Οι δενδροφυτεύσεις στην Αθήνα

Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια στην Αθήνα, για να παραφράσουμε τον τίτλο δημοφιλέστατου θεατρικού έργου του Ισπανού Αλεσάντρο Κασόνα (1903-1965), όμως σπανιότατα αντικαθίστανται, κι αν  αντικατασταθούν, τούτο συμβαίνει μετά την πάροδο πάρα πολλών ετών. Τα περισσότερα πέφτουν θύματα απρόσεκτων οδηγών, κυρίως τη στιγμή των ελιγμών που κάνουν για τη στάθμευση των οχημάτων τους. ΄Αλλα πάλι πεθαίνουν από την αδιαφορία των κατοίκων αυτής της ταλαίπωρης πόλης, που η συντριπτική πλειονότητά τους, προερχόμενη από την επαρχία, τη θεωρεί μητριά της, αν δεν τη μισεί.

Στην Αθήνα, που έχει καταλάβει με τα πλοκάμια της ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής και πολύ πέρα απ΄αυτό, κυριαρχούν το τσιμέντο, η άσφαλτος και οι πλάκες των πεζοδρομίων, έχοντας αφήσει έλάχιστα περιθώρια για τη δημιουργία καινούργιων χώρων πρασίνου. Σύμφωνα με το γνωστό ευφυολόγημα του Γιάννη Τσαρούχη, εθνικοί ευεργέτες δεν θα πρέπει να λογίζονται πλέον όσοι καλλωπίζουν το κλεινό άστυ ανεγείροντας εντυπωσιακά δημόσια κτίρια, όπως συνέβαινε κατά τον 19^ο αιώνα, αλλ’ απεναντίας όσοι  κατεδαφίζουν  ακαλαίσθητα οικοδομήματα για τη δημιουργία ελεύθερων χώρων. Ως εκ τούτου  δεν θά έπρεπε οι δημοτικές  αρχές να αφήνουν αφύτευτη την παραμικρή σπιθαμή ελεύθερης, αδόμητης γης.  ΄Αλλωστε πάντοτε μπορούν να βρεθούν υπάρχοντες αφύτευτοι χώροι. Και βέβαια να φυτεύονται οι  λακκούβες  που μένουν κενές από την εξαφάνιση των δέντρων που υπήρχαν εκεί. Τα δέντρα να είναι αντιπροσωπευτικά της ελληνικής χλωρίδας, όχι φοίνικες, υβριδικές λεύκες που δημιουργούν βασανιστική αλλεργία με το χνούδι τους, βραχυχίτωνες και άλλα εισαγόμενα φυτά, που και  πανάκριβα κοστίζουν  και φυλλοβόλα είναι τα περισσότερα απ’ αυτά. Η Αθήνα χρειάζεται το πράσινο όλη τη χρονιά. Τα ελαιόδεντρα, οι χαρουπιές, τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, οι νεραντζιές  πληρώνουν αυτούς τους όρους, δεν απαιτούν ιδιαίτερες φροντίδες κι επιπλέον είναι πολύ ανθεκτικά στήν περιβαλλοντική μόλυνση.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos blogspot.com