Περί ελλαδισμού και ελληνισμού

     Ο όρος  Ελλαδίτης και Ελαδίτισσα δηλώνει τους ΄Ελληνες κατοίκους της Ελλάδας κατ’ αντιδιαστολή προς τους εκτός Ελλάδος ΄Ελληνες (κυρίως τους Κυπρίους). Απ’ αυτή τη διαφορά προέκυψε και ο νεολογισμός ελλαδισμός, που δεν λημματογραφείται σε κανένα λεξικό της Νεοελληνικής,  κατ’ αντιδιαστολή προς τον ελληνισμό.

Ο ελληνισμός περιλαμβάνει το σύνολο των Ελλήνων που ζουν σε όλο τον κόσμο, δηλαδή το ελληνικό έθνος, και έχει ως συνώνυμο τη ρωμιοσύνη. Ανάλογα με το σε ποια συγκεκριμένη περιοχή, εκτός βέβαια της Ελλάδος, ζουν ΄Ελληνες, κάνουμε λόγο για:  απόδημο, μικρασιατικό, καππαδοκικό, αιγυπτιώτικο, ποντιακό κ.λπ. ελληνισμό ή για ελληνισμό της διασποράς, της Αυστραλίας, του Καναδά κ.λπ. Οι ΄Ελληνες της διασποράς μεγαλούργησαν πάντοτε και διέπρεψαν σέ πάμπολλους τομείς του οικονομικού κυρίως βίου (εμπόριο,  εφοπλισμός, διπλωματία κ.λπ.), δημιουργώντας ανθηρότατο  πολιτισμό στις κοινότητες όπου ζούσαν. Απεναντίας ο ελλαδισμός παρέμεινε πιο υπανάπτυκτος και κλεισμένος στον εαυτό του, εσωστρεφής. ΄Ετσι, μολονότι ο ελληνισμός συρρικνώθηκε απελπιστικά και οι προαιώνιες εστίες του καταστράφηκαν και χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα, ο ελλαδισμός ευνοήθηκε, μπολιάστηκε ευεργετικά, αναζωογονήθηκε από την επαφή του με τους αποδήμους αδελφούς και, αφού ξεπέρασε τον αρχικό κλονισμό της σύγκρουσης δύο αντίθετων νοοτροπιών, βγήκε από την καθυστέρηση, όπου είχε βυθιστεί κατά τη μακροχρόνια δουλεία του,  και στη συνέχεια αναπτύχθηκε και προόδευσε.

Αυτό που συνέβη κυρίως με τη Μικρασιατική Καταστροφή τελικά επέτρεψε να εφαρμοστούν πλήρως τα σχέδια των εχθρών του ελληνικού ΄Εθνους, οι οποίοι πάντοτε απέβλεπαν στη συρρίκνωσή του. Αυτά τα σχέδια υπήρχαν ήδη πριν από την εποχή  της Εθνεγερσίας του Εικοσιένα. Τα χρόνια εκείνα καθώς και αργότερα καθ’ όλον τον 19^ο αιώνα, οι ΄Ελληνες της διασποράς κρατούσαν στα χέρια τους όλο το εμπόριο, τη βιοτεχνία, τη διπλωματία και την ηγεμονία  στη  Μολδοβλαχία  της  παρηκμασμένης πια Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.  ΄Ηταν επομένως  ζήτημα χρόνου να ελευθερωθεί η Ελλάδα, όπως άλλωστε ελευθερώθηκαν αργότερα και  τα άλλα έθνη των Βαλκανίων, χωρίς μάλιστα να  καταβάλουν  τον τρομακτικό φόρο αίματος  που πλήρωσαν οι ΄Ελληνες. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είδαν με καλό μάτι την έναρξη του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα ούτε οι Φαναριώτες ούτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Οι Προστάτιδες  Δυνάμεις (αρχικά η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία) όμως μέσω της εθνικής εξέγερσης των Ελλήνων πετύχαιναν δύο στόχους. Από τη μιά άρχιζαν να αποσυνθέτουν, να ξηλώνουν  την Οθωμανική Αυτοκρατορία,  σ’ εφαρμογή  των σχεδίων του περίφημου Ανατολικού Ζητήματος, κι από την άλλη κατάφεραν καίριο πλήγμα στον ελληνισμό, ρίχνοντάς του τό  ξεροκόκκαλο μιας ανεξάρτητης τάχα Ελλαδίτσας, αλλά στην ουσία ενός άθλιου προτεκτοράτου, ενός οπερετικού βασιλείου υπό βαυαρική ηγεμονία, που περιοριζόταν στην Πελοπόννησο, τή Στερεά Ελλάδα και τις Κυκλάδες.  Στη συνέχεια οι Βαλκανικοί πόλεμοι, που αναστάτωσαν τη Χερσόνησο του Αίμου και χάραξαν, αυθαίρετα πολλές φορές, σύνορα μεταξύ ανταγωνιστικών κρατών,  και τέλος η  Μικρασιατική Τραγωδία ολοκλήρωσαν τη συρρίκνωση του ελληνισμού. Κι ό,τι δεν είχαν καταφέρει μέσα στους αιώνες οι βάρβαροι πολέμιοί του, όπως λ.χ. οι Οθωμανοί, το κατάφεραν εντέλει οι Ελλαδίτες πολιτικοί με προεξάρχοντα  τον Ελευθέριο Βενιζέλο, κατόπιν βέβαια και προδοτικών ενεργειών των ξένων Συμμάχων τους, ξεσπιτώνοντας τους ΄Ελληνες από τις πατρίδες τους βάσει του προγράμματος της Ανταλλαγής Πληθυσμών.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos blogspot.com