Οι καρεκλοκένταυροι

Υπάρχει μια συνομοταξία ανθρωποειδών, οι οποίοι πρέπει να ονομαστούν καρεκλοκένταυροι. Είναι εκείνοι οι πάσης φύσεως δημόσιοι λειτουργοί που παραμένουν πεισματικά βιδωμένοι, θαρρείς, στην καρέκλα της εξουσίας, όπου με χίλιους δυο κόπους και μεγάλες θυσίες κατόρθωσαν να καθίσουν, αποτελώντας ένα συμπαγές και αδιαχώρητο σώμα με αυτήν, όπως οι αρχαίοι Κένταυροι με το αλογήσιο κάτω σώμα τους. Οι καρεκλοκένταυροι είναι όσοι φίλησαν πολλές και διάφορες κατουρημένες ποδιές και υπέμειναν πολλές ταπεινώσεις και άλλους τόσους εξευτελισμούς, προκειμένου να αναρριχηθούν στην ιεραρχία ενός μεγάλου διεθνούς οργανισμού, μιας πόλης, ενός κράτους ή μιας ηπείρου, όσοι προσκύνησαν εδαφιαία τους ανωτέρους τους, ενώ με την πρώτη δοθείσα ευκαιρία  έσπευσαν να τους αντικαταστήσουν, ανατρέποντάς τους αδίστακτα και αδιάντροπα, και αγωνιζόμενοι στον υπόλοιπο βίο τους, αποκλειστικά και μόνο, για την παραμονή τους στην εξουσία και τη διατήρηση της καρέκλας τους.
Μπορεί εύκολα κανείς να εννοήσει κάποιον που αναγκάζεται λόγω συνθηκών να πατήσει ακόμα και επί πτωμάτων προκειμένου να καταλάβει την εξουσία. Είναι όμως λιγότερο κατανοητό το ότι, αφού τα κατάφερε να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα, δεν κάνει κάποια μεγάλη χειρονομία προς όφελος του ταλαίπωρου κοσμάκη, τον οποίο εξουσιάζει. Δεν είδαμε ποτέ, λόγου χάριν, έναν Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε. να παραιτείται από ευθιξία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα κακώς κείμενα της διεθνούς κοινότητας καθώς και του οργανισμού του οποίου κρατούσε το πηδάλιο. ΄Ολοι τους ωστόσο, όταν έχασαν το συγκεκριμένο αξίωμά τους, έκαναν εκ των υστέρων λόγο για τις αφάνταστες πιέσεις που είχαν υποστεί κατά την άσκηση των σοβαρότατων καθηκόντων τους και που όμως δεν τις κατήγγειλαν κατά τη θητεία τους. Δεν είδαμε ποτέ κανέναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ούτε κανέναν Αρχιεπίσκοπο ούτε κανέναν Πατριάρχη ή οποιονδήποτε άλλον δημόσιο λειτουργό να παραιτείται από τα καθήκοντά του για όποια δίκαια αιτήματα του κόσμου, τα οποία δεν τούς επέτρεψαν οι σκοτεινές δυνάμεις να ικανοποιήσουν. Πρόσφατα ο σεβαστός κ. Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος παραδέχτηκε πώς, όταν διατελούσε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα,  δεν είχε συμφωνήσει με την απόφαση να αναλάβει η Ελλάδα τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά είχε αναγκαστεί, λόγω της θέσεώς του, να σιωπήσει αντί να δημοσιοποιήσει τη διαφωνία του. Ποιος όμως ο λόγος να το ανακοινώνει κατόπιν εορτής και τη νόημα έχει πια αυτή η ομολογία του, αφού έχει, ενώπιον της ιστορίας, συνεργήσει, έστω και δια της σιωπής του, στην πραγματοποίηση των δαπανηρότατων εκείνων αγώνων; Από τη στιγμή που δεν ήταν σύμφωνος, αξία θα είχε η κοινοποίηση της  άποψής του τότε που είχε τη δυνατότητα επέμβασης στα πράγματα, ακόμα κι αν η διαφωνία του επέσυρε την έκπτωσή του από τα υπουργικά του καθήκοντα.
Με την καρέκλα τους θα έπρεπε η ανθρωπότητα να κηδεύει τους καρεκλοκένταυρους, όταν μια μέρα απέρχονται επιτέλους από τον μάταιο και ψεύτικο ετούτο κόσμο των αθέμιτων συναλλαγών, της αρπαχτής, της ρεμούλας και της κομπίνας, των παντοειδών παραχωρήσεων, των ανίερων συμβιβασμών, της συντηρητικότητας.

           Φοίβος Ι. Πιομπίνος     piombinos.blogspot.com