Και πάλι σχετικά με τις ονομασίες των σταθμών του μετρό

Επ’ ευκαιρία των εγκαινίων του σταθμού Αγία Μαρίνα του μετρό, ακούστηκαν και πάλι διαμαρτυρίες για τις ονομασίες αγίων που έχουν δοθεί σε κάποιους σταθμούς του μετρό καθώς και του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και το ερώτημα ξένου επισκέπτη της Αθήνας για το αν η λέξη Aghios σημαίνει στα ελληνικά σταθμός. Καταρχάς δεν μας ενδιαφέρει ποια είναι η άποψη ενός ξένου περί του θέματος. Σε μια παντελώς εκκοσμικευμένη Δύση, στις δυτικές υλόφρονες κοινωνίες, τις οποίες επιμένουν να μιμούνται οι εγχώριοι κουλτουριασμένοι όψιμοι οπαδοί του διαφωτισμού, είναι ίσως φυσικό να ξενίζει κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα όμως του πνευματικού φρονήματος, που δεν τό έχει ακόμη μολύνει, δόξα τω Θεώ, ο άκρατος υλισμός, θεωρώ πως είναι παρήγορο να καταγράφονται παρόμοια γεγονότα. Τι πιο καλό από το να τελούν οι καθημερινές ρουτινιάρικες μετακινήσεις των Αθηναίων υπό την προστασία διαφόρων αγίων και να ευλογούνται από την αστείρευτη πνευματική τους ισχύ! Δεν βλέπω γιατί είναι κομψότερο να φέρει ένας σταθμός του μετρό την ονομασία Φιξ, Περιστέρι ή Ταύρος από το όνομα μιας αγίας ή ενός αγίου. Μην ξεχνάμε πως για τους αρχαίους προγόνους μας, για τούς οποίους επαιρόμεθα αλλά τους οποίους τόσο σπάνια μιμούμαστε, η ιερότητα αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του βίου τους και χρωμάτιζε όλες τις πράξεις τους, όλη την καθημερινότητά τους. Το ιερό ήταν απόλυτα συνυφασμένο με το ιδιωτικό και το δημόσιο, και εντελώς διακριτό από το βέβηλο. ΄Αρχιζαν την ημέρα τους με σπονδές και σηματοδοτούσαν με ιερές γιορτές και θυσίες ολόκληρο το χρόνο. Το ίδιο άλλωστε έπρατταν και οι χριστιανοί προγονοί μας μέχρι αρκετά πρόσφατα για κάθε ετήσιο κύκλο του βίου τους. ‘Οταν οι αρχαίοι ΄Ελληνες μετανάστευαν για να ιδρύσουν μιαν αποικία, έπαιρναν μαζί τους το ιερό πυρ πού έκαιγε στην πατρίδα τους και γύρω απ’ αυτό διοργάνωναν την καινούργια πόλη τους. Κι όταν, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, κάποιοι από τους πιο πρόσφατους προγόνους μας εγκατέλειψαν μόνο με τα ρούχα που φορούσαν και με την ψυχή στο στόμα τις προαιώνιες πατρογονικές εστίες τους, φρόντισαν να πάρουν μαζί τους το πιό αγαπημένο εικόνισμα του σπιτιού που άφηναν για πάντα πίσω τους.

Eνδεικτικό της αυξανόμενης εκκοσμίκευσης, της αποϊεροποίησης του βίου στον δυτικό κόσμο είναι ότι τα τελευταία χρόνια αραίωσαν -σχεδόν καταργήθηκαν- οι ευχές για «καλά Χριστούγεννα», ακόμα και στις εορταστικές κάρτες της UNICEF, και αυξήθηκαν οι ευχές για κάποιες ακαθόριστες, μη κατανομαζόμενες «καλές γιορτές» και κυρίως για την Πρωτοχρονιά. Τούτο αποτελεί ένα εύγλωττο σημείο των καιρών. Βλέπουμε, λοιπόν, να παραγκωνίζεται, να αγνοείται σταδιακά το μέγιστο πνευματικό γεγονός της Γέννησης του Χριστού, ενώ δίνεται έμφαση σε γιορτές καθαρά καταναλωτικού χαρακτήρα γύρω από το πρόσωπο ενός παχύσαρκου, ευτυχώς καλοκάγαθου, γέροντα, ντυμένου με τα ανόητα ρούχα που τού φόρεσε η Coca Cola. ΄Ετσι, το ιερό ηττήθηκε, εξωτερικά τουλάχιστον, από το βέβηλο, και το πνευματικό παραμέρισε μπρος στήν εισβολή του καταναλωτικού. Παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι στην Ελλάδα, βλέπεις τα τελευταία χρόνια, σε πολλά μάλιστα χωριά, να στολίζουν τα σπίτια τους με γιρλάντες που εύχονται ελληνικότατα «Merry Christmas», αφού η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» μοιάζει, ως φαίνεται, πολύ μπανάλ.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos blogspot.com