Περί ελληνισμού και Ορθοδοξίας

Οι ξένοι συγγραφείς και ελληνιστές, διάσημοι και μη, που δημοσιεύουν βιβλία με θέμα τη σημερινή Ελλάδα, όπως τη βλέπουν και την κατανοούν, ή ενσκύπτουν στα προβλήματά της, λησμονούν ή αγνοούν, κατά γενικό κανόνα, έναν θεμελιακό χαρακτήρα της, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι χώρα χριστιανική, και μάλιστα ορθόδοξη,απόλυτα και στενά συνδεδεμένη με την ιστορία και την πορεία του Χριστιανισμού από την πρώτη του ώρα. Αυτή όμως η εκ μέρους τους παράλειψη είναι παράλογη και αντιδεοντολογική, αντιεπιστημονική. Και τούτο επειδή η Ορθοδοξία είναι, αν μπορεί κανείς να το ισχυριστεί, μια εθνική θρησκεία, και ο ελληνισμός δεν είναι δυνατόν να διαχωρίζεται από την Ορθοδοξία. Το ίδιο, μοναδικό παγκοσμίως ανάλογο, ισχύει και για τους Εβραίους που είναι εθνικά συνδεδεμένοι με τον Ιουδαϊσμό. Το να είσαι ΄Ελληνας, όπως άλλωστε και Εβραίος, δεν είναι απλώς εθνικό κατηγόρημα, αλλά πνευματικό, είναι νοοτροπία και τρόπος θεώρησης του κόσμου. Επομένως δεν μπορεί να μελετάει κανείς την ελληνική κοινωνία και την επί αιώνες ιστορική της πορεία και συγχρόνως να αγνοεί, να αδιαφορεί, να παραβλέπει ή να αντιπαρέρχεται το τεράστιο κεφάλαιο της Ορθοδοξίας. Εξάλλου μπορεί οι Ευρωπαίοι να κάνουν λόγο για τον Χριστιανισμό χαρακτηρίζοντάς τον συνήθως περιφρονητικά, απαξιωτικά ως ιουδαϊκοχριστιανική υπόθεση και θρησκεία, όμως ο χαρακτηρισμός αυτός ισχύει κάλλιστα μόνο για τον Ρωμαιοκαθολικισμό και ιδιαιτερότατα για τον Προτεσταντισμό. Ευτυχώς ο Χριστιανισμός αποκαθάρθηκε και εξελληνίστηκε νωρίς από τους μεγάλους πατέρες και ιεράρχες της Εκκλησίας μας με φυσική συνέπεια ο αληθινός Χριστιανισμός να είναι αποκλειστικά και μόνο ελληνορθόδοξος. Όταν κάνουμε, λοιπόν, λόγο για Χριστιανισμό εννοούμε, φυσικά, την Ορθοδοξία, κι ας μην αρέσει αυτό στους παπικούς και στους λουθηρανικούς θρησκευομένους, κι ας δυσαρεστεί αυτό τους ταγούς των αντίστοιχων Εκκλησιών τους.
Η Ορθοδοξία, όπως παρουσιάζεται στα μάτια του ελληνικού λαού, είναι, θα το επαναλαμβάνω συνεχώς, θρησκεία εθνική, συνυφασμένη αξεδιάλυτα με τα ήθη και τον συλλογικό του χαρακτήρα, με την οικογενειακή του ζωή, με τον ετήσιο κύκλο των εποχών και των αγροτικών γιορτών, με το κλίμα και το άρωμα της ελληνικής χώρας και με τα τοπία της. Η γλώσσα της Ορθοδοξίας έχει ιστορική θέρμη, η ηθική της είναι ανθρώπινη, ταιριαστή με την ελληνική νοοτροπία, τα δε σύμβολα της οικεία στη λαϊκή συνείδηση και αναντικατάστατα. Οι μεγάλες γιορτές της, ο Ευαγγελισμός, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος, τα Χριστούγεννα, τα Δωδεκάμερα, η γιορτή του αγίου Δημητρίου και άλλες είναι συνάμα και γιορτές του ελληνικού έθνους, της Ελλάδας, μέρες όπου ο ελληνικός λαός αισθάνεται ακόμη περισσότερο από κάθε άλλη ώρα την ενότητά του, την ομοψυχία του, την αμοιβαία αγάπη των μελών του… Για τούτο η Ελλάδα είναι αδιαχώριστα συνδεδεμένη με την ελληνική Εκκλησία. Επομένως, όταν επικρίνουμε την Εκκλησία μας, ακόμα ενίοτε και με δριμύτητα, την επικρίνουμε εκ των έσω, ως μέλη της που απαιτούν απ’ αυτή να βελτιωθεί. Δεν την πολεμούμε ως ξένο σώμα, το οποίο δεν μάς αφορά άμεσα κι από το οποίο ζητούμε να χωριστούμε.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com