένου κίονα, πώς και δεν βρέθηκε κανένας χορηγός, όπως π.χ. το Ίδρυμα Λεβέντη, που τόσο αποτελεσματικά χρηματοδότησε παρόμοιας φύσεως εργασία στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων. Ευχής έργο θα ήταν να γίνει μια τόσο απλή αποκατάσταση του ναού μέσα στο πλαίσιο του μεγαλεπήβολου σχεδίου της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Όταν βρίσκονται τεράστια ποσά για να ανεβαίνουν δημόσιες, αμφίβολης ποιότητας, παραστάσεις και να διοργανώνονται κακόγουστες λαϊκές γιορτές, είναι απορίας άξιο πώς δεν περισσεύουν χρήματα για τη συνετή αισθητικά αποκατάσταση ενός σημαντικού μνημείου της Αθήνας, το οποίο ανθίσταται στο χρόνο από την αρχαιότητα.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.blogspot.com