Ο ολέθριος ρόλος των Ιταλών στη σύγχρονη Ελλάδα (Γ’)

Από το 1922 οπότε ο Μπενίτο Μουσολίνι κατέλαβε την εξουσία, οργάνωσε, ως αντάξιος απόγονος των ρωμαίων προγόνων του, σχέδιο ένταξης της Ελλάδας στην ιταλική σφαίρα επιρροής, χρησιμοποιώντας τον αλβανικό παράγοντα. Βάσει του εν λόγω σχεδίου, επεδίωξε και επέτυχε να παραμείνουν στη Θεσπρωτία (ιδιαίτερα στις περιφέρειες Ηγουμενίτσας, Μαργαριτίου, Φιλιατών και Παραμυθιάς), ως πέμπτη φάλαγγα οι αλβανόφωνοι μουσουλμάνοι της Ηπείρου, οι γνωστοί μας ως μουσουλμάνοι Τσάμηδες, οι οποίοι βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης (24/7/1923) θα έπρεπε να είχαν αναχωρήσει από τη χώρα μας και τα κτήματά τους να είχαν δοθεί σε έλληνες πρόσφυγες από την Τουρκία. Οι Τουρκαλβανοί αυτοί εξαιρέθηκαν όμως της ανταλλαγής των πληθυσμών ύστερα από παρεμβάσεις της ιταλικής διπλωματίας στην Κοινωνία των Εθνών και τον σημαντικότατο ρόλο που διαδραμάτισε ο επικεφαλής της ιταλικής αντιπροσωπείας G. Montagna.        ΄Αλλωστε οι Αλβανοτσάμηδες είχαν δηλώσει πώς είναι ΄Ελληνες προκειμένου να μη χάσουν τις περιουσίες τους. ΄Ετσι, παρέμειναν στα μέρη τους, χωρίς ωστόσο ποτέ να πάψουν να εκδηλώνουν τα ανθελληνικά τους αισθήματα με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Όπως είναι φυσικό, η εξέλιξη αυτή δυναμίτισε τις πάντοτε τεταμένες σχέσεις μεταξύ των χριστιανών και των μουσουλμάνων της περιοχής. ΄Ηδη από τον Μάιο 1917, όταν τα ιταλικά στρατεύματα είχαν καταλάβει τη Θεσπρωτία, οι Αλβανοτσάμηδες είχαν πάρει τα όπλα και ενταχθεί στον ιταλικό στρατό, με κορυφαία κίνηση την ύψωση της ιταλικής σημαίας στην Πέρδικα και την εκδίωξη των ελληνικών αρχών. Μετά την αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων, συνεχίστηκε η ενίσχυσή τους σε χρήμα και οπλισμό από την Ιταλία. Υπήρξαν τυφλά όργανα της ιταλικής κατασκοπείας και προέβαιναν σε παρακολουθήσεις και καταδόσεις Χριστιανών.
Το 1940 η μουσουλμανική κοινότητα των Τσάμηδων αριθμούσε 23.000 με 24.000 άτομα με την Αλβανική ως μητρική γλώσσα. Πάνω στο τσάμικο ζήτημα βασίστηκε η Ιταλία για να δικαιολογήσει την εισβολή του 1940. ΄Ενοπλοι Τσάμηδες συνόδευσαν τον ιταλικό στρατό κατά τη σύντομη προέλασή του στο ελληνικό έδαφος τον Νοέμβριο 1940. Ο τοπικός μουσουλμανικός πληθυσμός υποδέχθηκε πανηγυρικά τους εισβολείς και σημειώθηκαν οι πρώτες λεηλασίες και επιθέσεις εναντίον χριστιανών χωρικών. Η υποχώρηση των Ιταλών και η επιστροφή των ελλήνων κατοίκων προκάλεσε σειρά αντεκδικήσεων. Στη συνέχεια ωστόσο οι ηγέτες των Τσάμηδων συνεργάστηκαν με τις ιταλικές και γερμανικές κατοχικές αρχές, φέροντας μάλιστα και αναγνωριστικό περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό, και συμμετείχαν σε διώξεις, καταστροφές και μαζικές εκτελέσεις, όπως π.χ. την εκτέλεση 49 Παραμυθιωτών στις 29 Σεπτεμβρίου 1943. Σημειωτέον ότι από τον Ιούλιο 1942 οι Αλβανοτσάμηδες είχαν συγκροτήσει την οργάνωση K.S.I.L.I.A. (Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως) με 14 τάγματα και στόχο την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού. Σε φύλλο μάλιστα εφημερίδας των Τιράνων της 14/3/1944 δημοσιεύτηκαν οι κοινές ενέργειες των Αλβανοτσάμηδων και των Ναζιστών που είχαν ως αποτέλεσμα την πυρπόληση 25.000 σπιτιών και τη δημιουργία 100.000 προσφύγων.        Μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, πάμπολλοι Αλβανοτσάμηδες αποχώρησαν μαζί τους. Εξάλλου οι αντάρτες του Ε.Δ.Ε.Σ., που κυριαρχούσαν στην περιοχή υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα, προέβησαν σε όργιο βίας, εκτελέσεων και λεηλασιών, που κορυφώθηκαν με τη μαζική εκδίωξη των Τσάμηδων στην Αλβανία τον Σεπτέμβριο 1944. ΄Ετσι, βάσει της απογραφής της 7ης Απριλίου 1951, είχαν απομείνει μόλις 127 αλβανοί μουσουλμάνοι σε ολόκληρη τη χώρα.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com